Η αφηγηματικά γνώριμη φόρμα που βάζει το λόγο του συγγραφέα στο επίκεντρο, οι αναφορές σε τρίτο πρόσωπο, η σιωπή ως εργαλείο ενίσχυσης της δραματικής έντασης. Όλα τους στοιχεία γνώριμα που συνοδεύουν τις παραστάσεις του Δημήτρη Καρατζά, χαρακτηριστικά μιας λιτής σκηνοθεσίας που διευρύνει το πεδίο των συμβολισμών και επιτρέπει στο νου να συνθέσει νοερές εικόνες και να ανακαλέσει ψυχικά τοπία. Όμως αυτή την φορά ο λόγος αφήνεται περισσότερο στην μελωδία των συναισθημάτων, και ντύνεται από τις γεμάτες πάθος ερμηνείες των ηθοποιών που πάσχουν και πασχίζουν επί σκηνής πλημμυρίζοντας με συγκίνηση το κοινό, το οποίο αποθέωσε τους συντελεστές στην πρεμιέρα της παράστασης "Κύματα" της Βιρτζίνια Γουλφ που πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου, στο Θέατρο Σφενδόνη.
Τα Κύματα είναι η ιστορία έξι φίλων, του Μπέρναρντ (Μιχάλης Σαράντης), του Λούις (Γιώργος Βουρδαμής), της Τζίννυ (Ελίνα Ρίζου), της Ρόντα (Ιωάννα Πιατά), της Σούζαν (Ευδοξία Ανδρουλιδάκη) και του Νέβιλ (Αινείας Τσαμάτης ). Αρχικά τους συναντάμε στο ξημέρωμα της ζωής τους, καθισμένους γύρω από ένα μεγάλο ξύλινο έπιπλο, ανάμεσα στους θεατές που παρακολουθούν την δράση να εκτυλίσσεται μπροστά τους και δίπλα τους. Οι ήρωες μοιάζουν να ξυπνούν από το μυθιστόρημα της Γουλφ και μέσα από έναν ατομικό εσωτερικό μονόλογο να εξωτερικεύουν σκέψεις, συναισθήματα και εντυπώσεις από το γύρω περιβάλλον ενώ μέσα από την μεταξύ τους αλληλεπίδραση αρχίζουν να δομούν την προσωπικότητα τους, σε σχέση με τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν από τους άλλους και τον κόσμο. Μέσα από ακατάστατες σκέψεις αρχίζει σιγά σιγά να αναδύεται η διακριτή προσωπικότητα καθενός.
Ο Μπέρναρντ έχει μανία με τον λόγο και τις λέξεις, στον Νέβιλ αρέσει η τάξη και η ομορφιά, ο Λουίς είναι ανασφαλής και φιλόδοξος, η Τζίννυ είναι προσηλωμένη στην σωματική της εμφάνιση, η Σούζαν έλκεται από την φύση ενώ η Ρόντα εμφανίζει τάσεις φυγής από την καθημερινότητα. Σε αυτούς προστίθεται και ένας ακόμα χαρακτήρας, ο Πάρσιφαλ, ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτέ, μόνο μαθαίνουμε για αυτόν μέσα από τις περιγραφές των υπολοίπων.
Στην παράσταση τα κύματα αποτελούν κυρίως μια ηχητική αποτύπωση που προκαλείται από την ανακίνηση ενός ξύλινου μοχλού μισοβυθισμένου σε ένα γυάλινο δοχείο με βότσαλα. Στην αρχή μας χαιδεύουν τα αυτιά σαν ένας ευχάριστος, ελαφρύς παφλασμός στην άκρη της θάλασσας. Όμως καθώς οι ήρωες περνούν από την αθωότητα, στην εφηβεία και από εκεί στην ενηλικίωση και κοντά στην δύση της ζωής τους, αγριεύουν, και χτυπούν με βία πάνω στα βράχια της συνείδησης τους, ξεβράζοντας αναμνήσεις, ανεκπλήρωτους πόθους και όνειρα, ανείπωτα λόγια, που αναδύονται χωρίς σειρά, μέσα από έναν λόγο συνειρμικό, ορμητικό, χειμαρρώδη.
Θραύσματα μιας διαιρεμένης συνειδητότητας που δεν κατάφερε ποτέ να υπάρξει ως όλο, παραδέρνουν μέσα στα μανιασμένα κύματα της ψυχής τους, άλλοτε επιπλέουν για λίγο και άλλοτε βυθίζονται και πάλι μέσα τους, γεμίζοντας τους με ένα αμφίθυμο συναίσθημα, που ισορροπεί μεταξύ αγάπης και μίσους, θυμού και νοσταλγίας.
Μόνη παρηγοριά ο ύπνος. Όλα όσα τους πόνεσαν, όλα όσα έχασαν κοιμούνται τώρα για πάντα ήσυχα στο μαυσωλείο του χρόνου. Στιχάκια, και ποιήματα, ανήσυχες φράσεις,αγωνίες, αρετές και αμαρτίες, κραυγές και ψίθυροι, χαρές και λύπες, ο χειμώνας, η άνοιξη, το φθινόπωρο, το καλοκαίρι, σελίδες από βιβλία, μαραμένα λουλούδια, μαντήλια ποτισμένα με δάκρυα, φίλοι, παιδιά, βόλτες στην εξοχή. "All these things have sunk in sleep"! Οι στίχοι από την Ελεγεία για τον Τζων Ντον ακουμπούν παρηγορητικά στην ηχητική δραματουργία Δημήτρη Καμαρωτού, και συνοδεύουν τους ήρωες κάθε στιγμή στο ταξίδι της ζωής τους από την αρχή ως το αναπόφευκτο τέλος, αναδεικνύοντας παράλληλα την ίδια την ρυθμικότητα και τον λυρισμό του κειμένου και κλείνοντας την ποιητική αυτή ελεγεία πένθους για την χαμένη νεότητα.
Θραύσματα μιας διαιρεμένης συνειδητότητας που δεν κατάφερε ποτέ να υπάρξει ως όλο, παραδέρνουν μέσα στα μανιασμένα κύματα της ψυχής τους, άλλοτε επιπλέουν για λίγο και άλλοτε βυθίζονται και πάλι μέσα τους, γεμίζοντας τους με ένα αμφίθυμο συναίσθημα, που ισορροπεί μεταξύ αγάπης και μίσους, θυμού και νοσταλγίας.
Μόνη παρηγοριά ο ύπνος. Όλα όσα τους πόνεσαν, όλα όσα έχασαν κοιμούνται τώρα για πάντα ήσυχα στο μαυσωλείο του χρόνου. Στιχάκια, και ποιήματα, ανήσυχες φράσεις,αγωνίες, αρετές και αμαρτίες, κραυγές και ψίθυροι, χαρές και λύπες, ο χειμώνας, η άνοιξη, το φθινόπωρο, το καλοκαίρι, σελίδες από βιβλία, μαραμένα λουλούδια, μαντήλια ποτισμένα με δάκρυα, φίλοι, παιδιά, βόλτες στην εξοχή. "All these things have sunk in sleep"! Οι στίχοι από την Ελεγεία για τον Τζων Ντον ακουμπούν παρηγορητικά στην ηχητική δραματουργία Δημήτρη Καμαρωτού, και συνοδεύουν τους ήρωες κάθε στιγμή στο ταξίδι της ζωής τους από την αρχή ως το αναπόφευκτο τέλος, αναδεικνύοντας παράλληλα την ίδια την ρυθμικότητα και τον λυρισμό του κειμένου και κλείνοντας την ποιητική αυτή ελεγεία πένθους για την χαμένη νεότητα.
