#Contractions, #Mike Bartlett, # Θύτης # Θύμα, #Θέατρο Αλκμήνη, #Πέμη Ζούνη, # Επιλογή, # Άρνηση, #Θέατρο, # Χρόνος, # Σχέσεις, # Έρωτας, # Βία, # Φόβος, # Θυσία, # Υπακοή - Η # Αναστασία Χαριτίδου, εκ Θεσσαλονίκης, ηθοποιός, εμψυχώτρια, νηπιαγωγός και παιδαγωγός με παράλληλες σπουδές στα αντικείμενα της παιδαγωγικής και του θεάτρου, παραστάσεις σε Ελλάδα, Αίγυπτο και Ισπανία και σημαντικές συνεργασίες (Νίκος Καμτσής, Bijoux de Kant- Γιάννης Σκουρλέτης "Γείρε και Πες δεν έμεινε τίποτα" κ.α.) και η # Αγγελική Παρδαλίδου, γεννημένη στην Καβάλα, ηθοποιός, εμψυχώτρια, ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, που ξεκίνησε να εργάζεται στο θέατρο και στον κινηματογράφο από το 2007 και έχει πάρει μέρος μεταξύ άλλων στους Δαίμονες (σκην. Γ. Κακλέα) και στο"Shopping and Fucking"(σκην. Β. Μπισμπίκη), για το οποίο ήταν υποψήφια για βραβείο ερμηνείας- πρωταγωνίστριες της παράστασης που συνεχίζει με επιτυχία την πορεία της, βγάζουν για λίγο το κοστούμι της # μάνατζερ και της # Έμμα και χτίζουν "λιθαράκι- λιθαράκι" την ακροστιχίδα του Theater.View.
CONTRACTIONS:
Τι το έφερε στον δρόμο σας;
Α. Π. :
Α.Χ.: Η Αγγελική. Και το σμίξιμο της με
την Πέμη. Και το παλαιότερο κοινό σμίξιμό των τριών μας σε δραματική σχολή της
Θεσσαλονίκης. Ήταν ένα δώρο και ένας μεγάλος δρόμος που άνοιξε...
ΠΕΜH ΖΟΥΝΗ: Πως σας βοήθησε στο να χτίσετε τους
ρόλους της Έμμα και της μάνατζερ της αντίστοιχα;
Α. Π. : Η Πέμη έχει ένα σπάνιο χάρισμα. Μπορεί να επικοινωνήσει με
όλους τους ανθρώπους. Εμείς πήραμε την ψυχή μας και με απόλυτη εμπιστοσύνη της
την παραδώσαμε. Και αρχίσαμε με τη βοήθειά της να χτίζουμε λιθαράκι λθαράκι
αυτό το άλλο πρόσωπο, το ρόλο, που έχει σάρκα από τη σάρκα μας και πνεύμα από
το πνεύμα μας. Τρυφερά, χωρίς βια αλλά με πειθαρχία, η Πέμη μας έβγαλε τα
καλύτερα κομμάτια μας. Ανέπτυξε τη φαντασία και μας φανέρωσε ένα πλήθος
επιλογών που δε φανταζόμασταν. Οι πεντάμηνες πρόβες ήταν ένα είδος διδακτορικού
υποκριτικής. Δε μας άφησε να μιμηθούμε τίποτα. Μας έδωσε την ευκαιρία, με τη
σωστή της καθοδήγηση, να υπάρξουμε σαν καλλιτέχνες. Και αυτό είναι σπουδαίο, όπως και εκείνη.
Α.Χ.: Με κάθε διαθέσιμο τρόπο.
Με ερεθίσματα και σεβασμό και προσοχή και φροντίδα και εμπιστοσύνη και
προτροπή. Θα ήμουν όχι απλά άλλη μάνατζερ υπό τις οδηγίες άλλου σκηνοθέτη, αλλά
άλλη ηθοποιός χωρίς αυτούς του μήνες δουλειάς με την Πέμη.
EΠΙΛΟΓΗ: Έχετε βρεθεί μπροστά
σε καταστάσεις που ουσιαστικά φαίνονται να μην αφήνουν καμία επιλογή; Αν ναι
πως αντιδράσατε; Αν όχι πως θα αντιδρούσατε;
Α. Π. :Επιλογή. Πάντα την έχεις. Απλά οι συνέπειες είναι που
αλλάζουν. Ναι, έχω βρεθεί σε καταστάσεις όπου οι συνέπειες ήταν δυσβάστακτες
για μένα. Και συνειδητά έμεινα. Δεν είμαστε πάντα γενναίοι…
Α.Χ.: Δεν θεωρώ ότι δεν υπάρχουν επιλογές, αλλά πως κάθε επιλογή
έχει τις συνέπειες της, όσο σκληρές και αν είναι αυτές. Και νομίζω πως αυτό θα
μπορούσε να είναι και το κοινό μας στοιχείο με την μάνατζερ, μας ενδιαφέρει οι
άνθρωποι γύρω μας να αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους. Όταν δεν
μπορούν να το κάνουν να αποδέχονται την αδυναμία τους αυτή. Με αυτόν τον τρόπο
προσπαθώ να αντιδρώ σε δεδομένες καταστάσεις. Είναι το τρίπτυχο το οποίο θέλω
να ακολουθώ: αν δεν σου αρέσει η κατάσταση φύγε από αυτήν, άλλαξε την ή
αποδέξου την.
AΡΝΗΣΗ: Είσαστε άνθρωπος που
λέτε συχνά όχι στην ζωή σας;
Α. Π. :Δε μου αρέσει η λέξη άρνηση. Έχει στο μυαλό μου αρνητική
χροιά. Δεν αρνούμαι κάτι, απλά επιλέγω κάτι άλλο. Δε λέω όχι σε κάτι, απλά λέω
ναι σε κάτι διαφορετικό που με αφορά πιο πολύ. Η άρνηση, το όχι, έχει κάτι
αμετάκλητο κάτι απόλυτο…και αυτό με καταπιέζει.
Α.Χ.: Πολλές φορές υπάρχουν περίοδοι που λέω αντανακλαστικά όχι
και άλλες που λέω ψυχαναγκαστικά ναι.
Θεωρώ πολύτιμο χαρακτηριστικό την ικανότητα διάκρισης. Αν θα μπορούσα να
διαλέξω μια υπερδύναμη θα ήταν η απόλυτη ικανότητα διάκρισης: τι να επιλέξεις,
ποιον να επιλέξεις, πότε να το επιλέξεις, πότε να μείνεις, πότε να φύγεις,
ουσιαστικά δηλαδή πότε και σε τι να πεις ναι και πότε να πεις όχι. (άρα
ξαναγυρνάμε στο θέμα των επιλογών!)
ΘΕΑTΡΟ: Πως θα το περιγράφατε ως
εμπειρία και γιατί θελήσατε να ασχοληθείτε με αυτό;
Α.Π.: Το να μπορέσεις να κάνεις έναν άνθρωπο να νιώσει κάτι, να
του προκαλέσεις συναισθήματα είναι κάτι ανεπανάληπτο. Και μάλιστα όταν αυτό
συμβαίνει ζωντανά, μπροστά σου, τη στιγμή που εσύ δημιουργείς… είναι είδος
μαγείας. Αυτή η εμπειρία λοιπόν δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα. Ιδού ο
λόγος που το επέλεξα. Δίνω και παίρνω διαρκώς…ισότητα ψυχής…
Α.Χ.: Είναι ο χώρος, ο τόπος και το "ιερό" μου που μου
επιτρέπει να ζήσω κάποια από αυτά που δεν θα προλάβω, δεν θα τύχει ή δεν θα
επιλέξω να ζήσω έξω από αυτό. Και συγχρόνως είναι ο χώρος, ο τόπος και το
"ιερό" στο οποίο μπορούν (και πρέπει) να αφυπνίζονται και να
συγκινούνται μυαλά και ψυχές. Επέλεξα να ασχοληθώ με το θέατρο για να σωθώ από
την ζωή που φοβόμουν ότι θα ζήσω μακριά από αυτό.
EΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟΣ: Σας μένει
και με τι ασχολείστε σε αυτόν;
Α.Π.: Ελεύθερος χρόνος…από τις πιο πολύτιμες έννοιες της κοινωνίας
μας ,που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Κάτι τόσο ανεκτίμητο, το χαρίζεις σε
αξιόλογες ανθρώπινες σχέσεις..
Α.Χ.: Είναι τόσο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο τι είναι
υποχρέωση, τι είναι δουλειά, και τι ελεύθερος χρόνος. Εξαιτίας της φύσης της
δουλειάς μας το να καλλιεργείς τον εαυτό σου με κάθε τρόπο έχει αντίκτυπο στην εργασία σου, αλλά και
εξαιτίας των καιρών οδηγείσαι στο να εργάζεσαι ατελείωτες ώρες προετοιμάζοντας
ιδέες, πρότζεκτ, προτάσεις χωρίς άμεσο οικονομικό όφελος, επιλέγεις λοιπόν να
δεσμεύεις και να επενδύεις τον ελεύθερο σου χρόνο σε εργασίες γύρω τριγύρω απ'
τον θεατρικό-καλλιτεχνικό χώρο. Σε καθαρά πρακτικό επίπεδο παίρνω ένα διάλειμμα
από την ζωή μου βουτώντας σε ζωές άλλων, παρακολουθώντας σειρές με τις
ώρες. Παράλληλα χαίρομαι να προσφέρω τον
ελεύθερο χρόνο μου και να αποτελώ μέλος της φιλανθρωπικής οργάνωσης Embracing the world-Greece ή αλλιώς
γνωστής ως Amma-Hellas.
ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ / ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ: Θα την δηλώνατε στον
χώρο εργασίας σας αν σας το ζητούσαν;
Α.Π.: Όχι φυσικά! Το μυστήριο είναι πάντα πιο ενδιαφέρον από μια
καθορισμένη, σαφή πραγματικότητα…
Α.Χ.: Υπάρχουν κάποιες σχέσεις τις
οποίες θέλεις να τις δηλώσεις στον περιπτερά, στην εφορία, στους παππούδες σου,
στην ξαδέρφη από το χωριό, στον δάσκαλο του δημοτικού, στον παπά, στον Πάπα,
στον γείτονα, στον διαβάτη και σε πολλούς άλλους ακόμα. Μια τέτοια σχέση θα την
δήλωνα και στο χώρο εργασίας μου. Και επειδή μόνο σε τέτοιες σχέσεις επιλέγω να
είμαι, τότε θα έλεγα ναι, ναι θα την δήλωνα!
ΒΙΑ: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας φέρνει στο
μυαλό.
Α.Π.: «Η απουσία είναι μορφή βίας»
Α.Χ.: Ένα σοκαρισμένο παιδί. Μια κακοποιημένη γυναίκα. Εκατομμύρια
πρόσφυγες.
Μια ύπουλη, χρόνια ψυχολογική-λεκτική κακοποίηση.
4 εικόνες που συναγωνίζονται στο μυαλό μου για την "πρωτιά".
4 εικόνες που συναγωνίζονται στο μυαλό μου για την "πρωτιά".
ΘΥΣΙΑ: Τι δεν θα θυσιάζατε ποτέ και για κανέναν;
Α.Π.:Τους φίλους, την οικογένειά μου, την αποφασιστικότητα και
τον ενθουσιασμό μου.
Α.Χ.: Ποτέ; Θα ήθελα να θέλω να βρω κάτι που να άξιζε να θυσιάσω
τα πάντα.
ΦΟΒΟΣ:
Μοιραστείτε έναν παιδικό σας φόβο που δεν έχετε πια.
Α.Π.: Σκοτάδι…τώρα πια με γοητεύει…
Α.Χ.: Φοβόμουν πως η φορτωμένη καρέκλα
με ρούχα του παιδικού μου δωματίου, ζωντανεύει και γίνεται το τέρας των
ασυμμάζευτων ρούχων την νύχτα. Και φοβόμουν πως μυστηριώδεις μεταφυσικοί
πίθηκοι με παρακολουθούν. Τώρα πια δεν το φοβάμαι, ξέρω πως έτσι ήταν όντως!
Α.Π.: Πραγματικότητα…υπακούς πάντα σε
κάτι, έμμεσα, άμεσα, συνέχεια..
Πραγματικότητα Παρδαλίδου…δεν θέλω
να «υπακούω». Εθελοτυφλώ, συνειδητά, για να είμαι αισιόδοξη, δημιουργική και να
μπορώ να ζω τη ζωή μου.
Α.Χ.:Ελπίζω να υπακούω στην εκάστοτε
αλήθεια μου.
