Ήθελα αυτή η
παράσταση να έχει
χαρακτήρα κάθαρσης
Παραμένοντας ένας «εξόρι-
στος» στην κεντρική λεωφόρο
της ζωής και «αιώνιος διαβά-
της» της συγκλίνουσας δια-
δρομής μεταξύ επιστήμης και
τέχνης, ο Στέλιος Κρασανάκης
αναλύει τους λόγους που τον
οδήγησαν στη θεατρική μετα-
φορά της ημιτελούς νουβέλας
«Λεντς» του Μπίχνερ, στον
Χώρο Ιστορικής Μνήμης της
οδού Κοραή 4.
Μέσα από τη νουβέλα
αυτή, ο ιδιοφυής Γερμανός
συγγραφέας και δραματουρ-
γός υπερασπίζεται τον δικό
του «κακότυχο ποιητή, ονό-
ματι Λεντς... φίλο του Γκαίτε,
που έζησε εδώ την ίδια εποχή
με εκείνον και που κατέληξε
μισότρελος […]».
Προσεγγίζοντας τον Λεντς
τόσο από τη θέση του γιατρού
και του λογοτέχνη του κινή-
ματος «Θύελλα και ορμή» όσο
και από εκείνη του εξόριστου,
ο Μπίχνερ επιχειρεί μια λεπτή
αποστολή κατάδυσης στα
έγκατα της ψυχικής του ασθέ-
νειας, που εξελίσσεται σε μια
λογοτεχνική περιγραφή του
χρονικού της σχιζοφρένειας
και μια νατουραλιστική απει-
κόνιση του διαταραγμένου
τοπίου της ψυχής του. Δομικό
πλαίσιο για αυτό του το εγχεί-
ρημα αποτέλεσε η χειρόγρα -
φη επιστολή του Γιόχαν Φρίν-
τριχ Όμπερλιν με τίτλο «Ο
κύριος Λ.», όπου ο Όμπερλιν
αφηγείται όσα διαδραματί-
στηκαν μέσα στις είκοσι μέρες
παραμονής του Λεντς στην
ενορία Βάλντμπαχ των Βοσ-
γίων Ορέων.
«Η δική μου προσέγγιση
είναι περισσότερο από την
πλευρά του δημιουργού αλλά
και του δραματοθεραπευτή,
αν και η ιδιότητα του ψυχιά-
τρου υπέβοσκε κατά τη διάρ-
κεια των προβών, τουλάχι-
στον σε ό,τι αφορά τις οδηγίες
προς τους ηθοποιούς σχετικά
με την άρθρωση του λόγου του
Μπίχνερ με τη μορφή μιας
απλής διάγνωσης, μένοντας
πιστοί έτσι και στο γλωσσικό
του ύφος, κάτι στο οποίο μας
βοήθησε πάρα πολύ και η
εξαιρετική μετάφραση του
Αλέξανδρου Ίσαρη».
Αυτός ήταν και ένας από
τους λόγους που οδήγησαν
τον Στέλιο Κρασανάκη να σκη-
νοθετήσει το «Λεντς», ένα έργο
που στριφογύριζε στο μυαλό
του από το 2006. Υποστηρι-
κτής του θεάτρου της διαμε-
σολάβησης, που έχει ως αφε-
τηρία του τον λόγο, με την
έννοια του δραματικού πυρή -
να κάθε θεατρικής έκρηξης,
και υπέρμαχος της έννοι ας
του κλασικού ως τόπου
συνάντησης με τον εφήμερο
χαρακτήρα της τέχνης, ο ίδιος
διατήρησε ακέραιο το κείμενο
του Μπίχνερ, χωρίς καμία
πρόθεση θεατρικής δια-
σκευής, εκτός ίσως από κά -
ποιες περιγραφές που έχουν
αφαιρεθεί για λόγους οικονο-
μίας χρόνου, ενώ θέλησε να
εκφράσει τον ψυχικό κατα-
κερματισμό του Λεντς μέσα
από τα τρία πρόσωπα της
παράστασης.
«Πιστεύω ότι στο τέλος
καταφέραμε να αναδείξουμε
τους εσωτερικούς διαλόγους
του κειμένου, στους οποίους
έγκειται και η δραματικότητά
του».
Ο χώρος έπαιξε καταλυτικό
ρόλο στη σκηνοθεσία. «Ήθελα
με αυτό το κείμενο, που εξέ-
φραζε έναν μεγάλο πόνο στη
γερμανική γλώσσα, να προ-
καλέσω μια κάθαρση σ’ αυτό
τον τόσο βεβαρυμένο χώρο».
Στο σταυροδρόμι ψυχιατρι-
κής και τέχνης ο ίδιος πάντως,
βιώνει τη δραματοθεραπεία
ως ένα μέσο εσωτερικής συμ-
φιλίωσης, παρά τη μοναξιά
που συχνά απορρέει από τον
συνδυασμό των δυο, καθώς
και τη δική του εξορία από τη
λεωφόρο της τεχνολογίας,
όντας στην κεντρική λεωφόρο
της ζωής.
METRO 02/04/2010
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR
