“Λα Τσούνγκα” : Μια γυναίκα, δυο πρόσωπα, μια μαγική θεατρική στιγμή!
Κάθε δρόμος στην Πιούρα έχει να αφηγηθεί τις δικές του ιστορίες. Μια από εκείνες που γεννιούνται συνήθως στις φτωχές, περιθωριακές, συνοικίες της Λατινικής Αμερικής , ανάμεσα στα πορνεία και τα παρακμιακά μπάρ, είναι και εκείνη της Τσούγκα, της ιδιοκτήτριας ενός κακόφημου καφενείου στην μικρή παραγκούπολη της Λίμα, που γράφτηκε το 1985 από τον διακεκριμένο με βραβείο Θερβάντες για το μυθιστόρημα « Το Πράσινο Σπίτι», Περουβιανό λογοτέχνη Μάριο Βάργκας Λιόσα και παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη (Ροτβάιλερ) στο Θέατρο Επι Κολωνώ.
Σαν τους ορεινούς όγκους της γης του Περού που στέκουν αγέρωχοι πλάι στην ζούγκλα που καλύπτει την ενδοχώρα, το φαινομενικά απαθές, παγερό βλέμμα της Τσούνγκα, ρίχνει βαριά την σκιά του σε όποιον τολμήσει να θίξει με οποιοδήποτε τρόπο την τιμή και την υπόληψη της. Ασπίδα προστασίας σε έναν σκληρό, κυνικό , ανδροκρατούμενο κόσμο που της ζητά να εγκαταλείψει κάθε ίχνος θηλυκότητας για να υψώσει το ανάστημά της σε μια πόλη όπου τα όνειρα των ανδρών γίνονται πολλές φορές συνώνυμα μιας εφιαλτικής κόλασης για τις γυναίκες. Πορεία αντίστροφη , από ότι ίσως θα περίμενε κανείς, για μια γυναίκα που γεννήθηκε μέσα στο θρυλικό «πράσινο σπίτι», του αγοραίου έρωτα και είδε το φως της ζωής καθώς η μητέρας της περνούσε στην αιωνιότητα. Η ίδια όμως δεν θα έπεφτε ποτέ σε εκείνη την παγίδα. Ξερίζωσε από μέσα της κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε να την οδηγήσει να γίνει σκλάβα ενός άνδρα, απαρνήθηκε τον έρωτα, τύλιξε με επίδεσμο τα στήθη της, έπιασε κότσο τα μαλλιά της και αποφάσισε να μην επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να πιστέψει ότι κρατάει την ζωή της ενέχυρο.
Ο ξαφνικός ερχομός μιας κοπέλας έρχεται να ξυπνήσει καλά θαμμένα μυστικά και απωθημένα πάθη μέσα στο τέλμα μιας θλιβερής καθημερινότητας. Η δική μας θεατρική περιπέτεια όμως ξεκινάει αρκετό καιρό μετά. Όταν τα ζάρια φέρνουν στην κουβέντα των «Ανίκητων» την ιστορία του χαμένου κοριτσιού πιέζοντας την Τσούνγκα-την οποία υποδύεται η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια από τις καλύτερες θεατρικές της στιγμές- να τους αποκαλύψει την συνέβη το μοιραίο βράδυ που η κοπέλα- η Μετσίτα (Ηλιάνα Μαυρομάτη η οποία μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την ερμηνευτική της φυσικότητα) , εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ανάμεσα στον μονότονο ήχο των ζαριών, τα δακτυλίδια του καπνού, τις βωμολοχίες και τα σεξουαλικά υπονοούμενα προβάλλονται καρέ- καρέ οι ανεκπλήρωτοι πόθοι του Χοσεφίνο (Δημήτρης Λάλος σε έναν ρόλο που σε κάποια σημεία θυμίζει τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του Ροτβάιλερ), του Λιτούμα (Στάθης Σταμουλάκος), του Πίθηκου (Γιάννης Λεάκος) , του Χοσέ (Δημήτρης Καπετανάκος) και της Τσούνγκα πάνω στον προτζέκτορα της νιότης και της αθωότητας που αποπνέει το κορίτσι με το κόκκινο φόρεμα, το λευκό δέρμα, τα κατάμαυρα μαλλιά, το παιδικό βλέμμα και το λαμπερό χαμόγελο.
Καθένας τους θα βιώσει μέσα από το μυστήριο που καλύπτει την εξαφάνιση της τους δικούς του φόβους, τις δικές του αμαρτίες , αναστολές και ενοχές βαμμένες όλες με το χρώμα του πάθους, σαν έντονο κοντράστ στον ασπρόμαυρο καμβά της μεταπολεμικής κοινωνίας του Περού της δεκαετίας του 40. Η ιστορία της Μετσίτα - ξεκινά εκεί όπου τα όνειρα σμίγουν με την πραγματικότητα και ο ρεαλισμός παντρεύεται με την φαντασία δίνοντας μας ένα λογοτεχνικό μυθιστόρημα στο ύφος του μαγικού ρεαλισμού. Η ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση της Ελένης Σκότη , οι έξοχες ερμηνείες των ηθοποιών, ο ατμοσφαιρικός φωτισμός, η μουσική επένδυση του Ισίδωρου Πάτερου- η βαθειά φωνή του οποίου μας ξεναγεί στα εξωτερικά και εσωτερικά τοπία των ηρώων- καθώς επίσης τα σκηνικά και τα κοστούμια διαμορφώνουν μια ανάγλυφη αναπαράσταση πραγματικών και φανταστικών εικόνων και συναισθημάτων αποπνέοντας την αίσθηση ενός αδιάσπαστου κόσμου επιθυμιών, που γδέρνει σαν γυαλόχαρτο τις καρδιές μας, καλύπτει σαν την άμμο της πληγές μας, φουσκώνει , όπως η πλημμυρίδα , τους φόβους και τα πάθη μας, καταλαγιάζει σαν την άμπωτη της αναστολές μας και φωτίζει τις αυλές των ονείρων μας ανοίγοντας μια χαραμάδα ελευθερίας στη φυλακισμένη μας ψυχή!
Δέσποινα Ραμαντάνη
