 |
Κυριακή 23 Απριλίου | Κυριακή 30 Απριλίου | Κυριακή 7 Μαΐου
H Life after Death Theater Company έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση της έρευνας HEART Project, επιστρέφει στο Μπάγκειον για να παρουσιάσει το παραστατικό του μέρος μέσα από ένα Performance Installation. Ένα πλέγμα τριών solo παραστατικών εμπειριών, όπως δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε από την οικογένεια της Life After Death και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2022, κερδίζοντας τις εντυπώσεις του κοινού.
Τη βλέπεις να κάθεται στη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα. Μόνη. (Πήγα να πεθάνω- Βίκυ Αδάμου). Δίπλα της σκορπισμένα βιβλία, φωτογραφίες, κεριά και λουλούδια. Στην κορυφή μια άδεια, μισάνοιχτη βαλίτσα. Αποσκευές ενός ταξιδιού ζωής. Λίγο αργότερα κατευθύνεται σε ένα από τα δωμάτια με θέα προς την οδό Αθηνάς. Στα χέρια της κρατά μια γλάστρα. Κι εκείνη μόνη. Χωρίς ρίζες πουθενά. Την αγκαλιάζει και μαζί προχωρούν στο διάδρομο. Στέκεται δίπλα της καθώς η ίδια πέφτει λιπόθυμη από μαι καρέκλα στη μέση του δωματίου. Πέφτει και σηκώνεται. Ξανά και ξανά. Στέκεται, σταματά, ξεκινά, περιμένει. Σε μια αέναη κατάσταση αναμονής με τα σημάδια του χρόνου παντού γύρω της και μέσα της. Με μια διαρκή ανάγκη αναστήλωσης και συντήρησης. Τα κτίρια, όπως και οι άνθρωποι, υφίστανται εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις, αντιστέκονται, παραμορφώνονται, θλίβονται και ενίοτε ραγίζουν ή ακόμα και αστοχούν. Αυτό το τελευταίο μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη ζωή και των ανθρώπων και των κτιρίων, γι' αυτό ενδείκνυται να συντηρούνται επιμελώς και τακτικά. Αν είναι φτιαγμένοι από ανθεκτικά υλικά, αντέχουν στη φθορά του χρόνου, όπως το κτίριο στον αριθμό 18 της Ομόνοιας.
Πιο 'κει μια κοπέλα παίζει τένις. Μόνη. Για λίγο οι μοναξίες τους συναντιούνται στον κεντρικό διάδρομο του Α ορόφου. Στέκομαι για λίγο έξω από το υαλοσκεπές αίθριο. Στο βάθος ο μεγάλος καθρέφτης με τις σφίγγες. Ένας από τους δύο (μαζί με εκείνον στη ρεσεψιόν) που υπολογίζεται ότι υπήρχαν στην αρχική κατασκευή. Ένας άντρας, ντυμένος (Fear of Grief - Χρήστος Καπενής) στα μαύρα σε μια πορεία αντίθετη στο πένθος, τυλίγει και ξετυλίγει μια μαύρη κορδέλα, κάπως σαν να προσπαθεί να δέσει την αντοχή των υλικών με τη φθορά, τη θλίψη, την κατάθλιψη, τον φόβο, τον αποχωρισμό, τον θάνατο και τη ζωή μετά από αυτόν. Έτσι ξεκινά για η πρώτη ενότητα του ηχητικού έργου: Αντοχή των υλικών - Προσεγγίζοντας το όριο της θλίψης. Ένας στοχασμός για την ανθρώπινη ανθεκτικότητα (Μελίσσα Κωτσάκη).
Έννοιες όπως ο εφελκυσμός, η ψαθυρότητα και η ολκιμότητα, η παραμόρφωση, η θραύση, το σκυρόδεμα, η αστοχία, οπλίζουν το λεξιλόγιο μας σε προσπάθεια να κατανοήσουμε την κατάσταση των φερόντων οργανισμών αλλά και την ψυχική σύνθεση των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτά. Με εμφανή τα σημάδια της λιθοδομής στην τοιχοποιία και με το φυσικό φωτισμό να αναδεικνύει μέρος από τις οροφογραφίες που μαρτυρούν ακόμα τη χαμένη αίγλη του, το κτίριο φαίνεται να ανοίγει έναν διάλογο τόσο με την τεχνολογία του μπετόν που όρισε εκτός από το αστικό τοπίο της Αθήνας , εν μέρει και την ψυχολογία των κατοίκων της. Το μπετόν είναι ένα υλικό που υφίσταται θλίψη και συρρίκνωση συνεχίζει το ηχητικό έργο, ενώ τα σώμα της κοπέλα που μόλις πρις καθόταν στη σκάλα στριμώχνεται για να χωρέσει ανάποδα σε ένα ψυγείο της ΕΒΓΑ.
Θλίψη ονομάζεται στη μηχανική η εντατική κατάσταση κατά την οποία σε ένα σώμα ασκούνται δυνάμεις αντίθετης φοράς που τείνουν να το συμπιέσουν (σχήμα). Η θλίψη είναι μία από τις δύο μονοαξονικές εντατικές καταστάσεις ενός παραμορφώσιμου στερεού σώματος. Η άλλη μονοαξονική εντατική κατάσταση είναι ο εφελκυσμός. Το σκυρόδεμα είναι ένα υλικό που υπό συνθήκες μπορεί να εμφανίσει θλίψη ή ακόμα και αστοχία, με συνέπεια την εμφάνιση μικρών ή μεγάλων παραμορφώσεων (ρωγμές ή κατάρρευση). Όταν ένα κτίριο καταρρέει τα δωμάτια μέσα σε αυτό μοιάζουν με άδεια κουτιά και οι πόρτες που κάποτε επέτρεπαν την είσοδο ή την έξοδο από αυτά, αποτελούν απλώς ένα άνοιγμα προς το πουθενά. Μέσα σε αυτά τα κουτιά και οι άνθρποι που προσπαθούν να στοιβάξουν τις αναμνήσεις τους, όπως στα κοινά κουτιά, μοιάζουν να ακολουθούν την κατάσταση των υλικών.
Τα κτίρια είναι φτιαγμένα να αντέχουν μέχρι 100 χρόνια, μετά στοιχειώνουν, λέει η φωνή στα ακουστικά. Εσείς θυμάστε το πατρικό σας σπίτι; Πότε φύγατε από αυτό; Γιατί φύγατε; Ποιό ήταν το αγαπημένο σας δωμάτιο εκεί; Ποιές διαδρομές κάνατε συχνότερα; Έχοντας διανύσει ήδη περίπου 1 ώρα περίπου περιπλάνησης στα άδεια δωμάτια του πρώτου ορόφου, οι ρωγμές του χρόνου ενώνονται σιγα΄σιγά για να μας οδηγήσουν στην 4η και τελευταία ηχητική ενότητα. Η σκληρότητα του υλικόύ΄είναι το μέτρο της αντίστασης που προβάλλει σε προσπάθεια διείσδυσης, παραμόρφωσης ή εκδοράς από ξένο σώμα. Ο άνδρας με τα μάυρα έχει αποδεσμεύσει πια την κεντρική αίθουσα του ορόφου από τη μαύρη κορδέλα. Το σώμα έχει αποτινάξει τον φόβο της απώλειας και του πένθους. Τα μπαλάκια του τένις βρίσκονται σκορπισμένα στο πάτωμα. Η κοπέλα έχει πάρει πια τη θέση της στην πολυθρόνα του κάτω ορόφου, μπροστά από ένα ανοιχτό παράθυρο με θέα προς τον φωταγωγό.
Η ήρεμη αυτή συναισθηματική ταλάντωση επιβεβαίωσε τελικά την καλή στατική συμπεριφορά ενός κτιρίου που μετρά περισσότερο από έναν αιώνα ζωής αμφισβητώντας ωστόσο τη δική μας ψυχική ανθεκτικότητα από αστοχία σε θλίψη λόγω ανάπτυξης ρωγμών στη μάζα σκληρυμένου οργανισμού...
Κείμενο: Ραμαντάνη Δέσποινα
Πληροφορίες
Για τρεις Κυριακές, 23/4, 30/4 και 7/5, από τις
15.00 έως τις 18.00, η Βίκυ Αδάμου, ο Χρήστος Καπενής και η Μελίσσα Κωτσάκη,
ανοίγουν και πάλι τις πόρτες του Ξενοδοχείου Μπάγκειον για να συνυπάρξουν εκεί
ταυτόχρονα, ανεξάρτητα αλλά και αλληλοσυμπληρωματικά. Οι τρεις καλλιτέχνες
δημιουργούν και παρουσιάζουν μια ατομική περφόρμανς
εμπνευσμένη από ένα παιχνίδι κρυμμένων λέξεων και δίνουν ένα τρίωρο Κυριακάτικο
ραντεβού για να εξερευνήσουν τα σημεία συνάντησης και απόκλισης των ατομικών
τους διεργασιών. Πρόκειται για μία ξεχωριστή εμπειρία για τον επισκέπτη,
που θα μπορεί να περιηγηθεί ελεύθερα μέσα στον εμβληματικό χώρο του παλιού
Ξενοδοχείου και να παρακαλουθήσει και τους 3 καλλιτέχνες για όσο χρόνο
επιθυμεί, σε τρεις ζωντανές, πολυμεσικές, ατομικές performances σε
επαναλαμβανόμενο μοτίβο.
Και οι τρεις performances δημιουργήθηκαν στο
πλαίσιο του ερευνητικού ΗEART project.
Το Heart Project – μια έρευνα σε μορφή καλλιτεχνικής σκυταλοδρομίας πάνω στη διπλή ιδιότητα του περφόρμερ/ δημιουργού με βασική ερευνήτρια την Βίκυ Αδάμου σε συνεργασία με την δραματολόγο Άννα Τσίχλη, ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2021. Τα συμπεράσματα αυτής καθώς και την διαδικασία καταγραφής της μπορεί κανείς να βρει στο The Heart Project. Στη δημοσίευση συμπεριλαμβάνονται και οι συνεντεύξεις γνωστών καλλιτεχνών, οι οποίοι συμμετείχαν στην έρευνα μέσω συνεντεύξεων και ερωτηματολογίων: Θανάσης Ζερίτης, Χρήστος Θάνος, Νίκος Καραθάνος, Χρύσα Καψούλη, Ηλίας Κουνέλας, Σοφία Μαραθάκη, Βίκυ Μαστρογιάννη, Βασίλης Νούλας, Γιάννης Σαρακατσάνης, Γεωργία Τσαγκαράκη, Αργυρώ Χιώτη.
Αναλυτικά οι performances:
Πήγα να πεθάνω | Βίκυ Αδάμου
Όταν βρίσκεσαι μπροστά στο κοινό
είναι σαν να πεθαίνεις, όταν ερωτεύεσαι είναι σαν να πεθαίνεις, όταν χωρίζεις
είναι σαν να πεθαίνεις, όταν σε απορρίπτουν είναι σαν να πεθαίνεις, όταν
κοιμάσαι είναι σαν να πεθαίνεις, όταν γεννάς είναι σαν να πεθαίνεις. Ένας
χρονολογικός πίνακας από δρόμους που δεν περπατήθηκαν, από μονοπάτια που
έφτασαν σε αδιέξοδο, ενέδρες, προδοσίες, μικρούς θανάτους και μεγάλες
απελευθερώσεις. Η δημιουργός/περφόρμερ παρουσιάζει μια αυτο-εθνογραφία,
κάνοντας ορατό το φόβο της για την έκθεση, την αποτυχία, την φθορά, μέσα από
μια αλληλουχία παύσεων, πτώσεων και ψεύτικων λυποθυμιών, όπως έκανε μικρή για
να την προσέξουν.
Performance
Διάρκεια: 3 ώρες/επαναλαμβανόμενο μοτίβο
F.O.G. | Fear Of Grief
Χρήστος Καπενής
Μια performance για ένα σώμα που φοβάται να εμπλακεί με ένα άλλο σώμα για να μην το χάσει,
για να μη βιώσει πένθος.
Η performance μελετά τη
διαδικασία-πορεία του δημιουργού που εργάζεται πάνω στην πραγμάτωση της ιδέας
του και τους τρόπους που αυτή καταλήγει να παρουσιαστεί σε κοινό.
Ο θεατής έχει τη δυνατοτητα, αν το επιθυμεί, να παρακολουθεί επί δυόμιση
ώρες τον περφόρμερ να εργάζεται και να προετοιμάζεται για την παρουσίαση της
30λεπτης performance F.O.G. Παρακολουθούμε όλη την πορεία του, τη διαμόρφωση
του χώρου, των υλικών, και των εργαλείων.
Ένα άνοιγμα της καλλιτεχνικής διαδικασίας για τον δημιουργό/περφόρμερ που
προσπαθεί να φτάσει στο φόβο της απώλειας. (Fear Of Grief, F.O.G.).
Κατασκευή Μάσκας: Κατερίνα Αναστασίου (Nerisisty)
Performance
Διάρκεια: 3 ώρες
Αντοχή Υλικών_ | Προσεγγίζοντας το όριο θλίψης. Ένας στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη ανθεκτικότητα.
Μελίσσα Κωτσάκη
Ένα Ηχητικό Έργο αφιερωμένο στην
αιώνια παιδική μας ηλικία, στην μνήμη, στην λήθη, στις ρωγμές του χρόνου και
στις πρώτες μας αξέχαστες θραύσεις. Μια ψηλάφηση δομικών και ψυχικών εννοιών
και μια περιήγηση στην ενδιάμεση περιοχή ανάμεσα τους.
Διττές έννοιες. Τι το τόσο γοητευτικό
υπάρχει σε αυτές; Υπάρχουν ρωγμές εσωτερικές; Τι κοινό μπορεί να έχουμε με το
μπετόν και πόσο εφικτή είναι τελικά η ψυχική ανθεκτικότητα;
Μια ελεύθερη περιπλάνηση μέσα στον
ιστορικό χώρο του μισογκρεμισμένου ξενοδοχείου Μπάγκειον ακούγοντας τις σκέψεις
της δημιουργού πάνω σε όλα αυτά που συνθέτουν αυτό που λέμε αντοχή.
Κάπου αλλού μέσα στο ίδιο ξενοδοχείο,
σε κάποιο γκρεμισμένο δωμάτιο - μάλλον μονόκλινο - μια κοπέλα παίζει τέννις
στον τοίχο. Μόνη.
Ηχητικό έργο και
Performance
Διάρκεια: 38’
ΗEART
project - Performance Installation
Κυριακή 23 Απριλίου | Κυριακή 30 Απριλίου | Κυριακή 7
Μαΐου
Ξενοδοχείο Μπάγκειον | Πλ. Ομονοίας 18 Αθήνα
Ώρες Παρουσίασης 15.00 - 18.00
Γενική Είσοδος: 15 Ευρώ
Προτεινόμενος χρόνος παρακολούθησης: 1 ώρα
Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/heart-project-performance-installation/
Περισσότερες πληροφορίες:
Facebook page: Life After Death Theatre Company
