Φέτος στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν διψάμε περισσότερο από ποτέ για ανοιχτούς ορίζοντες. Διψάμε να μοιραστούμε «κομμάτια γνήσιο ουρανό» όπως γράφει και ο Μίλτος Σαχτούρης στο υπέροχο ποίημά του «Το ψωμί». Γιατί σκοπός της τέχνης, ειδικά σε τέτοιους καιρούς, είναι να μας κάνει να νιώθουμε ότι βγάζουμε φτερά. Το Θέατρο Τέχνης παραμένει το σπίτι αξιόλογων, σταθερών ή και νέων συνεργατών και ομάδων αλλά και σημαντικών δημιουργών που επιστρέφουν στον «τόπο καταγωγής τους». Απολαυστικές κωμωδίες, μεγάλοι κλασικοί συγγραφείς, πολιτικό-κοινωνικά έργα και ισχυρή παρουσία της νεοελληνικής δραματουργίας χαρακτηρίζουν το ρεπερτόριο της χρονιάς. Παράλληλα, εγκαινιάζονται: η «Ανοιχτή Σκηνή» ,ένας χώρος ζυμώσεων και καλλιτεχνικών δράσεων πάνω στα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, το «Φυτώριο» με προγράμματα θεατρικής εκπαίδευσης για όλες τις ηλικίες αλλά και μετεκπαίδευση/ εξειδίκευση/ πειραματισμό για νέους καλλιτέχνες και ο «Φεβρουάριος της μνήμης και της μουσικής» με πολλή μουσική και αφιερώματα στους ανθρώπους του Θεάτρου Τέχνης που δεν ξεχνάμε.
Η φετινή παρουσίαση του προγράμματος πραγματοποιήθηκε στο Αίθριο του Μουσείου Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτω από τον ουρανό του Οκτωβρίου, στο οίκημα που παραχώρησε το Υπουργείο Πολιτισμού στο Θέατρο Τέχνης για τη δημιουργία Μουσείου Καρόλου Κουν στην Πλάκα, προοπτική που μας γεμίζει χαρά και που έχει ήδη δρομολογηθεί. Στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου λειτούργησε το 1837 και για τέσσερα χρόνια, το πρώτο Πανεπιστήμιο του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Το κτήριο, γνωστό και ως «Παληό Πανεπιστήμιο», χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως κατοικία, χώρος εργασίας, σχολείο, στρατώνας, ταβέρνα, σπίτι προσφύγων και μεταναστών. Αυτό δεν είναι με έναν τρόπο και το Θέατρο Τέχνης; Ένα «παληό σπίτι» με στέγη έναν ουρανό που αγκαλιάζει τη μνήμη, τη γνώση, την αναζήτηση, την σύγχρονη δημιουργία, το παλιό και το νέο, το οικείο και το «διαφορετικό».
Επιγραμματικά το νέο ρεπερτόριο περιλαμβάνει "Μεγάλα κείμενα" στο Υπόγειο: Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, Λόρκα σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα, "κλασικές" κωμωδίες" στη Φρυνίχου: Λαμπίς σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου και Μπεναβέντε σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, "ελληνική δραματουργία": κείμενα των Έλσας Ανδριανού, Γιάννη Καλαβριανού, Μαριάννας Κάλμπαρη, Βασίλη Μαυρογεωργίου σε επανάληψη, μια παράσταση σε κείμενο -δραματουργία Ελένης Ευθυμίου-Σοφίας Ευτυχιάδου, μια παράσταση για τα 50 χρόνια Πολυτεχνείου σε δραματουργία της RMS-MATAROA (σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη).
παράλληλες δράσεις/ δράση με το κοινό :
*"Ανοιχτή σκηνή": καλλιτεχνικές δράσεις και συζητήσεις με το κοινό πάνω σε μεγάλα ζητήματα της εποχής μας που θίγονται και στο ρεπερτόριο.
"Φεβρουάριος της μνήμης και της μουσικής". Ειδικές βραδιές-αφιερώματα με την πολύτιμη σύμπραξη του συνθέτη και διευθυντή των Μουσικών Σχολών του Ωδείου Αθηνών, Φίλιππου Τσαλαχούρη.
*Φυτώριο για το κοινό και τους καλλιτέχνες/ διεύρυνση της εκπαίδευσης: προγράμματα θεατρικής εκπαίδευσης για το κοινό κάθε ηλικίας αλλά και νέα τμήματα μετεκπαίδευσης/ πειραματισμού για νέους καλλιτέχνες.
Με αγάπη Λένα...
Ας μην το κρύβουμε λοιπόν και εμείς, και επειδή για να μην τα χρωστάμε στο θέατρο πηγαίνει κανείς να δει και να ακούσει και τα αντίθετα, και όσα μπορεί να μην συμφωνεί, να μην του αρέσουν, να τον ξεβολεύουν, αλλά θέλουμε να υπάρχουν και να ακούγονται και γι' αυτό πηγαίνει κανείς στο θέατρο, για να ανοίξει διάλογο, να αλλάξει οπτική, να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να δυσαρεστηθεί ή να ευχαριστηθεί, ή να νευριάσει ακόμα και να σηκωθεί να φύγει και να γιουχάρει ακόμα στο τέλος ή να χειροκροτήσει, αλλά όχι να διακόπτει με ύβρεις κάθε τρεις και λίγο εμποδίζοντας τους άλλους να δουν και να ακούσουν, επειδή είναι δήθεν "θεατρόφιλος" και "δημοκράτης", γι' αυτό περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, που μετά το επιτυχημένο Cry (στη ίδια σκηνή, και τις "Σφήκες" αυτό το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, μια από τις πιο πετυχημένες κατά την άποψη μας διασκευές του Αριστοφάνη) επιστέφει με μερικούς από τους σταθερούς συνεργάτες της ( Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ιωάννα Μαυρέα, Γιάννης Κότσιφας, Έμιλυ Κολιανδρή) στη Φρυνίχου με το "Και λέγε, λέγε", σε μία από τις τρεις εκδοχές της αγάπης (οι άλλες δύο (που επίσης ανυπομονούμε να δούμε) εκπροσωπούνται από τις σκηνοθέτιδες Ελένη Ευθυμίου στο έργο "η αγάπη" και τη Σοφία Μαραθάκη στο "Love and Money" του Dennis Kelly). Πρόκειται, όπως σημειώνει η ίδια για ένα "έργο εποχής για τον έρωτα μόνο μόνο μόνο μόνο. Ό,τι έχει γραφτεί και θα γραφτεί για τον έρωτα μόνο. Από μένα για σένα, με αγάπη Λένα."
Την αγάπη μας και καλή θεατρική σεζόν!
Κείμενο - σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Παίζουν (αλφαβητικά): Λένα Κιτσοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης
Παραγωγή: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions
