Την γνώρισα για πρώτη φορά με αφορμή την σκηνοθεσία της στο έργο «Ο
Πελεκάνος» του Στρίντμπεργκ. Ακολούθησε η θεατρική συνάντηση της με την ποίηση της
Κικής Δημουλά στην «Μετέωρη Κυρία», η πρώτη της συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών
με το έργο του Σολωμού «Ο Λάμπρος της Ζακύνθου» ενώ την άνοιξη που μας πέρασε σκηνοθέτησε
και ανέβασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Low Budget μιλάει…Γαλλικά Νο2), το έργο «Στο σπίτι περιμένοντας την
βροχή» του Ζαν Λικ Λαγκάρς, με πρωταγωνίστριες την Ιωάννα Παππά και την Έλενα
Τοπαλίδου. Φέτος το καλοκαίρι συνεργάστηκε με τον Διονύση Σαβόπουλο, ως βοηθός
σκηνοθέτη στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο. Μετά
την πρόταση του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη να σκηνοθετήσει το έργο του «Αέρας», που ανεβαίνει
από 22 Οκτωβρίου στο ΠΟΛΗ θέατρο του Δάνη Κατρανίδη, το THEATER.VIEW συναντά
την σκηνοθέτη Σύλβια Λιούλιου για μια συζήτηση γύρω από την αέρινη ελαφρότητα των καταστάσεων και την αβάσταχτη κωμικότητα των προσώπων υπό από το πρίσμα της απόστασης που μας χωρίζει πάντα από την αντικειμενική θέαση των πραγμάτων.
Πρόκειται για δυο αδελφές την
Έντα και την Νόρα, οι οποίες συναντιούνται ξανά μετά από καιρό σε ένα σπίτι σε
νησί, στο σπίτι της Έντα, με αφορμή τον θάνατο της μητέρας τους. Η συνάντηση
τους αυτή είναι τέτοια που φέρνει στην επιφάνεια τις βαθύτερες σχέσεις των δυο
τους και της ευρύτερης οικογένειας τους, με αφορμή ένα θέμα που δεν είναι άλλο
από μια σειρά πινάκων, που είναι το διακύβευμα ανάμεσα στα δυο αδέλφια μετά τον
θάνατο του μικρού αδελφού. Έτσι όπως συμβαίνει στις αστικές οικογένειες η
κληρονομική αυτή προσδοκία / διαφορά είναι αρκετή για να φέρει στο φως την
βαθύτερη ουσία των σχέσεων μεταξύ των δυο γυναικών. Το έργο έχει στοιχεία
κωμωδίας αλλά και πολύ μεγάλη δυνατότητα σασπένς. Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, όπως
γράφει πάντα ξεδιπλώνει το έργο σταδιακά με τέτοιο τρόπο, ώστε να ενισχύει την
θετική αγωνία του θεατή για να δει ποια θα είναι η έκβαση τελικά αφήνοντας για
το τέλος μια έκπληξη. Έτσι συμβαίνει και με τον Αέρα.
Ποιά είναι η βασική έννοια γύρω από την οποία περιστρέφεται ο «Αέρας»;
Η βασική έννοια που αναδύεται από
το έργο δεν είναι άλλη από την κωμικότητα ή την γελοιότητα των προσώπων, όταν
αυτά εμπλέκονται σε δραματικές κατά την κρίση τους καταστάσεις, τις οποίες όταν
κανείς δει από μια απόσταση διαπιστώνει ότι θα μπορούσαν να προξενήσουν το
γέλιο. Με άλλα λόγια αφορά στο πως η ίδια κατάσταση που μας φαίνεται δραματική
μπορεί την ίδια στιγμή να φαίνεται αστεία, αν πάρει κανείς την ελάχιστη
απόσταση για να κοιτάξει τον εαυτό του λίγο πιο αντικειμενικά.
Αυτό θα έλεγες ότι είναι και το στοιχείο που σε παρακίνησε να
σκηνοθετήσεις αυτό το έργο;
Αποφάσισα να σκηνοθετήσω το έργο
από αγάπη και θαυμασμό και μια αίσθηση ευγνωμοσύνης, προς τον Βαγγέλη, ο οποίος
όταν το πρώτο έγραψε μου το έδωσε να το διαβάσω για να του πω μια γνώμη και
αργότερα όταν εκδόθηκε και παρουσιάστηκε στον Ιανό, μου ζήτησε να το παρουσιάσω
ως ένα νεοελληνικό έργο που πρώτο κυκλοφορούσε και τελικώς συμφωνήσαμε σε περίπτωση θεατρικού ανεβάσματος
Όσον αφορά στα πρόσωπα της Έντα και της Νόρα, υπάρχει κάποια συμβολική
αναγωγή στις αντίστοιχες Ιψενικές ηρωίδες;
Είναι ένα μυστικό φυλαχτό του
έργου. Οι δυο ηρωίδες έχουν ονόματα Ιψενικών ηρωίδων. Πρόκειται για μια στιγμή
έμπνευσης του Βαγγέλη, που αυτό το οποίο φέρνει στην επιφάνεια στην
πραγματικότητα είναι μια συνομιλία του έργου με την ίδια την έννοια της
θεατρικότητας και αυτό αποτυπώνεται και στον τρόπο που ανεβαίνει η παράσταση.
Πως προσπάθησες να το προσεγγίσεις σκηνοθετικά;
Προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω το
κείμενο σε σχέση με τις προθέσεις και αυτό που ονομάζεται subtext και από
κει και πέρα χτίσαμε τις σχέσεις μεταξύ των δυο ηρωίδων, ώστε να γεμίσουν
κυρίως οι σιωπές τους. Με ενδιέφερε πάρα πολύ αυτό το διπλό φίλτρο της
παρουσίας των χαρακτήρων αλλά και της παρουσίας των δυο αυτών γυναικών, της
Ράνιας και της Ρένης, πάνω στην σκηνή και από αυτή την άποψη προσπάθησα ώστε
αισθάνεται κανείς και ότι βλέπει την ενσάρκωση των ηρωίδων αλλά κυρίως ότι
βλέπει την ενσάρκωση των ηρωίδων από την Ράνια Οικονομίδου και την Ρένη
Πιττακή.
Ποια γεύση σου άφησε η συνεργασία με τις δυο μεγάλες κυρίες του
θεάτρου;
Θα έλεγα πως ήταν μια θετική
εμπειρία χωρίς δεύτερες σκέψεις, με την έννοια μιας ισότιμης εργασίας σε πολύ
εντατικούς ρυθμούς στους οποίους συχνά με τραβούσαν εκείνες και δεν τις
τραβούσα εγώ. Εργαστήκαμε πολύ σκληρά και με πάρα πολύ κέφι και νομίζω ότι δεν
θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη συνθήκη από αυτή για το ανέβασμα του αέρα.
Αν χρησιμοποιούσες την λέξη αέρας
σε μια φράση ποια θα ήταν αυτή;
Μια φράση από το έργο: «Όλα όσα
είπαμε απόψε, δεν είναι τίποτα, αέρας, αέρας…»
