ΕMMANUEL DARLEY
“A traveler writer”
Γεννημένος το 1963 στο Παρίσι, ο Emmanuel Darley ξεκίνησε να γράφει από τα 20 και
ταξίδεψε πολύ σε Αφρική , Λωραίνη και Γαλλική επαρχία, πριν αποφασίσει να
εγκατασταθεί μόνιμα στην Ωντ,
πραγματοποιώντας ενδιάμεσα σπουδές κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού
και γυρίζοντας την πρώτη του ταινία. Τα πρώτα του έργα ήταν νουβέλες, σύντομα
όμως ανακαλύπτει την δραματική γραφή στην οποία μένει αφοσιωμένος μέχρι σήμερα,
γράφοντας πολυάριθμα θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία το υποψήφιο δυο φορές για
τα βραβείo Moliere του Εθνικού
θεάτρου της Γαλλίας “Mardi a Monoprix”, που παρουσιάζεται στο θέατρο
«Από Μηχανής», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα. Με αφορμή την παράσταση τον
συναντάμε στο καμαρίνι του θεάτρου σε μια συζήτηση για την φροντίδα, την
αποδοχή και την διαφορετικότητα.
Γνωρίζουμε την ηρωίδα μέσα από την σχέση φροντίδας που αναπτύσσει με
τον πατέρα της, γιατί;
Δεν με ενδιέφερε να γράψω απλώς
για την σεξουαλική ταυτότητα μιας τρανσέξουαλ. Ήθελα να μιλήσω για τις
δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν στις σχέσεις τους , στην καθημερινότητα
τους. Μια καθημερινότητα διόλου απλή, στην οποία οι δυσκολίες αφορούν κυρίως
στην αποδοχή της από τους άλλους. Ακόμα και από τον ίδιο της τον πατέρα. Έβαλα
επίσης και πολλά δικά μου στοιχεία, πράγματα από την σχέση με τον δικό μου
πατέρα.
Ποια είναι η δική σας Marie Pier;
Θέλησα να είναι μια γυναίκα που
έχει πολλά να πει στον πατέρα της, προσπαθώντας να αποκαταστήσει με αυτό τον
τρόπο την σχέση τους, όπως και εκείνος προσπαθεί να είναι καλός πατέρας αλλά
δεν τα καταφέρνει. Αυτό είναι και το τραγικό στοιχείο στην σχέση τους. Η Μαρί
δεν γνωρίζει ποτέ πραγματικά, τι πιστεύει για εκείνη ο πατέρας της και όταν
συναντά τυχαία εκείνη την γυναίκα στο δρόμο συνειδητοποιεί ότι μιλά για κείνη
σαν Marie και όχι σαν Jean.
Έτσι , πιστεύω ότι ίσως στο τέλος φεύγει με μια νίκη. Ότι τελικά κατάφερε να
γίνει αποδεκτή.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε , όταν αντικρίσατε μια
αντίστοιχη γυναίκα στο monoprix της
Γαλλίας;
Βλέποντας όλους αυτούς τους
ανθρώπους να την κοιτάνε διαρκώς σαν κάτι παράξενο, , οπουδήποτε και αν
πήγαινε, ότι και αν έκανε, ένιωσα πολύ άσχημα. Σκέφτηκα πως όλοι κάποια στιγμή
επιθυμούν να έχουν μια ιδιωτικότητα, που εκείνη λόγω της εμφάνισής της δεν
μπορούσε να την έχει.
Γιατί επιλέξατε ένα τόσο τραγικό τέλος για την ιστορία;
Αρχικά είχα σκεφτεί να βάλω την
Μαρί Πιέρ να μην επιστρέφει ποτέ στην
παλιά της γειτονιά και στην φροντίδα του πατέρα της, από δική της
επιλογή. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα, ότι δεν μου άρεσε πολύ αυτό το τέλος
και έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω στοιχεία και από μια άλλη τραγική ιστορία,
εκείνη μιας τρανσέξουαλ πόρνης, που
δολοφονήθηκε άγρια στην Γαλλία. Έτσι επεδίωξα ένα τραγικό τέλος, γιατί η ζωή
τέτοιων ανθρώπων κρύβει συχνά αρκετή βία και κυρίως την βία εκείνη που
ελλοχεύει στα βλέμματα των ανθρώπων.
Στο έργο έχετε ακολουθήσει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής σε σχέση με την
αποδοχή της διαφορετικότητας από την ίδια την Marie.
Ναι , παίζω πολύ με το θέμα της ταυτότητας.
Πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιώ στα γαλλικά θα μπορούσαν να αναφέρονται
τόσο στον Jean Pier
όσο και στην Marie,
δημιουργώντας ένα δίπολο ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό. Ο τρόπος που μιλάει για τον εαυτό της, μοιάζει
πολλές φορές σαν μην είναι σίγουρη ακόμα για την ταυτότητα της ως γυναίκα. Σαν
να βρίσκεται και η ίδια σε μια διαδικασία αποδοχής. Συνεχώς επαναλαμβάνει, πως
είναι γυναίκα (αυτή καθ’ αυτή), όμως πίσω από επιχειρεί να πείσει τον εαυτό της
και τους άλλους γύρω της.
Υπήρξαν αντιδράσεις από τρανσέξουαλ που ήρθαν να παρακολουθήσουν την
παράσταση;
Αν και βρήκαν πολύ αληθινή την
ιστορία κάποιες θεώρησαν κλισέ το
γεγονός, ότι η Μαρί είναι πόρνη. Στο αρχικό έργο δεν αναφέρεται πουθενά το
επάγγελμα της. Είναι απλώς μια γυναίκα που μιλά με τον πατέρα της. Αναφέρεται
στην ταυτότητα αλλά όχι στην σεξουαλικότητά της. Επέλεξα την πορνεία για να
δώσω ένα πιο τραγικό τέλος στην ιστορία. Σίγουρα δεν είναι όλες οι τρανσέξουαλ
πόρνες. Πολλές από αυτές εργάζονται σε άλλα επαγγέλματα.
Πιστεύετε, ότι η γενικότερη οικονομική κρίση φέρνει τους ανθρώπους πιο
κοντά ή τους απομακρύνει;
Κανονικά θα έπρεπε να τους φέρνει
πιο κοντά αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι έτσι. Στην Γαλλία οι άνθρωποι
εξακολουθούν να είναι πολύ μόνοι και να αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον. Αν και
δεν έχουμε φτάσει ακόμα οικονομικά στο σημείο της Ελλάδας, παρόλο που δεν
απέχουμε πολύ, οι Γάλλοι μοιάζουν να κοιμούνται. Δεν υπάρχει καμία
κινητικότητα. Δεν είμαι υπέρ των απεργιών αλλά νομίζω, ότι κάποια στιγμή ο
κόσμος θα πρέπει να περάσει στις κυβερνήσεις το μήνυμα, ότι δεν φταίει για την
κρίση.
Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή από το έργο;
Η σκηνή που οι δυο τους, η Marie και
ο πατέρας της αναπολούν σε ένα καφέ μια μέρα από την ζωή τους, όταν εκείνη ήταν
ακόμα παιδί.
