Κλείνοντας τα 15 χρόνια στις ράγες μιας απαιτητικής διαδρομής με πολύ κόπο, αγώνα, δυσκολίες και επιτυχίες το Τρένο στο Ρουφ, ανοίγει την θεατρική αυλαία αυτής της σαιζόν με το έργο "Ένας Όμηρος" του Brendan Behan, γραμμένο το 1953, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 1962 σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά, μετάφραση Βασίλη Ρώτα - Βούλας Δαμιανάκου , σκηνικά - κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη και μουσική Μίμη Θεοδωράκη. Σαράντα εννέα χρόνια μετά την πρώτη εκτέλεση των τραγουδιών ο Μίκης Θεοδωράκης συνθέτει δυο νέα τραγούδια, οι στίχοι των οποίων περιλαμβάνονταν στο αρχικό έργο αλλά όχι μελοποιημένοι, για την παράσταση του ίδιου έργου που παρουσιάζεται από την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου στην Αμαξοστοιχία - Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη από ένα λαμπρό θίασο δέκα ηθοποιών.
Με αφορμή τα 15 χρόνια συνεπούς λειτουργίας και σημαντικής πολιτιστικής παραγωγής του Θεάτρου Τρένο στο Ρούφ, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου και σκηνοθέτης της παράστασης "Ένας Όμηρος" του Brendan Francis Behan, Τατιάνα Λύγαρη αναφέρθηκε στην μακρά αυτή πολιτιστική διαδρομή, κάνοντας στάση στο έργο Ιρλανδού ποιητή, διηγηματογράφου, μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα, που είδε για πρώτη φορά το φως της Ελληνικής σκηνής στα ταραγμένα χρόνια της δικτατορίας και έγινε η αφορμή για να συνθέσει ο Μίκης Θεοδωράκης την μουσική της παράστασης , από την οποία ξεπήδησαν τραγούδια σύμβολα των αγώνων της εποχής, όπως "Το γελαστό παιδί " και το "Άνοιξε λίγο το παράθυρο". Στο πλάι της , μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του αμφιθεάτρου του Μουσείου της Ακρόπολης, βρέθηκαν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και η Φωτεινή Τσαλίκογλου ενώ την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Μίκης Θεοδωράκης.
Μιλώντας για την παράσταση αλλά και για τις συνέπειες της κοινωνικοοικονομικής κρίσης στην πολιτισμική ανάπτυξη της χώρας, ο μεγάλος Έλληνας μουσουργός χαρακτήρισε το έργο "Μια αχτίδα ελπίδας μέσα σε όλο αυτό το χάος που υπάρχει γύρω μας" και εξέφρασε το φόβο του για το τέλος της τέχνης. " Είναι ένα έγκλημα διαρκείας αυτό που γίνεται σε βάρος της τέχνης στην χώρα μας" είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος αναφερόμενος στην απαξίωση της τέχνης και την παρακμή της τηλεόρασης που δυστυχώς συντηρεί αυτή την κατάσταση."
Σχετικά με την παρούσα οικονομική συγκυρία ο ίδιος υπογράμμισε τον ρόλο των ξένων συμφερόντων στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου κάνοντας λόγο για μια "Μεγάλη Μπλόφα".. "και οι μπλόφα είμαστε όλοι εμείς". "Το αίμα και οι αγώνες του παρελθόντος, εν όψει και της Επετείου του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου, μου δίνει το δικαίωμα να τοποθετηθώ λέγοντας πως θα πρέπει επιτέλους να γίνουμε πιο έξυπνοι και να επιμείνουμε καλλιτεχνικά και ελληνικά"'
Μιλώντας για το ίδιο ζήτημα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που είχε παραβρεθεί στην πρεμιέρα του 61 αναφέρθηκε επίσης στις πνευματικές ζυμώσεις μιας εποχής σημαδεμένης από τα τραγούδια του Χατζηδάκη, την ποίηση του Ελύτη, τα κείμενα του Καμπανέλη, τις παραστάσεις του Κουν, τα έργα σπουδαίων Ελλήνων εικαστικών, μιας εποχής που οι Έλληνες συνέρρεαν στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου για να αγοράσουν το νέο βιβλίο του Καραγάτση, τονίζοντας την απουσία πνευματικής ζωής στις μέρες μας παρά την ύπαρξη σημαντικών πνευματικών έργων και υπογράμμισε τον ρόλο της τηλεόρασης ως μέσου μαζικής κουλτούρας που θα μπορούσε να είχε συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Όσον αφορά στο έργο του Francis, ο κ. Γεωργουσόπουλος έκανε λόγο για ένα σπουδαίο έργο γεμάτο ειρωνεία για τα πράγματα, για την πολιτική, για τα αδιέξοδα όταν δεν υπάρχει επαφή μεταξύ των ανθρώπων κυρίως εξαιτίας της συναισθηματικής φόρτισης" Το έργο έμεινε στην ιστορία λόγω της μουσικής, που είναι θα έλεγα τραγική. Παρόλο που το έργο προβλέπει την τραγωδία, ο Μίκης το έδωσε μέσα από μια οπτική αρχαίας τραγωδίας, δίνοντας του χαρακτήρα χορικών. Έτσι το έργο λειτούργησε σαν τα ηρωικά έργα του Ευριπίδη. Σαν όλα τα έργα που είναι ένα κλείσιμο ματιού και στον μύθο και στις πατροπαράδοτες, κοινόχρηστες ιδέες, που λειτουργούν ανατρεπτικά, όπως η Ιφεγένεια εν Αυλίδι, η Ιφιγένεια εν Ταύροις, που δεν υπηρετούν τον παλιό μύθο αλλά τον ανατρέπουν. Από κει και πέρα πολύ σημαντική είναι η σύλληψη του χώρου, από την μεριά της Τατιάνας Λύγαρη, που το φέρνει στο βαγόνι ενός τρένου,δημιουργώντας μια νέα θεατρική φόρμα. Θα έλεγα ότι το τρένο είναι μια πολύ μεγάλη ανακάλυψη, μια ανάγκη του καιρού που προσφέρει μια νέα θεατρική αντίληψη".
