«Η σκηνοθεσία ακολουθεί καθαρές, αδρές γραμμές, ώστε ένα είναι ευανάγνωστη από το κοινό, γιατί ο Αριστοφάνης πρέπει να φτάσει στο ευρύ κοινό….» μας λέει ο Γιώργος Αρμένης που μαζί με τον πρωτοεμφανιζόμενο στην Επίδαυρο Παύλο Χαϊκάλη, τον Γιάννη Κοτσαρίνη, τον Σαμψών Φύτρο και τον Θύμιο Κούκιο ανοίγουν στις 2 & 3 Ιουλίου τον αριστοφανικό χορό στο αργολικό θέατρο με την πολιτική κωμωδία «Ιππής» (424 π. Χ.), μια συμπαραγωγή της Θεατρικής Διαδρομής του Κώστα Μπάλλα και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού του διευθυντή Βασίλη Νικολαϊδη.
Για πρώτη φορά Παφλαγόνας.
Ναι. Έχω παίξει άλλες δυο φορές τους Ιππείς κάνοντας τον Αλλαντοπώλη. Αυτή την φορά όμως παίζω βλέποντας τα πράγματα από την οπτική του Παφλαγόνα.
Πως προέκυψε η φετινή σας κάθοδος στην Επίδαυρο;
Είχα μια πρόταση από τον Κώστα Μπάλλα από την Θεατρική Διαδρομή και ήταν και η θεατρική σύμπραξη με τον Παύλο Χαϊκάλη- ο οποίος υποδύεται τον Αλλαντοπώλη, τον Αγοράκριτο- με τον οποίο δουλεύω πρώτη φορά παρόλο που γνωριζόμαστε χρόνια.
Νιώθετε οργή για τους «Κλέωνες» και τους «Παφλαγόνες» της εποχής μας;
Δεν είμαι ο μόνος. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού αισθάνεται οργή και αηδία για όλο αυτό το πράγμα. Βέβαια η συγκεκριμένη παράσταση είναι μια λαϊκή παράσταση, ευανάγνωστη, όπως και ο ίδιος ο Αριστοφάνης, χωρίς τερτίπια και αυτός ήταν ο στόχος μας. Εξάλλου ο Αριστοφάνης δεν τα βάζει με συγκεκριμένα πρόσωπα. Στο πρόσωπο του Κλέωνα, δηλαδή του Παφλαγόνα θεατρικά, κατακεραυνώνει την εκάστοτε εξουσία. Εκείνη που μόλις αναλαμβάνει τα καθήκοντά της αρχίζει να επιδεικνύει μια περίεργη αλαζονείας καθώς τα πρόσωπα που κυβερνούν ξεχνάνε όλες τις υποσχέσεις που έχουν δώσει στον λαό – ή θεατρικά στον Δήμο, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Κοτσαρίνης. Καθώς ο Παφλαγόνας κακομεταχειρίζεται τον Δήμο εμφανίζεται ο Αγοράκριτος, ένας άνθρωπος ακόμα πιο αχρείος, ο οποίος μπορεί και κερδίσει τον Παφλαγόνα. Ο Αριστοφάνης ψάχνει να βρει έναν ακόμα χειρότερο για να γκρεμίσει από τον θρόνο της εξουσίας τον Παφλαγόνα, φανερώνοντας την κενότητα και την φαυλότητα και των δυο.
Ως λαός σήμερα τι μπορούμε να κάνουμε;
Εδώ που φτάσαμε είναι τα πράγματα λίγο περίεργα. Ούτε αστική επανάσταση μπορούμε να κάνουμε, ούτε τίποτα. Δεν θέλω να πω εύκολες λύσεις. Είναι μια δύσκολη στιγμή. Είμαστε στο χείλος του γκρεμού και το θέμα είναι να μην πέσουμε κάτω. Αυτό το ξέρουν και το εκμεταλλεύονται όλοι αλλά πρέπει να λειτουργήσουμε με σύνεση και εγκράτεια, να παλέψουμε να σωθούμε και αφού σωθούμε να μην επιτρέψουμε ξανά η δημοκρατία μας να πάρει αυτόν τον κατήφορο. Να τοποθετήσουμε και πάλι την Ελλάδα και τον Έλληνα εκεί που πρέπει. Δεν είναι δυνατόν να μας χλευάζουν όλοι. Αλλά και εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Φταίμε γιατί μας μάθανε στο πλαστικό χρήμα, μας τάξανε «λαγούς με πετραχήλια» και εμείς πέσαμε στη παγίδα.
Ηθοποιός που έχετε φάει με το κουτάλι την Επίδαυρο και το αρχαίο δράμα πιστεύετε ότι επιχειρούνται σήμερα ουσιαστικά καινοτόμες σκηνοθετικές προσεγγίσεις πάνω σε αυτά τα αρχαία κείμενα ή απλώς αναπαράγονται μέσα από μια στείρα οπτική.
Τουλάχιστον τα 30-35 χρόνια από τα σαράντα τρία της θεατρικής μου διαδρομής είμαι συνέχεια στην Επίδαυρο. Πιστεύω ότι θα είναι πάρα πολύ κακό να αναπαράγονται τα ίδια κείμενα , οι ίδιες αντιλήψεις και η ίδια αισθητική. Η αισθητική, η γλώσσα, οι ρυθμοί, οι ταχύτητες κάθε μέρα αλλάζουν και οφείλει ο κάθε σκηνοθέτης ή ο υποκριτής να αναζητήσει καινούριους δρόμους αρκεί να σέβεται το κείμενο, δηλαδή να μην το αποδομεί χρησιμοποιώντας σαχλά ευρήματα. Αν σεβαστεί το κείμενο και το κείμενο θα σεβαστεί και τον ίδιο και τους υποκριτές του.
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
METRO
