| Σόλο Κοντσέρτο Ερμηνείας στην Β’ Σκηνή του Από Μηχανής | ||
 | |
«Η ζωή δεν είναι Κοντσέρτο Επιθυμιών» (Das Leben ist kein Wunschkonzert) και αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους η Φρόιλάιν Ράς, Δέσποινα Κούρτη, η οποία δίνει το δικό της ρεσιτάλ ερμηνείας στην παράσταση “Wunschkonzert” του Φράντς Ξαβιέρ Κρέτς, σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου, που φιλοξενείται στο θέατρο Από Μηχανής. Την παρακολουθούμε σε ρόλο σολίστα να εκτελεί με δεξιοτεχνικές κινήσεις επί 90 λεπτά αυτό που τελικά εξελίσσεται σε προσωπικό της ρέκβιεμ ολοκληρώνοντας με μια τρίλια θανάτου την σονάτα μιας ζωής χαμένης από υπερβολική δόση μοναξιάς. Όπλο του εγκλήματος ένα κουτί χάπια. Μάρτυρες όλοι και ταυτόχρονα κανείς, αφού τα παράθυρα των απέναντι πολυκατοικιών κοιτάζουν βουβά την σιωπή της να γίνεται κραυγή. Διαμαρτυρίας; Λύτρωσης; Και τα δύο ίσως; Η ίδια δεν μας διαφωτίζει για τα αίτια που την οδηγούν στο απονενοημένο διάβημα. Οι κινήσεις της αρχικά μοιάζουν ήρεμες, φυσιολογικές καθώς ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της εκείνο το απόγευμα, γύρω στις 6.30 που επιστρέφει στο διαμέρισμά της μετά από άλλη μια μέρα δουλειάς κρατώντας ελάχιστα ψώνια, τα οποία τακτοποιεί προσεκτικά το καθένα στο ράφι του, αφού πρώτα κρεμάει με τάξη τα ρούχα της στην κρεμάστρα και τοποθετεί τα παπούτσια στην γωνίτσα απέναντι απ’ την πόρτα. Η γλώσσα του σώματος της φανερώνει αρχικά την συμμετοχή της σε μια συνηθισμένη καθημερινή ιεροτελεστία που ξεκινάει μεθοδικά, ύστερα επιταχύνεται , μετά δυναμώνει και στο τέλος κορυφώνεται. Η μοναξιά της απλώνεται στο δωμάτιο σιγά – σιγά. Σαν μια σταγόνα , που γίνεται λίμνη, μετά ποτάμι και τέλος ορμητικός χείμαρρος που την πνίγει. Δεν προλαβαίνει να μιλήσει. Άλλωστε δεν υπάρχει κανείς γύρω της. Στο σπίτι της δεν υπάρχει τηλέφωνο. Μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας προς τον έξω κόσμο μια τηλεόραση , μόνιμος συνομιλητής απέναντι από τον καναπέ της και ένα ραδιόφωνο σε θέση συνδαιτυμόνα που κάθεται απέναντι της συντροφεύοντας το μοναχικό γεύμα της. Η εκπομπή «Τι Επιθυμείτε» του Φρέντ Ράουχ που αναμεταδίδεται από το πρόγραμμα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας κάθε Τετάρτη στις 19.15, της κρατάει παρέα με ελαφρά μουσική άλλοτε χαρούμενη λειτουργώντας αντιστικτικά απέναντι στην λυπημένη μελωδία της ψυχής και άλλοτε μελαγχολική , νοσταλγική. Κάποια στιγμή ο εκφωνητής καληνυχτίζει το κοινό δίνοντας ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα. Το ραδιόφωνο κλείνει. Την θέση του παίρνει ένα μάθημα πλεξίματος στον υπολογιστή που διαρκεί τόσο όσο χρειάζεται για να ολοκληρωθεί το κομμάτι που λείπει από το χειροποίητο ριχτάρι. Χαρούμενη που έχει ταχτοποιήσει και την τελευταία αυτή εκκρεμότητα αρχίζει να στρώνει τον διθέσιο καναπέ της που γίνεται κρεβάτι. Φοράει το νυχτικό της, βγάζει τα ρούχα της αυριανής μέρας για το γραφείο (μάλλον αν κρίνουμε από την εμφάνιση), ετοιμάζει το φλιτζάνι με την αυγοθήκη για το πρωινό της πριν φύγει, ρυθμίζει το ξυπνητήρι για να μην αργήσει στην δουλειά της και ξαπλώνει…. Ωστόσο «υπάρχουν λίγες περιπτώσεις θανάτου που δεν οφείλονται άμεσα ή απομακρυσμένα σε κάποια πράξη του υποκειμένου. Οι αιτίες του θανάτου δεν βρίσκονται παρά μέσα μας, και είναι αποτελεσματικές μόνο αν εκτεθούμε στην σφαίρα της δραστηριότητας τους» γράφει ο Emile Durkheim και αυτές είναι που την οδηγούν στην τραγική συγχορδία ηρεμιστικών και αλκοόλ με την οποία ολοκληρώνεται η παρτιτούρα μιας ζωής ερμητικά κλειστής και αποξενωμένης.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
