Μια από τις πιο γλυκές ιστορίες αγάπης…
«Έλα μαζί να φύγουμε, πάμε μακριά στα φώτα τα γιορτινά, πρέπει και εμείς να ζήσουμε, για δυο στιγμές η θλίψη να ναι χαρά!» Όμως στο Θέατρο Άλμα η χαρά διαρκεί πολύ περισσότερο. Όσο και η Φθινοπωρινή Ιστορία του Αλεξεί Αρμπούζωφ, σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου, με τον Γιάννη Μιχαλακόπουλο και τη Κατερίνα Μαραγκού σε μια εξαιρετική υποκριτική και φωνητική ερμηνεία. Μια ιστορία αγάπης ανέμεσα στον Ροντιόν Νικολάγιεβιτς και την Λύντια Βασίλιεβνα που έχοντας αφήσει πίσω της την άνοιξη , βαδίζει προς το φθινόπωρο της ζωής και αντί να ανθίζει σε μια ανατολή, αφήνεται να βουλιάξει για λίγο στην ευτυχία μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα. Για λίγο. Όσο κρατά ένα θαύμα. Εκείνο του έρωτα.
Η ιστορία τους ξεκινά κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Σε μια εξοχή συναντάμε για πρώτη φορά τον μοναχικό κύριο Νικολάγιεβιτς, χειρούργο στο επάγγελμα που εργάζεται σε ένα αναπαυτήριο, είναι αφιερωμένος στην τέχνη του, του αρέσει ησυχία, δεν έχει χρόνο ούτε διάθεση για έρωτες και έχει πάντοτε μαζί του ένα ασημένιο κουτί καραμελίτσες καθώς και τη αξιαγάπητη ηρωίδα του Αρμπούζωφ, την Λύντια , φλύαρη, συναρπαστική , γεμάτη αντιφάσεις , γεμάτη ζωή, ελπίδα, χαμόγελο αλλά και πολύ πόνο και μοναξιά κάτω από το κατακόκκινο φόρεμα της και το κατακόκκινο ζευγάρι γυαλιά που φορά. Μαζί της ο Ροντιόν Νικολάγιεβιτς δεν θα βρει ποτέ την άκρη. Θα βρει όμως ή μάλλον θα ξαναβρεί κάτι πολύ πιο σημαντικό. Την αγάπη. Μια αγάπη γλυκιά σαν τις μηλόπιτες από το αγαπημένο τους ζαχαροπλαστείο και μαγική σαν μουσικό κουτί που ανοίγει σιγά - σιγά φέρνοντας στα αυτιά μας μια μελαγχολική, φθινοπωρινή μελωδία και στο νου μας αναμνήσεις, συναντήσεις, βόλτες στην βροχή, νύχτες κάτω απ’ τα άστρα, πρωινά στην βεράντα…
Στον κόσμο της Λύντια, η ζωή ξεκινά πολύ νωρίς το ξημέρωμα, για να δει τον ήλιο να ανατέλλει να τα βράδια περνούν συντροφιά με στίχους από ποιήματα. Στο κόσμο της η ζωή υπάρχει εκεί έξω και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει από αυτή, ούτε καν τα παράθυρα στα δωμάτια του αναπαυτηρίου απ’ τα οποία συνηθίζει να μπαινοβγαίνει κρατώντας άυπνους τους υπόλοιπους τροφίμους του ιδρύματος. Επίσης υπάρχει πολύ αγάπη και κατανόηση ακόμα και για τον άνδρα της που την άφησε για μια άλλη γυναίκα, καθώς και πάθος και αισιοδοξία και όνειρα. Ένας κόσμος που μοιάζει με αιώνια λιακάδα. Φθινοπωρινή μεν αλλά λιακάδα. Σε αντίθεση με τον βροχερό κόσμο του Ροντιόν Νικολάγιεβιτς. Έναν άνδρα επίσης γεμάτο πληγές, που τις διατηρεί ανοιχτές η απέραντη μοναξιά του και η ανέκφραστη οργή που ξεσπά πολλές φορές πάνω στην δυστυχισμένη Λύντια.
Και οι δυο τους πλάσματα με όνειρα τσακισμένα πάνω στα βράχια της πραγματικότητας . Ο Ροντιόν γνώρισε τον έρωτα νωρίς , όσο νωρίς όμως πρόλαβε και να μαραθεί. Έτσι η ευτυχία τον εγκατέλειψε και εκείνος σταμάτησε να την αναζητά. Μόνο την κόρη του περιμένει πάντοτε να έρθει και περιποιείται διαρκώς το σπίτι του και τον κήπο για να την υποδεχθεί. Μάταια. Από την άλλη η Λύντια, παντρεμένη, μητέρα ενός παιδιού… Μετά χωρισμένη μητέρα ενός παιδιού, λίγο αργότερα ξαναπαντρεμένη μητέρα ενός παιδιού, ύστερα πάλι χωρισμένη μητέρα ενός παιδιού και στο τέλος χωρισμένη, … μητέρα κάποτε ενός παιδιού. Η ζωή της μια περιπέτεια, μια περιπλάνηση γεμάτη σταθμούς, αποχωρισμούς αλλά και αφετηρίες. Και η ίδια μοιάζει μια άλλη Μπλάνς βασιζόμενη πάντα στις καλές προθέσεις, με τις βαλιτζούλες της, τις πληγές της και τις ελπίδες της, περαστική από την αγάπη, τον έρωτα, τα φώτα, την σκηνή και την ζωή του Ροντιόν Νικολάγιεβιτς, ζει το σήμερα και ο ζει με την ψυχή της.
Μια ιστορία γλυκιά και πικρή, μια σταγόνα ευτυχίας μέσα στην μαυρίλα και την μιζέρια της καθημερινότητάς μας που για 110 ‘ μας ταξιδεύει στο θαύμα του έρωτα και της τέχνης, τόσο όμορφο ακριβώς επειδή δεν κρατά ποτέ για πολύ!
