AΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΤΣΙΚΑΣ
«ΠΑΙΔΙ ΗΜΟΥΝ ΣΕΜΝΟΣ
ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΑΛΟΣ»
Ένα έργο για τη διπλή
φυλακή της μοναξιάς και
του εγκλεισμού, το σκοτάδι
της απόγνωσης και την
ηλιαχτίδα που φέρνει πάντα
η ελπίδα ανεβαίνει σε λίγες
μέρες στο θέατρο Τόπος
Άλλου. « Ήταν η επιμονή
και η υπομονή του Νίκου
Καμτσή που με βοήθησε
πολύ να επιλέξω αυτό τον
ρόλο φέ τος, γιατί
πραγματικά δεν ή ξε ρα αν θα
έκανα θέατρο. Τελικά,
όμως, το έργο αυτό με
κέρδισε και θέλησα πάρα
πολύ να το κάνω», μας λέει
λίγες μέρες πριν από την
επίσημη πρεμιέρα του έργου,
στις 21 Φεβρουαρίου, ο
Αποστόλης Τότσικας, μιλώντας
στην εφημερίδα «metro» για τη
θεατρική συνάντησή του με τον
ήρωα που πρόκειται να
υποδυθεί σε λίγο καιρό στο
αριστούργημα του Άλι Τέιλορ
«59 σερβίτσια μόνο», υπό τις
σκηνοθετικές οδηγίες του
Νίκου Καμτσή.
Πενήντα εννέα σερβίτσια
για πενήντα εννέα κρα -
τούμενους, ανάμεσά τους
και ο Άαρον: «Ο ήρωας που
υποδύομαι είναι ένας
έγκλει στος στις φυλακές
ανηλί κων, που προσπαθεί
να βρει τον δρόμο του, αλλά
δυστυχώς οδηγείται στον
κατήφορο, μπλέκοντας σε
συμμορίες και διάφορες
κακοτοπιές μέσα στη φυ -
λακή. Είναι ένας άνθρωπος
κυκλοθυμικός, που βιώνει
πολύ έντονα τη μοναξιά
του, δίχως να δέχεται επι -
σκέψεις από κανέναν. Έτσι,
όταν γνωρίζει τη Μάρθα και
τον Στιούαρτ, βρίσκει μια
χαραμάδα ελπίδας!».
Ο ρόλος του φέτος βαρύς
και διαφορετικός,
σμιλεμένος μέσα από πολύ
προσωπική και επίπονη
δουλειά, ιδωμένος μέσα
από βιώματα άλλων, αλλά
και προσωπικές εμπειρίες:
«Για μένα ένα βίωμα ήταν
όταν ήμουν στον στρατό,
που μοιάζει κάπως από την
πλευρά της ψυχολογίας του
εγκλεισμού. Κατά τα άλλα,
όμως, σίγουρα δεν έχω
αντίστοιχα βιώματα. Το
μόνο που έκανα για να μπω
στην ψυχολογία αυτών των
ανθρώπων ήταν να διαβά -
σω μια εφημερίδα που εκδί-
δεται από τους
κρατούμενους, όπου
γράφουν για τα δικαιώματά
τους. Ο κόσμος της
φυλακής είναι οπωσδήποτε
κάτι εντελώς διαφορετικό,
το οποίο δεν το αντιλαμβα-
νόμαστε, γιατί για μας ανή-
κει απλά στο περιθώριο».
Η δύναμη της ενέργειας
του Άαρον, που παρασύρει
τα πάντα στο πέρασμά του,
αποτελεί ένα στοιχείο κοινό
και για τους δύο, δυο χαρα-
κτήρες κατά τα άλλα πολύ
διαφορετικούς, αν και,
όπως παραδέχεται ο Απο -
στό λης, «μικρός ήμουν κι
εγώ ατίθασος, αλλά αυτά
ήταν απλώς κάποιες εξάρ-
σεις. Κατά τα άλλα, ήμουν
πολύ σεμνός και
ντροπαλός» και σίγουρα
ένας άνθρωπος αισιόδοξος
που απεχθάνεται τη βία.
Όσο για το ψυχολογικό
φορτίο ενός τέτοιου ρόλου,
«εξαρτάται από το πόσο
ασχολείσαι με αυτόν. Στην
προκειμένη περίπτωση
εμείς έχουμε γύρω στον
έναν μήνα - και μπορώ να
πω ευτυχώς, γιατί δεν θα
άντεχα παραπάνω σ’ αυτό
τον ρόλο».
Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, 19/02/2010
