Σε ηλικία 70 ετών έχασε σήμερα τα ξημερώματα την μάχη με την ζωή ο μεγάλος κωμικός ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας, μετά από πρόβλημα που εμφάνισε στην καρδιά. Όπως ανακοίνωσε η διευθύντρια του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου, έγιναν προσπάθειες ανάνηψης του μέσα στο ασθενοφόρο ενώ επί 40 λεπτά και οι γιατροί του νοσοκομείου προσπάθησαν να τον επαναφέρουν, χωρίς δυστυχώς να τα καταφέρουν. Ηθοποιός που περνούσε την ατάκα στο κοινό και εκείνο γελούσε ακόμα και με την υποψία αυτού του θα έλεγε, σε κάθε γκριμάτσα και σε κάθε παύση του, αγάπησε με όλη του την ψυχή το θέατρο υπηρετώντας το επί 47 χρόνια και ως την τελευταία στιγμή (καθώς πρωταγωνιστούσε στην παράσταση "Ζωή Ποδήλατο"), με συνέπεια, ήθος και αισθητική, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξη μας στην εφημερίδα Metrorama, απόσπασμα της οποίας παρατίθεται πιο κάτω, ως ένα τελευταίο αντίο σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη.
"Σπούδασα ένα χρόνο στην Αγγλική Φιλολογία και το 1962 ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στην Δραματική Σχολή Πέλλου Κατσέλη. Το 1965 έπιασα την πρώτη μου δουλειά στο Θέατρο Νέας Ιωνίας του Γιώργου Μιχαηλίδη και τα υπόλοιπα πέρασαν στην ιστορία..." Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης ενώ στις αρχές του 1970 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα. Την ίδια εποχή μπαίνει στην ζωή του και ο κινηματογράφος με την πρώτη του ταινία " Η θεία μου η Χίπισσα" του Αλέκου Σακελάριου ενώ ακολούθησαν οι ταινίες: "Ο κύριος Σταθμάρχης", "Ο μάγκας με το Τρίκυκλο", " Η Ρένα είναι οφ-σάιντ", "Ο κατεργάρης", "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" κ.α.
"Πάθος , παθαίνω, πασχίζω. Αυτό είναι η πηγή κάθε θεατρικής δραστηριότητας του ηθοποιού"
Απόσπασμα από την συνέντευξη του στην Εφημερίδα Μετρόραμα ,
στις 15 Φλεβάρη του 2005
Προσωπικά είχα την τύχη να τον συναντήσω στην πρώτη μου δημοσιογραφική συνέντευξη το 2005 , ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο καμαρίνι του θεάτρου Μινώα , όπου πρωταγωνιστούσε στην παράσταση "Κοίτα ποιος ήρθε!" του Ρέι Κούνεϊ σε μια συζήτηση που θα μπορούσε να έχει τίτλο "μύθοι και αλήθειες για το χώρο του θεάτρου".
Η ψυχή του ήταν το θέατρο και ο πρώτος του ρόλος, εκείνος του Ιωσήφ στην Χριστουγεννιάτικη παράσταση του Κολεγίου: " Είχε ωραία κορίτσια ο Σύλλογος Δραματικής Τέχνης του Κολεγίου , γιαυτό γράφτηκα. Αλλά η καθηγήτρια μου μου είπε ότι θα έκανα καταπληκτικό Ιωσήφ και αναγκάστηκα να παίξω σε μια Χριστουγεννιάτικη παράσταση. Αυτός ήταν ο πρώτος μου ρόλος. Μου άρεσε πολύ και έτσι έμεινα.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο θέατρο;
Ότι επί σκηνής μπορείς να ανακαλύπτεις διάφορους ανθρώπους που είτε υπάρχουν μέσα σου είτε δεν υπάρχουν μέσα σου, αλλά σε γοητεύει η ιδέα να τους ψάξεις και να τους μορφοποιήσεις.
Πως αντιμετώπιζαν οι ηθοποιοί τότε αυτή την τέχνη;
Ήταν ένας έρωτας. Σαν έρωτα τα αντιμετώπιζαν όλα και τον εαυτό τους μέσα σε έναν έρωτα.
Πως επηρέασε το δικό σας παίξιμο και τον χαρακτήρα σας , η συνεργασία μαζί τους;
Ο δικός μου χαρακτήρας έγινε καλύτερος, αν θέλετε, και πιο απαιτητικός. Στο παίξιμο λίγα πράγματα γιατί από την ώρα που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, ήδη από αυτούς τους ανθρώπους εγώ είχα επηρεαστεί ως θεατής και ως σπουδαστής. Από αυτούς και από άλλους που δεν ήταν Έλληνες, από τον κινηματογράφο. Από κοντά, όταν τους γνώρισα, δεν είχα να κερδίσω τίποτα επιπλέον, παρά μόνο την συνέπεια τους, την αφοσίωση τους, την αγάπη τους, πως συμπεριφέρονται και έμαθα να είναι κι εγώ σαν κι αυτούς.
Αγαπάτε ιδιαίτερα ή ξεχωρίζετε κάποιες από τις ταινίες που είχατε κάνει;
Όχι, ούτε τις αγαπώ ιδιαίτερα ούτε ξεχωρίζω καμία από αυτές.
Το ίδιο ισχύει και για το θέατρο;
Το θέατρο το αγαπάω όλο. Ό,τι έχω κάνει στο θέατρο το αγαπάω. Και αυτό στο οποίο μπορεί να είχα αποφασίσει λάθος. Αλλά το αγαπάω. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μου είναι τελείως αδιάφορα. Σαφώς και εκείνα είναι πράγματα δικά μου, είμαι πολύ περήφανος για πολλά από αυτά, αλλά δεν είναι στην ψυχή μου.
Έχετε καθιερωθεί ως κωμικός ηθοποιός. Αυτό στάθηκε εμπόδιο στο να σας επιλέξουν για δραματικούς ρόλους;
Προφανώς με σκεφτήκανε και μου κάνανε διάφορες προτάσεις. Για διάφορους λόγους εγώ είχα προτιμήσει κάτι άλλο. Άλλωστε δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε ιδιαίτερα, να παίξω δράμα. Είναι κάτι που έγινε κοινή συναινέσει. Και φυσικά από κάποιο σημείο και μετά δεν με σκέφτονταν αφού ήξεραν ότι και εγώ δεν το θέλω.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί στην κωμωδία;
Θεωρώ ότι η κωμωδία είναι ένα όργανο για να πετύχεις την ψυχαγωγία του θεατή και να του κάνεις κατήχηση στο ήθος και την αισθητική. Γιατί ο άλλος μεγάλος μύθος που κυκλοφορεί είναι ότι γελάμε όταν κάποιος λέει προστυχιές. Βλακείες. Εγώ πάντοτε πίστευα και το απέδειξα στην καριέρα μου, με αυτά που έχω ανεβάσει ότι όλα μπορούν να γίνουν μέσα από μια ηθική και αισθητική ματιά. Αυτό με γοητεύει , αυτό με ξετρελαίνει και αυτό πιστεύω ότι είναι η προσφορά μου.
Στο δράμα μπορεί ο ρόλος ενός ηθοποιού να επιβάλει να δακρύσει πάνω στη σκηνή. Στην κωμωδία αντίθετα πρέπει ο ίδιος να προκαλέσει το γέλιο του κοινού.
Λοιπόν δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κλάψει κανείς πάνω στην σκηνή. Σε διαβεβαιώνω. Και όσο έχω γελάσει μέσα μου την ώρα που έκλαιγα δεν έχω γελάσει σε καμία άλλη παράσταση. Αλήθεια δεύτερη: Το δράμα και η κωμωδία ξεκινούν από την ίδια πηγή. Αλίμονο σε εκείνον που γελάει όταν παίζει κωμωδία. Το πάθος με την έννοια του παθαίνω, πασχίζω. Αυτό είναι η πηγή κάθε θεατρικής δραστηριότητας του ηθοποιού.
Το ταλέντο αρκεί για να γίνει κανείς ηθοποιός ή πρέπει οπωσδήποτε να σπουδάσει αυτή την τέχνη.
Οι σπουδές είναι απαραίτητες. Στη σχολή θα σου μάθουν την τεχνική της δουλειάς. Αν εσύ έχεις την πνοή μέσα σου θα δώσεις καινούρια πνοή στην τεχνική. Έτσι προχωρά ο άνθρωπος γενικά.
