Συνέντευξη με τον Andrew Quick των Ιmitating the Dog

Imitating the Dog:"Ιστορίες απ'το Μπαρ των Χαμένων Ψυχών!"

Ο μύθος λέει ότι υπάρχει ένα παράξενο ποτό που αν κανείς το πιεί την στιγμή που η τελευταία ακτίνα του ήλιου περάσει μέσα από το ποτήρι του, τότε η πιο βαθιά επιθυμία του θα μπορέσει να πάρει σάρκα και οστά! Το ερώτημα ωστόσο παραμένει. Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς; Μετά τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε για το αντισυμβατικό έργο- σταθμό στην πορεία της “Kellerman” το 2008 , η βρετανική θεατρική ομάδα Imitating the Dog ενώνει αυτή τη φορά τις δυνάμεις της με το Εθνικό Θέατρο και τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στο πλαίσιο του Creative Collaboration Project του Βρετανικού Συμβουλίου και μας ταξιδεύει στον πυρήνα της θεατρικής έκφρασης ανοίγοντας ένα παράθυρο σε ότι οι άνθρωποι αγαπούν και φοβούνται πιο πολύ στη ζωή τους : τις ίδιες τους τις επιθυμίες!

O Andrew Quick &amp & οι Imitating the Dog

Παίζοντας κρυφτό με τις λέξεις όπως και με τις εικόνες οι Imitating the Dog αποκαλύπτουν κάθε φορά ένα κόσμο ψευδαισθήσεων όπου όσα κανείς πιστεύει πως γνωρίζει είναι ακριβώς όσα δεν ξέρει πως αγνοεί. O αινιγματικός, γκροτέσκο κόσμος του Αμερικανού ζωγράφου Eric Fischl με τα ζωντανά χρώματα και τα έντονα κοντράστ ήταν εκείνος που ενέπνευσε αρχικά την ομάδα να υιοθετήσει το όνομα ενός από τους πίνακες του. “Πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα πίνακα που απεικονίζει μια εκ πρώτης όψεως πολύ ρεαλιστική σκηνή , την οποία όμως κοιτάζοντας την κανείς πιο προσεκτικά παρατηρεί πόσο παράξενη είναι. Θεωρήσαμε ότι αυτή η αισθητική προσέγγιση ταίριαζε πολύ στην καλλιτεχνική ταυτότητα της ομάδας και στο αινιγματικό, απατηλό και ανατρεπτικό τρόπο που μας αρέσει να αφηγούμαστε ιστορίες.» μας λέει ο Andrew Quick ιδρυτικό μέλος των Imitating the dog από το 1998 και σκηνοθέτης – συγγραφέας της παράστασης «Ιστορίες από το Μπαρ των Χαμένων Ψυχών» που θα φιλοξενηθεί από τις 16-20 Σεπτεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας ενώ στην συνέχεια θα περιοδεύσει στην Λευκωσία και στην Μεγάλη Βρετανία.

Ο ίδιος γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1960, αλλά μεγάλωσε στο Μάντσεστερ. Πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με το θέατρο όταν σε ηλικία 14-15 χρονών είδε για πρώτη φορά τον Σάμιουελ Μπέκετ να σκηνοθετεί το έργο του “Krapp’s Last Tape” καθώς και το «Τέλος του Παιχνιδιού» για έναν θίασο φυλακισμένων. Ακολούθησε σπουδές Λογοτεχνίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του New Castle, όμως ασχολήθηκε πολύ με το θέατρο στο πλαίσιο των σπουδών του. Από το 1984-1989 ίδρυσε την πρώτη του θεατρική εταιρεία στο Leeds ενώ αργότερα επιστρέφει στο Πανεπιστήμιο για να ολοκληρώσει τις διδακτορικές του σπουδές. Το 1991 διορίζεται στο Πανεπιστήμιο του Lancaster ως λέκτορας και λίγα χρόνια αργότερα το 1998 ιδρύει μαζί με τους Seth Honor, Alice Booth, Simon Wainwright και Richard Malcom την πιο πρωτοποριακή ομάδα του σύγχρονου Βρετανικού θεάτρου.

Η καλλιτεχνική ταυτότητα της ομάδας

Αυτό που κάνει μια ιστορία ενδιαφέρουσα δεν είναι τόσο το περιεχόμενο όσο ο τρόπος αφήγησης. Εκεί εντοπίζεται και ο πυρήνας της καλλιτεχνικής ταυτότητας της ομάδας ο οποίος εμπλουτίζεται με την πρωτοποριακή χρήση των ψηφιακών μέσων , των σκηνικών δυνατοτήτων και της σωματικής έκφρασης δημιουργώντας αλλόκοτους κόσμους μέσα στους οποίους διερευνώνται τα όρια των κυρίαρχων ιδεών του έρωτα, του θανάτου και της σεξουαλικότητας. «Μας ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος και μάλιστα λέμε συχνά ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν κινηματογραφιστές , όμως αντιμετωπίζουμε το θέατρο σαν ένα πεδίο πειραματισμού και εξερεύνησης των ομοιοτήτων και των διαφορών μεταξύ της αισθητικής του θεάτρου και του κινηματογράφου και του αποτελέσματος που μπορεί να προκύψει αν κανείς θελήσει να συνδυάσει αυτά τα δύο. Τα ψηφιακά μέσα και η κυριαρχία της κινηματογραφικής βιομηχανίας συνιστούν μια πολύ εύθραυστη κατάσταση για το θέατρο και αυτό είναι που μας παρακινεί να διερευνήσουμε τις δυνατότητες της θεατρικής έκφρασης και τις αιτίες για τις οποίες αντέχει στο χρόνο. Έτσι πολλά από τα έργα μας αφορούν την δημιουργία ενός πλαισίου μέσα στο οποίο η φιλμική έκφραση συναντά την θεατρική» Χρησιμοποιώντας μια οπτική γλώσσα και λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε σε μια εποχή όπου όλα έχουν λίγο πολύ ειπωθεί οι Imitating the Dog αναζητούν ένα περιθώριο θεατρικής έκφρασης στη μίμηση διαμορφώνοντας μια νέα ισορροπία ανάμεσα στον κοινωνικό και οργανωμένο και στον αντικοινωνικό και ανοργάνωτο ρόλο του θεάτρου.

Η Ιστορία του Μπαρ των Χαμένων Ψυχών

Στο τέλος της ζωής του , ένας άνδρας ζητά από τον μοναδικό του φίλο να διορθώσει ένα λάθος που έκανε χρόνια πριν. Ο φίλος του δέχεται και ξεκινά ένα ταξίδι που τον πάει πίσω στο Μπαρ των Χαμένων Ψυχών, ένα μέρος που όπως λένε, οι πιο βαθιές επιθυμίες μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά. Η μαγικά ρεαλιστική ιστορία του έργου διαδραματίζεται στην προκυμαία . Το μέρος μοιάζει με την ζωή. Αν τολμήσει κανείς να μπει θα πρέπει να έχει μάτια και πίσω . Είναι σίγουρα ένα επικίνδυνο όμως αν καταφέρει να επιβιώσει, δεν ξεχνά ποτέ την εμπειρία. Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία του έργου που εμπνέεται από το μωσαϊκό των ανθρώπων που συναντά κανείς κοντά σε λιμάνια και σιδηροδρομικούς σταθμούς θέλοντας να επισημάνει τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία ανάμεσα στις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης και στην Μεγάλη Βρετανία. Επί σκηνής δημιουργείται ένα τεράστιο παράθυρο με θέα στην «έκπληξη που προσφέρει πάντοτε η επιθυμία» και μέσω ενός ατμοσφαιρικού φωτισμού μεταμορφώνεται σε κινηματογραφική οθόνη μέσα από την οποία το κοινό παρακολουθεί ένα καρναβάλι αλύτρωτων χαρακτήρων που αποκαλύπτονται μέσα από ένα μακάβριο γαϊτανάκι αμαρτολών και λυτρωτικών ιστοριών αγάπης και μίσους, ζωής και θανάτου.

Δέσποινα Ραμαντάνη

Μetro Tρίτη 15-09-2009