«Θέλω να ξαναπαίξω το Κλουβί με τις Τρελές πιο πολύ από πέρσι!»
«Είναι η πρώτη φορά που ευχαριστιέμαι τόσο πολύ ένα ρόλο!»
Ποιός είναι στ’ αλήθεια ο Σταμάτης Φασουλής ; «Έλα μου ντε! Και εγώ απορώ. Μια ζωή προσπαθώ, τόσα χρόνια να το μάθω! Δεν μου το χει πει ποτέ , ούτε μου το έχει δείξει». Για όλους εμάς πάντως είναι αναμφισβήτητα ο άνθρωπος που σε κάθε του θεατρικό βήμα αποδεικνύει ότι οι πραγματικοί δημιουργοί δεν υπογράφουν απλώς με το όνομά τους αλλά με το έργο τους!
«Άλλωστε αυτό που λες εσύ Σταμάτης Φασουλής κι εγώ το λέω εγώ, δεν το συνειδητοποίησα ποτέ. Δεν ξέρω. Δεν είχα ποτέ μου αίσθηση αυτής της πραγματικότητας. Εγώ μόλις τελειώσω το θέατρο δεν βγαίνω έξω. Πηγαίνω σπίτι, μαγειρεύω για τους φίλους μου, καθόμαστε και μετά συζητάμε, τρώμε όλοι μαζί, πίνουμε – ελαφρά – δηλαδή ένα δυο ποτήρια, δεν πίνω παραπάνω- κρασί εννοώ πάντα –μετά διαβάζω δυο τρεις ώρες και μετά κοιμάμαι.. Αυτά κάνω. Αλλά θέλω τους ανθρώπους που αγαπώ και κοινό τραπέζι. Αυτό μ’ αρέσει πάρα πολύ. Δεν βγαίνω έξω αλλά δεν τρώω και μόνος μου σαν το ρημάδι. Ούτε με ένα άτομο. Πάντα στρώνω τραπέζι για πάνω από τρία, τέσσερα άτομα. Και μαγειρεύω πάντα εγώ…» είναι τα πρώτα λόγια του ίδιου για τον Σταμάτη Φασουλή που δεν ξέρουμε, όταν η αυλαία πέφτει και τα φώτα της σκηνής σβήνουν.
«Αγαπώ πολύ το νεοελληνικό έργο»
Εμάς μας περιμένει ωστόσο ένα άλλο δείπνο … στης Ιοκάστης, το οποίο θα αρχίσει να σερβίρεται για δεύτερη συνεχή χρονιά στο θέατρο Δημήτρης Χορν: «Είναι ένα έργο που μου αρέσει πάρα πολύ και πέρσι σημείωσε τρομερή επιτυχία. Είχε μια πληρότητα γύρω στο 90%. Αγαπώ πολύ το ελληνικό έργο και φροντίζω πάντοτε ότι κι αν ανεβάζω , να ανεβάζω παράλληλα και ένα ελληνικό έργο. Πιστεύω ότι χωρίς νεοελληνικό έργο το ελληνικό θέατρο δεν υπάρχει. Έχουμε ανάγκη από αυτό και όλοι τρώμε εξ’ αυτού. Από τότε που βγήκα στο θέατρο, στον ελληνικό λόγο ποντάραμε. Και με το ελεύθερο θέατρο και αργότερα, το 99 όταν άρχισα στο Βεάκη, όπου έβαλα για πρώτη φορά το νεοελληνικό έργο σε αυτό που λέμε mainstream.»
«Δεν έχω τελειώσει ακόμα με τον ρόλο της Ζάζα»
«Πέρσι δεν το πολύ κατάλαβα το Κλουβί με τις Τρελές γιατί μέχρι να τελειώσει η αγωνία τέλειωσε και η παράσταση. Αν και είχαμε εκπληκτική πληρότητα, ήταν τόση πολύ η αδρεναλίνη που πραγματικά δεν καταλάβαινα τι γινότανε και τώρα το έχω επιθυμήσει. Θέλω να το ξαναπαίξω πιο πολύ από πέρσι. Είναι ένας ρόλος με τον οποίο νιώθω ότι δεν έχω τελειώσει ακόμα. Και νομίζω δεν θα τελειώσω και εύκολα γιατί όλο ανακαλύπτω πράγματα. Όλο θέλω να προσθέσω κάτι άλλο. Όλο κάτι θέλω να αλλάξω και το πιο σημαντικό : όλο κάτι θέλω να αφαιρέσω. Ξέρεις εκεί φαίνεται και το πόσο αγαπάς έναν ρόλο, ή πόσο τον προσέχεις. Όταν βγάζεις τα περιττά. Πάντως μου φαίνονται λίγες οι δεκαπέντε παραστάσεις. Θα θελα να το παίξω κι άλλο. Τόσα χρόνια στο θέατρο, να μην ευχαριστηθώ κι εγώ μια φορά στη ζωή μου; Συνήθως όταν έπαιζα κάτι έλεγα ουφ τέλειωσε , πάμε παρακάτω. Και πάντα ήθελα να ετοιμάσω κάτι καινούριο. Γιατί εγώ μετά από δέκα μέρες από την παράσταση αρχίζω και σκέφτομαι τι θα κάνω μετά. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα τόσο ωραία στην ζωή μου μέσα σε ένα ρόλο. Ίσως επειδή το φοβόμουνα πάρα πολύ; Μπορεί κι αυτό. Στους άλλους ρόλους έκανα πως δεν καταλάβαινα και προχώραγα στα βαθιά. Εδώ ήξερα τι με περίμενε και τα ‘χασα στην αρχή. Κι έπειτα όταν όλο αυτό το πράγμα άρχισε να μιλάει , έμεινα έκπληκτος!»
«Μια γλώσσα ψυχής»
« Η πρώτη επαφή μου με το βιβλίο του Ταχτσή «Το Τρίτο Στεφάνι» έγινε πολύ παλιά , το 1971. Ο Διαγόρας ο Χρονόπουλος και η Χριστίνα Αγριαντώνη μου το έδωσαν. Ήταν πολιτικοί κρατούμενοι τότε και μου το έδωσαν για να περάσω την ώρα μου, αλλά με ένα χαμόγελο ότι … ξέρουμε πως εσένα θα σου αρέσει… Δεν ξέρω γιατί. Μετά κατάλαβα. Ενθουσιάστηκα από τότε. Δεν είχα συνηθίσει να διαβάζω την γλώσσα αυτή που άκουγα. Είχα συνηθίσει να διαβάζω γραπτά κείμενα. Αυτό ήταν ένα κείμενο ακουστικό. Σχεδόν σαν απομαγνητοφώνηση αλλά όχι απλά μιας γλώσσας. Μιας γλώσσας ψυχής. Ήταν τομή για μένα στη ζωή μου αυτό το βιβλίο. Άρχισα να γράφω τα νούμερα με έναν διαφορετικό τρόπο, δηλαδή τότε άρχισα ουσιαστικά να γράφω, να βλέπω την γλώσσα αλλιώς, να βλέπω την ζωή αλλιώς και ακόμα και τα πολιτικά σχόλια να γίνονται με άλλο τρόπο από εκείνον που είχαμε μάθει. Ήθελα να το ανεβάσω από τότε αλλά όλο κάτι συνέβαινε. Και δεν τολμούσα σχεδόν να το πω. Τότε το ζητούσαν ο Αγγελόπουλος, ο Κακογιάννης για το σινεμά. Τι να ‘λεγα; Το ‘κρυβα. Μέχρι που ήρθε η ώρα του και τώρα μ’ αρέσει πάρα πολύ.»
Ο Σταμάτης Φασουλής, ο κ. Εμμανουήλ και ο Ροϊδης
«Θα θελα μετά από το «Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης» να ανεβάσω ξανά ένα έργο του Άκη Δήμου και μάλιστα ένα που να το παίξω εγώ. Ακόμα δεν ξέρω τι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι το Φλεβάρη θέλω να παίξω σε ένα μικρό θέατρο, 80 θέσεων το μονόπρακτο του Αντώνη Νικολή που είχα κάνει για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα, «Ο κ. Εμμανουήλ και ο Ροϊδης».
Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Παρασκευή 25/09/09
