Η ζωή του γεμάτη πάθη, όμως το μεγαλύτερο απ’ όλα ήταν και παραμένει το θέατρο. Κι εκείνο τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα. Χορτασμένος από ρόλους, παραστάσεις, δόξα και χειροκρότημα, ο πρίγκιπας του ελληνικού θεάτρου, με τα γαλανά μάτια, την βραχνή φωνή, τα ευγενικά χαρακτηριστικά και το αστείρευτο ταλέντο που τον ανέδειξε σε πρωταγωνιστή μέσα σε μια νύχτα, κρατάει πάντα τις καλές στιγμές απ’ την ζωή του, δεν μετανιώνει που δεν έφυγε στο εξωτερικό, θυμάται με συγκίνηση την πρώτη του βραδιά στο θέατρο Τέχνης , κρατά λίγη πικρία για όσους προσπάθησαν να τον παραμερίσουν και μιλά με απογοήτευση για την σημερινή κατάσταση στο θέατρο. Η metro τον συνάντησε στο καμαρίνι του ανακαινισμένου θεάτρου Βρετάνια, όπου φέτος θα ερμηνεύει τον ρόλο του δικηγόρου Αλφιέρι στο αριστούργημα του Άρθουρ Μίλερ «Ψηλά απ’ την Γέφυρα» με τον Γρ. Βαλτινό σε ρόλο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή.
Μετά την τελευταία του θεατρική δουλειά «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ», που παρουσιάστηκε πέρσι την άνοιξη σε πανελλήνια πρώτη στο Αμφιθέατρο, ο Πέτρος Φυσσούν κοιτάζει φέτος το κοινό «Ψηλά απ’ την Γέφυρα» για δεύτερη φορά, αφού η πρώτη ήταν το 2005 με το θέατρο της Λαμίας , όπου είχε ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Έντι Καρμπόνε σε μια πολύ επιτυχημένη παράσταση , όπως θα είναι σίγουρα και αυτή.
«Το μάτι του συγγραφέα»
«Ο Αλφιέρι είναι το μάτι του συγγραφέα. Μέσα από αυτόν εντοπίζει αυτά που θέλει για την φτωχογειτονιά και τα βάσανα όσων ζούνε κει ,θέλοντας να αναδείξει μια μερίδα εργατών που δουλεύουν σκληρά για να μεγαλώσουν τα παιδιά και την οικογένειά τους. Αυτό το νόημα έχει ο τίτλος της παράστασης. Ο συγγραφέας κοιτάζει από ψηλά όλον τον κόσμο και σημειώνει. Έτσι έχει βάλει τον Αλφιέρι στον ρόλο του δικηγόρου να εξιστορεί τα γεγονότα και να παίρνει μέρος και σε ορισμένα από αυτά! Το έργο δεν μιλάει απλά για μια σχέση αλλά για ολόκληρη την ζωή ουσιαστικά του πρωταγωνιστή. Η μόνη χαρά που έχει ουσιαστικά αυτός ο άνθρωπος είναι να γυρίσει σπίτι του και να τον αγκαλιάσει η ανιψιά του, που την έχει σαν παιδί του. Αυτό με τον καιρό εξελίσσεται σε ένα ανεξέλεγκτο πάθος και ο Αλφιέρι προσπαθεί να ισορροπήσει τα πράγματα, ώστε να μην συμβεί κάποιο κακό.»
«Το μεγαλύτερο πάθος μου ήταν το θέατρο»
«Έχω ζήσει πάθη στην ζωή μου πολλά. Το μεγαλύτερο όμως ήταν το θέατρο. Βέβαια είχα και το νου και την λογική να βασανίσω τόσο τον εαυτό μου , ώστε να τα θεραπεύω εάν έπρεπε».
«Τελείωσα το Θέατρο Τέχνης το 1954 . Τότε ήταν και η πρώτη φορά που έπαιξα και έγινα πρωταγωνιστής σε μια βραδιά. Η επιτυχία ήρθε πολύ νωρίς για μένα και επειδή ήμουνα παιδί τότε, τρόμαξα. Όμως δεν καβάλησα το καλάμι.» Η καλύτερη στιγμή της καριέρας του η πρώτη του βραδιά στο Θέατρο Τέχνης : «όλοι με προέτρεπαν τότε να σηκωθώ να φύγω από την Ελλάδα. Όμως εκείνο που μου έχει μείνει είναι η μέθη και η συγκίνηση που ένιωθα και που σαν νέο παιδί μου φαινόταν κάτι εξωπραγματικό.» Και η χειρότερη : « το θέατρο έχει μια πορεία από μικρές κακές στιγμές και γι’ αυτό θα πρέπει κανείς να ζυγίζει τι είναι αυτό που βαραίνει περισσότερο. Για μένα υπερτερούν πάντα τα καλά» Γι’ αυτό δεν μετανιώνει που έμεινε στην Ελλάδα : «Αν και η κατάσταση είναι λίγο μίζερη εδώ και αν είχα κάνει την ίδια καριέρα στο εξωτερικό τα πράγματα για μένα θα ήταν τελείως διαφορετικά, το θέατρο με έχει αμείψει πλουσιοπάροχα. Όχι οικονομικά βέβαια, όμως έχω χειροκροτηθεί, έχω γευτεί ρόλους, παραστάσεις και γενικά έχω ζήσει σε μια πολύ ωραία , μεθυστική ατμόσφαιρα.»
Το θέατρο με ήθελε και με θέλει!
«Η αλήθεια είναι πως υπήρξε και μια περίοδος που κάποιοι από τους κρατούντες, επειδή δεν μπαίνω σε κυκλώματα, άρχισαν σιγά- σιγά να με παραμερίζουν. Το θέατρο όμως με ήθελε και με θέλει. Έτσι όλα αυτά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παρά μόνο λίγο να με πικραίνουν ή να με θυμώνουν. Γιατί όταν μια πολεμική προέρχεται από αξιόλογους ανθρώπους, αλλιώς μετράς και αλλιώς την δέχεσαι. Όταν προέρχεται όμως από τα υποπόδια των ποδιών μου, τότε δεν τη δέχομαι!» Συγκρίνοντας το θέατρο τότε και τώρα μας λέει: «Τότε οι αξίες αναγνωριζόντουσαν μόνο ως αξίες και όχι ως διαπλοκή, αγοραπωλησίες , παρέες ή όλα αυτά που γίνονται σήμερα. Σήμερα στο θέατρο έχουν απομείνει και έχουν βγει και κάποιοι αξιολογότατοι αλλά είναι πάρα πολλοί οι άχρηστοι, που εκμεταλλεύονται την σκηνή για άλλους σκοπούς.»
Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Πέμπτη 08/10/2009
