«Είμαι οπαδός της αφαίρεσης, όχι του πολλαπλασιασμού…»
Είναι ίσως ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς του λαϊκού θεάτρου, έτσι όπως το έμαθε και το βίωσε για είκοσι δύο χρόνια δίπλα στο μεγάλο του δάσκαλο Κάρολο Κουν. Η κληρονομιά που του άφησε βαριά όμως εκείνος την κουβαλάει πρόθυμα, αφοσιωμένος στην αποστολή του για σαράντα χρόνια. «Αλήθεια, πίστη, δουλειά» συμβουλεύει τους μαθητές του στην σχολή του Νεοελληνικού Θεάτρου, που φέτος συμπληρώνει τα δέκα του χρόνια στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Τρικούπη στα Εξάρχεια, «όμως εκείνοι βιάζονται…» μας λέει! «Αν ζούσε ο Κουν σήμερα , δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν… Ήθελε πίστη και θυσίες.» Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια από τότε που έφυγε από την ζωή, όμως είναι παρόν σε κάθε του λέξη, όπως και στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που αφηγούνται μια παράλληλη ιστορία απ’ όσα πήρε και όσα χάρισε στο θέατρο Τέχνης. Η συζήτησή της μας γύρω από την νέα του παράσταση «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» και το αντιφατικό θέατρο του Πιραντέλο μας οδηγεί μοιραία στα χρόνια εκείνα που σημάδεψαν την ζωή του, τον τρόπο σκέψης του και τον τρόπο που πορεύεται στο θέατρο!
Ο Πιραντέλο, ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή ! «Πάντοτε με γοήτευε ο Πιραντέλο και ήθελα να μπω μέσα σε αυτόν το περίεργο αντιφατικό κόσμο του. Είναι ένας φιλόσοφος του θεάτρου, τα έργα του οποίου εμβαθύνουν πάντοτε στον ψυχικό κόσμο του. Επίσης ως θέατρο είναι στο στοιχείο μου και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τους ρυθμούς του. Αν κάτι με εκφράζει είναι η κίνηση, το βιωματικό θέατρο, το θέατρο που ξεπηδάει μέσα από τον ηθοποιό, όπως το νερό που αναβλύζει από την γη. Είναι το είδος του θεάτρου που απαιτεί μια αλήθεια τρομερή, θέλει να ιδρώσεις, να κοπιάσεις, να είσαι εύστροφος και να μεταδώσεις στον θεατή αυτή την τρέλα και αυτή την μαγεία του συγγραφέα. Όλα αυτά ήταν στοιχεία που με έκαναν να επιλέξω αυτό το έργο.»
Η κληρονομιά του Θ. Τέχνης : «Τελείωσα την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 1970 και ήμουν για 22 χρόνια δίπλα στον δάσκαλό μου έως ότου έφυγε από την ζωή , οπότε με έχρισε έναν από τους τρεις κληρονόμους του Θ. Τέχνης, μια κληρονομιά που δεν αποποιήθηκα ποτέ. Ήταν μια εμπειρία που σημάδεψε την ζωή μου, τον τρόπο σκέψης μου, το θέατρο που κάνω, την πορεία που πρέπει να έχω μέσα στο θέατρο και πορεύομαι μέσα από όσα έμαθα μέσα σε αυτή την σχολή. Τώρα πορεύομαι ως Γιώργος και με τις δικές μου σκέψεις.»
Η αποχώρηση & Το Νεοελληνικό Θέατρο: « Θα ήθελα να είχα μείνει στο Θέατρο Τέχνης, να παλέψω κι εγώ αλλά νομίζω ο Κουν έκανε ένα λάθος: έχρισε τρεις κληρονόμους και από κει και πέρα θα έπρεπε να ήθελαν και οι άλλοι δυο να παραμείνω. Όταν οι άλλοι ήταν αρνητικοί τότε ο τρίτος θα πρέπει να βρει τρόπο να αποχωρήσει. Έτσι κι εγώ αποφάσισα πολύ γρήγορα , χωρίς να αποποιηθώ την κληρονομιά του Κουν να αποχωρήσω. Πιστεύω ότι σήμερα το Θέατρο Τέχνης έχει χάσει πλέον την αποστολή του. Εγώ προσπαθώ καταρχήν να μην κάνω ένα θέατρο κατ’ ανάμνηση αλλά ένα θέατρο ζωντανό, που να είναι μέσα στην εποχή του, με τις εξελίξεις, τους ήχους, τα χρώματα, την αισθητική της εποχής. Το ίδιο πιστεύω ότι θα έκανε και ο Κουν. Δυστυχώς οι άλλοι δυο κληρονόμοι προσπάθησαν να κάνουν ένα θέατρο κατ’ ανάμνηση του Κουν και αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος , απ’ όπου ίσως ξεκίνησε και μια άλλη πορεία του θεάτρου Τέχνης.»
Το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι! : «Μας έχουν δημιουργήσει πολλές ανάγκες σήμερα. Με αυτή την έννοια ο ηθοποιός πια έχει μπει στο παιχνίδι όπως όλοι μας. Κάνοντας μόνο θέατρο είναι η αλήθεια ότι δεν θα μπορέσει να ζήσει γι’ αυτό κάνει και ένα σωρό άλλα πράγματα. Είναι μια μικρή στενάχωρη και γοητευτική αγορά. Η αγορά του θεάματος στην Ελλάδα κρύβει μια μελαγχολία περίεργη. Τουλάχιστον όμως ας μη πληγώνουμε τόσο πολύ τους εαυτούς μας. Ας λέμε που και που το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι,. Στο θέατρο όσο πιο γρήγορα επιλέξεις τι θέλεις να κάνεις, τόσο πιο ευτυχισμένος θα είσαι. Εγώ επέλεξα να κάνω ένα θέατρο που μου έμαθε ο δάσκαλός μου, που μπορεί πολλές φορές να είναι δύσκολος αλλά τουλάχιστον μου φέρνει ισορροπία ψυχής. Αν και έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές οικονομικές δυσκολίες είμαι πάντα οπαδός της αφαίρεσης και όχι του πολλαπλασιασμού.»
Ο Κάρολος Κουν : «Δεν ξέρω αν η σημερινή γενιά θα μπορούσε να συνυπάρξει μαζί με τον Κάρολο Κουν, γιατί τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Είχε πάρα πολλές απαιτήσεις και πολύ επίπονες. Ήθελε τους ηθοποιούς από το πρωί μέχρι το βράδυ εκεί. Δεν σου επέτρεπε ούτε οικογένεια να κάνεις ούτε φίλους να έχεις. Έπρεπε να είσαι ταγμένος , όπως ένας πολύ πιστός και ηθικός καλόγερος. Ήταν θέμα αντοχής. Πολλοί δεν αντέχανε. Εμείς αντέξαμε είκοσι δυο χρόνια. Ήταν δύσκολα χρόνια και καμιά φορά αυτό που με πληγώνει είναι ότι πέρασα τόσα και τόσα , έμαθα τόσα πολλά και αυτή την στιγμή δεν μπορώ να μπω στο θέατρο που μεγάλωσα, στο θέατρο που σαν ιδέα με έχρισε κληρονόμο ο δάσκαλός μου.”
Ο δάσκαλος Γ. Αρμένης : «Είμαι ακόμα πιο αυστηρός. Έχω πολλές απαιτήσεις αλλά τα παιδιά σήμερα βιάζονται και θέλουν πιο πολύ να γίνουν γνωστά. Γι αυτό τους εφιστώ την προσοχή , γιατί μοιάζουν με τις πεταλουδίτσες που μαζεύονται γύρω από το φως το καλοκαίρι κι στο τέλος καίγονται.»
Δέσποινα Ραμαντάνη
Εφημερίδα Metro, Παρασκευή 16 - Κυριακή 18/10/2009
