Ήταν ωραίο αυτό το ξέφρενο καλοκαιρινό πάρτι στον τροπικό του ερωτισμού και της απόλυτης κυριαρχίας της φύσης και της ελευθερίας. Αριστοφανικό δεν ξέρω, αφού η πολυχρωμία των αισθήσεων, των ερεθισμάτων και των εικόνων επιτρέπει πολλούς και διαφορετικούς συνειρμούς στον καθένα από εμάς και στους συντελεστές τους ίδιους. Άλλοι είδαν την κραυγή του Μουνκ, άλλοι σκηνικά εμπνευσμένα από πίνακες του Μανέ ή του Καραβάτζιο, άλλοι είδαν τον Αυλωνίτη να συναντά τον Μπάστερ Κίτον, και τον βουβό κινηματογράφο να συναντά τον ελληνικό και τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού. Όμως είναι μεγάλη συζήτηση το πως πρέπει κανείς να βλέπει ή να ξαναβλέπει τα έργα των αρχαίων τραγικών και σατυρικών ποιητών- και δη του Αριστοφάνη- και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη η συζήτηση γύρω από το αν υπάρχουν και αν πρέπει να γίνονται συγκρίσεις με εμβληματικές παραστάσεις, όπως εκείνη του Κουν το 59, που με την σειρά της αντιμετώπισε την δική της αυστηρή μέχρι σημείου απαγορεύσεως κριτική. Το ζήτημα δεν αν η παράσταση του Καραθάνου κέρδισε το στοίχημα της αναμέτρησης με την ιστορική παράσταση του θεάτρου Τέχνης αλλά αν κατάφερε να περάσει τα μηνύματα της στο κοινό των 20.000 ατόμων που κατέκλυσε την Επίδαυρο το διήμερο που μας πέρασε. Τι πήραμε λοιπόν και τι μας έλειψε από αυτό το κατά τα άλλα επιβλητικό μέσα στην απλότητα του αισθητηριακό υπερθέαμα που αν μη τι άλλο έμεινε στην μνήμη μας ως μια αρχετυπική ανάμνηση της ουτοπίας!
Έξοχες Ερμηνείες: από τους Νίκο Καραθάνο και Άρη Σερβετάλη, στους ρόλους του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη αντίστοιχα, που δικαίως αποθεώθηκαν από κοινό και κριτικούς για την αυθεντική, φυσική και με πηγαία αίσθηση του χιούμορ προσέγγιση του ρόλου τους. Τις εντυπώσεις έκλεψαν επίσης ο Μιχάλης Σαράντος στο ρόλο του πουλιού που υποδέχεται τους δυο φίλους στο δάσος όπου έχουν καταφύγει για να αναζητήσουν τον τσαλαπετεινό - που άλλοτε ήταν άνθρωπος, ο Βασιλιάς Τηρέας. Μια ερμηνεία αεικίνητη γεμάτη ένταση και πάθος, που άλλωστε είναι στοιχεία χαρακτηριστικά στον ίδιο όμως καταφέρνουν να μαγεύουν κάθε φορά ειδικά σε ρόλους που απαιτούν πλούσια κινησιολογία, καθώς επίσης και η Φωτεινή Μπαξεβάνη, ρόλος μικρός αλλά που μέσα από την στιβαρή της ερμηνεία ορίζει την στόφα των πουλιών. Όταν λέμε πουλί εννοούμε αυτό..., όπως διαπιστώνει και ο Ευελπίδης για αυτό κάθεται και φλυαρεί μπροστά του ώρες και του αραδιάζει ιστορίες για το πως τα ελεύθερα πουλιά καταλήγουν στα πιάτα των ανθρώπων και στο τέλος στο πεπτικό τους σύστημα, για να εισπράξει ένα χαμηλόφωνο, αποστομωτικό "Σκάσε" και άκου, και μάθε να αγαπάς την ησυχία, και την απλότητα που κρύβεται μέσα σε αυτή. Με βήμα αργό, και αποφασιστικό το πλουμιστό πουλί που ενσαρκώνει η Φωτεινή Μπαξεβάνη εμφανίζεται στην σκηνή λίγο , όντας η μόνη που φορά ένα από εκείνα τα κοστούμια που μοιάζει πολύ με εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν στο promo της παράστασης, αλλά αρκετά για να μας κάνει να αισθανθούμε και να βιώσουμε την ησυχία του τόπου και την ομορφιά της ησυχίας στο χώρο, στην ψυχή μας και στην τέχνη.
Ευρηματικός Φωτισμός Και εδώ τα εύσημα πάνε στον Σίμο Σαρκετζή που πολύ εύστοχα αποφάσισε να υιοθετήσει αυτό ένα όσο το δυνατόν υπό φωτισμένο σκηνικό που να μεταφέρει μια όσο το δυνατόν πρωτόγονη αίσθηση που σμίγει μοναδικά και ιδανικά θα έλεγε κανείς με την ενέργεια του χώρου.
Ένα πελώριο, χάρτινο, φωτεινό μπαλόνι που κατάφερε να μας σηκώσει έστω και λίγο στους αιθέρες στην προσπάθεια μας να αγγίξουμε το όνειρο, το παραμύθι, την ανέφικτη ομορφιά του απραγματοποίητου. Μια Νεφελοκοκυγγία γεμάτη ελπίδα και φως που ξάφνιασε ευχάριστα και συνεπήρε τους παρευρισκόμενους που το χάρηκαν και αυτοί μαζί με τους ηθοποιούς σαν μικρά παιδιά. Ότι πιο κοντινό θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς σε έναν άλλο πλανήτη, εκεί που υπάρχουν όλα τα αθώα και τα αγνά, εκεί που η ελευθερία των πουλιών φτιάχνεται από ανθρωπιά.
Μουσική φαντασμαγορία των αισθήσεων: Ο πιο σύντομος δρόμος για να ταξιδέψει κανείς στην ουτοπία δεν ξέρω αν είναι το θέατρο, σε κάθε περίπτωση. Σίγουρα όμως είναι η μουσική. Η πρωτότυπη μουσική του Άγγελου Tριανταφύλλου για την παράσταση συνάντησε για ακόμα μια φορά το ξεχωριστό ηχόχρωμα της Νατάσας Μποφίλου μετά την μουσική σύμπραξη τους στον κύκλο μελοποιημένης ποίησης "Επικίνδυνη Ηλικία" χαρίζοντας ένα αποτέλεσμα οπωσδήποτε διαφορετικό απ' ότι θα περίμενε κανείς από μια συμβατική αριστοφανική παράσταση πιο κοντά στην σύγχρονη αισθητική προσέγγιση της μελαγχολίας και της υπαρξιακής μοναξιάς που αποπνέει η παράσταση.
"...έτσι το θέατρο είναι ωραίο να γίνεται ποιητικά και λίγο μισανθρωπικά" είχε πει σε μια από τις συνεντεύξεις του για την παράσταση ο Ν. Καραθάνος. Όμως μισανθρωπικά δεν το λες αφού πρέπει να τον αγαπάς πολύ τον άνθρωπο για να θελήσεις να του δώσεις φτερά, όπως ο Προμηθέας του έδωσε την φωτιά" και τιμωρήθηκε γι' αυτό από τους θεούς. Εδώ όλη και όλη η τιμωρία απεικονίζεται μονάχα με μια τούρτα σοκολάτα στο πρόσωπο της Ίριδας. Μάλλον έτσι είναι ωραίο το θέατρο να γίνεται παιδικά, θα μπορούσε να πει κανείς και αθώα, με περισσότερο λυρισμό, φαντασία. Αν μου έλειψε κάτι μέσα σε όλο αυτό δεν ήταν το ανατρεπτικό τέλος που έρχεται μέσα από την συμφιλίωση των θεών με τους ανθρώπους και τα πουλιά, ούτε η απόφαση του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει την διαφορετικότητα απλώς και μόνο για να την τοποθετήσει μέσα σε ένα νέο πλαίσιο ισότητας ή ακόμα και υπεροχής αλλά αυτός ο έστω και για λίγο ευτελισμός του λόγου, που πια έχει κουράσει και τα λαμέ και τα σατέν σαν της Ελισάβετ της Αγγλίας που ακόμα αδυνατώ να καταλάβω τον ρόλο της, όπως και εκείνον του κατά τα άλλα εξαιρετικού επί σκηνής Άγγελου Παπαδημητρίου, ως δωρική φιγούρα που παρέπεμπε αν όχι σε Αλμοδοβαρική περσόνα τουλάχιστον στην δική μας Σωτηρία Μπέλλου, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησαν οι περισσότεροι.
Αλλά όλα αυτά ήταν μάλλον πολύ λίγα για να διαταράξουν το ανέφελο ταξίδι μας προς την Νεφελοκοκυγγία του λίγο του σκηνοθέτη και λίγο του ποιητή σαν μια φευγαλέα εντύπωση της παντοτινής ευτυχίας!!!
