 |
| Life in Progress |
Η αυλαία του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών ανοίγει την πρώτη Ιουνίου! Το φετινό φεστιβαλικό καλοκαίρι θα εγκαινιάσουν δυο εξαιρετικές παραγωγές: Το Ηρώδειο θα αρχίσει με την περίφημη αποχαιρετιστήρια παράσταση της Συλβί Γκιγιέμ "Life in Progress", ενώ η αυλαία της Πειραιώς 260 θα ανοίξει την 1η Ιουνίου με μια μεγάλη επιτυχία του περσινού Φεστιβάλ που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό : την "Πάπισσα Ιωάννα" (έως τις 4/6) σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου. Η προπώληση των εισιτηρίων για όλες τις παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου θα ξεκινήσει το Σάββατο, 2 Μαϊου 2015!
Η παράσταση "Life in Progress" της Συλβί Γκιλλέμ θα ανοίξει το φετινό φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Μετά από 35 χρόνια φωτεινής διαδρομής στην χορευτική σκηνή η γνωστή και ως "Mademoiselle Non" σε Παρίσι και Λονδίνο μεγαλύτερη εν ζωή χορεύτρια του κόσμου - αληθινή ενσάρκωση της τελειότητας, υπερβαίνοντας τα σύνορα του κλασικού και σύγχρονου χορού- ετοιμάζεται για την τελευταία της υπόκλιση.
Μοναδική, μοναχική και απρόβλεπτη, όπως πάντα, έρχεται με την αποχαιρετιστήρια παράστασή της, Life in Progress, να αποδείξει ότι δεν ενδίδει στους φόβους της, ότι δεν αγαπά τη μετριότητα, και γι’ αυτό σταματά να χορεύει την κατάλληλη στιγμή. Στο πλαίσιο της τελευταίας περιοδείας της διάλεξε να υποκλιθεί μπρος στο ελληνικό κοινό, που τόσο την αγάπησε, στη σκηνή του Ηρωδείου ερμηνεύοντας χορογραφίες των Άκραμ Καν, Ουίλλιαμ Φόρσαϊθ, Ράσσελ Μάλιφαντ και Ματς Εκ.
Μετά τις έξι επιτυχημένες παρουσιάσεις του περσινού έργου εν εξελίξει, ο Δημήτρης Μαυρίκιος επανέρχεται φέτος με την Πάπισσα Ιωάννα στην Πειραιώς 260 σε πληρέστερη μορφή. Η παράσταση βασίζεται σ' ένα θεατρικό κείμενο το οποίο προκύπτει ως σύνθεση στοιχείων από το ομώνυμο αφορισμένο μυθιστόρημα (1866), αλλά και από την ζωή του Ροϊδη με την μητέρα του. Η συγκλονιστική βιογραφία της Κορνηλίας Ροϊδη μοιάζει, κατά τον σκηνοθέτη, να προσφέρει υλικό για την θρυλική πάπισσα του Μεσαίωνα, μια γυναίκα που κατόρθωσε να αναρριχηθεί μέχρι το ύψιστο αξίωμα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.
Η Μαγκύ Μαρέν με περισσότερα από τριάντα χρόνια χορογραφικής ζωής, δεν έπαψε ποτέ να αμφισβητεί το "αισθητικά ορθό", να διερευνά την δυνατότητα του ανθρώπινου σώματος να αφηγείται την ζωή, αλλά και να ιντριγκάρει το κοινό, γοητεύοντας το ή και προκαλώντας του αποστροφή. Με το ΒiT (2014) επανακάμπτει το Φεστιβάλ Αθηνών για πέμπτη φορά και μας βυθίζει σε ένα ρυθμικό σύμπαν που διεγείρει τις αισθήσεις, καθώς τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες δονούνται υπό τους ήχους των κρουστών ή της ηλεκτρονικής μουσικής, συνθέτοντας εικόνες σκοτεινές, μεγάλης εικαστικής δύναμης, που θυμίζουν πίνακες του Γκόγια ή του Μπος.
Μια από τις φορτισμένες πολιτικά τραγωδίες της ελληνικής γραμματείας, και την αρχαιότερη από τις σωζόμενες του Σοφοκλή σκηνοθετεί ο Βαγγελης Θεοδωρόπουλος που επιστρέφει στην Επίδαυρο με τον Αίαντα, σε μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη. Το έργο διατηρεί ζωντανό τον ομηρικό απόηχο πάνω σε έναν προβληματισμό: Πως το πολεμικό-ηρωϊκό ιδεώδες δεν κάμπτεται από τον πολιτικό συμβιβασμό. Ο μύθος του Αίαντα εκτυλίσσεται στην Τροία, έπειτα από τον θάνατο του Αχιλλέα. Ως ο δυνατότερος πολεμιστής αξιώνει να αποκτήσει τα όπλα του θανόντα. Όταν αυτά αποδίδονται στον Οδυσσέα, ο Αίας νιώθει ατιμασμένος και δίχως το τεκμήριο του ηρωϊκού μεγαλείου, αυτοκτονεί.
Η αστική τραγωδία του 16ου αιώνα "Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει" αναβιώνει σε ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα - μολονότι δίχως ταυτότητα - δείγματα της. Το έργο, άγνωστου συγγραφέα (κατά καιρούς έχει αποδοθεί στον Σαίξπηρ, τον Μάρλοου και τον Κυντ) τροφοδοτεί την τέταρτη σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη. Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός, την δολοφονία του Τόμας Άρντεν από την γυναίκα του και τον εραστή της, παίρνει τον χαρακτήρα ενός - αριστουργηματικά δομημένου- θρίλερ. Το έγκλημα αναδεικνύει ζητήματα θρησκείας, εξουσίας, βίας και έρωτα, έχοντας στο κέντρο του έναν άρχοντα που πεθαίνει μαζί με την ταραγμένη εποχή του.
Την αεικίνητη καλλιτεχνικά Κατρίν Ντιβερρές- που εδώ και τρεις δεκαετίες διαμορφώνει με το έργο της το τοπίο του χορού στην Γαλλία - παρουσιάζει για δεύτερη φορά το Φεστιβάλ Αθηνών. Στην πιο πρόσφατη δημιουργία της, με τίτλο Πενθεσίλειες,.., δεν αναζητά απλώς συνάφειες με την θεατρική γραφή του Κλάιστ. Στη δική της, χοροθεατρική εκδοχή αποπειράται να φωτίσει τις πολλαπλές πτυχές της γυναικείας ταυτότητας, χρησιμοποιώντας ως όχημα τον μύθο των Αμαζόνων. Εννιά χορευτές και χορεύτριες επί σκηνής καταπιάνονται με το "παράδοξο" αίτημα της διαφορετικότητας, της υπέρβασης των στεροτυπικών ρόλων, προκειμένου να προσεγγίσουν την ου-τοπία μιας συλλογικότητας πέρα από τα καθιερωμένα.
Η συγγραφέας Μαρία Λαϊνά, με εργαλείο της μια γλώσσα ρεαλιστική, στήνει έναν κόσμο πέρα από κάθε ρεαλισμό, έναν κόσμο αρχετυπικό στο έργο της "Η πασιέντζα" που φιλοξενείται στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία του τακτικού προσκεκλημένου του Φεστιβάλ Νίκου Χατζόπουλου που επιχειρεί να διεισδύσει στα σκοτεινά μονοπάτια των ανθρώπινων σχέσεων και να εξερευνήσει τα μεγάλα διλήμματα που τις χαρακτηρίζουν.
