Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Στα 21 της ξεκινά το μεγάλο ταξίδι στο χώρο του θεάτρου και περνά από τον «Σαίξπηρ στον Ρέιβενχιλ με μιαν αναπνοή», και από την σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, από όπου αποφοίτησε το 2008 σε έναν ρόλο σταθμό στην καριέρα της , όπως εκείνος της Άννας Φρανκ, στο θέατρο Άνεσις. Ο λόγος για την Έφη Γούση
Μπορεί τα χέρια της να ίδρωσαν κυνηγώντας τα όνειρα της, όμως τελικά κατάφερε να κρατά στις αποσκευές της μια σειρά από σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο (Α. Βουτσινάς, Ν. Τσακίρογλου, Π. Μιχαηλίδης, Π. Χούρσογλου, Κ. Γεράρδος, Α. Μπένετ) όσο και στον κινηματογράφο. Το Ozon Raw την συναντά σε μια (ακόμα) πολύ δημιουργική περίοδο της ζωής της, αφού αυτό τον καιρό την συναντάμε ως σκηνοθέτη και ηθοποιό στην παράσταση «Cleansed» της Sarah Kane που ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο Θέατρο Σημείο, αλλά και ως δημιουργό του μικρού μήκους γαλλικού φίλμ «La nuance bleue du profond rouge», που διακρίθηκε στο 7ο TiSFF και σε άλλα δυο project όπως το fashion film «Skin Possession» που φιλοξενείται ως τις 28/2 στην έκθεση ROOMS 2014 και στο work in progress Video Project της ΣΟΜΦ για την ερχόμενη χειμερινή συλλογή.
Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια σου στο χώρο του θεάματος;
Είναι εκείνη η φωνή μέσα σου, που κάποια στιγμή την εμπιστεύεσαι. Στα 21 δίνω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ και περνάω από τον Σαίξπηρ στον Ρέιβενχιλ με μια αναπνοή.
Στην Αθήνα ήρθες λόγω Εθνικού ;
Στην Αθήνα ήρθα γιατί κάτι άλλο έψαχνα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη εγκλωβισμού.
Ποια γωνία της πόλης αγαπάς πιο πολύ και τι σου λείπει περισσότερο από την Θεσσαλονίκη;
Μου αρέσει κάθε σημείο το οποίο με κάνει να ξεχνάω ότι βρίσκομαι σε πόλη. Μου αρέσει η διαδρομή στον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Απ’ την Θεσσαλονίκη μου λείπει ο ορίζοντας – η θάλασσα.
Μίλησε μας για το έργο “Cleansed” της Σάρα Κέιν στο οποίο ετοιμάζεσαι να παίξεις και να σκηνοθετήσεις.
Το Cleansed, είναι το μόνο κείμενο της Κέιν το οποίο επικοινωνεί την ελπίδα. Υπάρχει ακόμη φως και σ’ αυτό θέλω να επιμείνω. Η Κέιν γράφει για την βία ναι, αλλά γράφει και για τον έρωτα την αγάπη.
Ποια είναι η «γυναίκα/Grace» τον ρόλο της οποίας υποδύεσαι;
Για να πω ποια είναι η γυναίκα, πρέπει να ορίσω τον Τίνκερ. Οπότε εδώ, έχουμε έναν σύγχρονο Μένγκελε, έναν άνθρωπο που φτάνει τις ψυχές σε τέλμα, ενάντια στην αγάπη, δοκιμάζει τα όρια τους σ’ αυτήν. Η γυναίκα έρχεται να χαρίσει στον Τίνκερ την ήττα, μιας και η καρδιά του σπάει.
Υπάρχουν αλλαγές ως προς την αντιμετώπιση του χώρου και του χρόνου στην παράσταση;
Ο χωροχρόνος είναι απροσδιόριστος από γραφής, κι έτσι παραμένει. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε οποτεδήποτε.
Να περιμένουμε μια σκηνοθετική προσέγγιση στο πλαίσιο του in yer face theater;
Όχι, στηρίζεται σε μια φόρμα. Όλη η δράση εκτυλίσσεται σε μια πλατφόρμα γηπέδου. Οι ήρωες είναι επί σκηνής καθ΄ όλη την διάρκεια του έργου.
Τι είναι το “La nuance bleue du profound rouge” και πως αισθάνεσαι μετά την διάκριση της στο 7ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θες/νίκης;
Είναι ένας εσωτερικός μονόλογος της κοπέλας που πεθαίνει. Μου αρέσει η μελωδία της γλώσσας αυτής κι έτσι σαν ένα μουσικό όργανο, έδενε κατάλληλα με την εικόνα. Ανά περιόδους, εκφράζομαι κι από μια άλλη γλώσσα-σώμα. H χαρά μου για την διάκρισή της ταινίας ήταν μεγάλη και μου έδωσε δύναμη για τα επόμενα.
“Being in love is like being in Auschwitz” (Roland Barthes): Λέγεται πως η Κέιν έγραψε το έργο αφού διάβασε το συγκεκριμένο απόφθεγμα. Η δική σου παρομοίωση;
Στην φράση αυτή, μιλάμε για τον χαμένο εραστή κι η φράση αυτή, είναι πυρήνας του Cleansed. Ο έρωτας για μένα είναι ζωτικής σημασίας. Θα τον παρομοίαζα μ’ ένα λουλούδι. Όσο το φροντίζεις, υπάρχει κι ομορφαίνει την ζωή σου. Όσο το αμελείς, μαραίνεται, σαπίζει.
Συνέντευξη: Δέσποινα Ραμαντάνη. Φωτογραφία: Γιώργος Μαυρόπουλος
***
She might have struggled in pursuit of her dreams, but she has done so, while keeping hold of an impressive array of collaborations (A. Voutsinas, N. Tsakiroglou, P. Michailidis, P. Choursoglou, K. Gerardos, A. Benet), both on film and on stage. Ozon Raw meets up with her during a highly creative time in her life, as she is busy both as an actor and the director of “Cleansed”, the Sarah Kane play that opens in a few days at the Simio theatre. She is also credited with the French speaking short film « La nuance bleue du profond rouge», which made quite an impression at the 7th TiSFF and is also involved in “Skin Possession”, a fashion film that one can catch until 28/2 at the ROOMS 2014 exhibition, as well as the ΣΟΜΦ video project for their upcoming winter collection.
How did you begin your adventure in showbusiness?
It’s that voice inside you that you eventually give in to. I took the exams for the National Theatre of Northern Greece at 21 and then went from Shakespeare to Ravenhill in one breath.
Did you move to Athens because of the National theatre?
I came to Athens because I was looking for someting else. Salonika is a city that one can feel very trapped in.
What corner of the city do you love the most and what do you miss most about Salonika?
I like every part of it that makes me forget I’m in a city. I like the walk around Filopapou hill. What I miss most about Salonika is the horizon, the sea.
Talk us through Sarah Kane’s “Cleansed”, a play that you are directing as well as playing in.
Cleansed is Kane’s only text where we find hope being conveyed. There is still light to be found and I want to focus on that. Kane writes about violence, for sure, but she also writes about love.
Who is Grace, the woman that you play?
To explain Grace, I have to explain Tinker. What we have is a modern day doctor Mengele, a man that leads souls to their breaking point, who is against love, that tests their limits when it comes to love. Grace is a woman that comes forward and defeats him, as she breaks his heart.
Did you change the timeframe and setting of the play?
The time and space are undefined in her text and we have kept it that way. It could anywhere, at any time.
Can we expect your directorial approach to be in the context of in your face theatre?
No, it very much follows a pattern. All of the play’s action takes place on a playing field sort of platform. All the characters are on stage throughout the entire play.
What’s “La nuance bleue du profound rouge” and how do you feel after its showing at the 7th Short Film Festival of Salonika?
It’s the internal monologue of a girl who is dying. I like the melody of the French language, so it tied in well with the imagery. I took great joy from the film’s showing and it gave me strength to carry on.
“Being in love is like being in Auschwitz” (Roland Barthes): It is said that Kane wrote her play after reading this particular quote. What’s your take on it?
Within this phrase we’re talking about the lost lover and this phrase is at the very heart of Cleansed. Love is of vital importance to me. I would compare it to a flower. As long as you take care of it, it gives your life a sense of beauty.
Interview Despina Ramandani Photo by Yiorgos Mavropoulos
