«Πρέπει να δώσουμε στο περιττό και στο απαραίτητο την θέση που τους αξίζει!»
Ένα βότσαλο στην λίμνη της καθημερινότητάς μας πέφτει από τις 11 Νοεμβρίου στο Θέατρο Γκλόρια. Εξήντα περίπου χρόνια μετά την πρώτη προβολή της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου, ο Παύλος Χαϊκάλης συναντά επί σκηνής τον ρόλο του Μανωλάκη Σκουντρή που δεν ταξίδεψε ποτέ έξω από τα ήρεμα νερά του οικογενειακού του βίου. Όλη η γοητεία του ήρωα: η μεταμέλεια και η αθωότητα του, μας λέει από τον άνετο καναπέ του σκηνικού ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης, που μιλάει με πάθος για το ελληνικό έργο, στέκεται με σεβασμό απέναντι στο μεγαλείο των ηθοποιών που πρωτοδίδαξαν αυτούς τους ρόλους και πιστεύει στον επαναπροσδιορισμό όσων έχουμε θυσιάσει στο βωμό του χρήματος.
Θέλατε πάντα να ερμηνεύσετε το ρόλο του Μανώλη Σκουντρή;
Το συγκεκριμένο έργο όπως και άλλα δυο έργα του Σακελάριου είναι από τα αγαπημένα μου και πιστεύω ότι έχουν πολύ υλικό σαν θεατρικά έργα και αξίζει το κόπο να παρουσιαστούν στο κοινό για να δει την μαεστρία των συγγραφέων, τις καταστάσεις εκείνης της εποχής, την διαχρονικότητά τους και τον τρόπο που διαχειρίζονται το θέμα γυναίκα, το οποίο για μένα έχει μεγάλη σημασία σε μια εποχή που μετράμε τα πάντα. Ο παράγων γυναίκα και ο παράγων χρήμα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μας και νομίζω ότι αυτό αναδεικνύεται μέσα από το έργο. Ο Σκουντρής είναι ένας άνθρωπος που μετράει ακόμα και το φως . Και στην εποχή που ζούμε είναι κάποια πράγματα που πρέπει να αναθεωρήσουμε, όπως είναι η διαχείριση του χρήματός μας. Τόσο στο περιττό όσο και στο απαραίτητο πρέπει να τους δώσουμε την ανάλογη θέση που τους αξίζει.
Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση από αυτή την άποψη λειτούργησε ως ένα βότσαλο στην λίμνη;
Ναι πάντοτε πιστεύω ότι ένα ταρακούνημα μπορεί να δημιουργήσει μια αφύπνιση και έναν επαναπροσδιορισμό των στόχων και των σχέσεων του ανθρώπου γιατί έχουμε χαθεί μέσα στα τετριμμένα της καθημερινότητας χωρίς να υπολογίζουμε τις σωστές αξίες. Αυτή η ευημερία για παράδειγμα που ζούσαμε για μένα αποτελούσε ισοπέδωση των πάντων. Άρα η κρίση είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν και δεν την είχαμε πάρει χαμπάρι. Τώρα ζούμε τα αποτελέσματα της κρίσης. Νομίζω όμως ότι αυτό μπορεί να αφυπνίσει τον κόσμο προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης ώστε να δούμε την ζωή με άλλο μάτι. Ακόμα και να προσδιορίσουμε πραγματικά ιδεώδη τα οποία είχαμε θυσιάσει στον βωμό του χρήματος.
Τι αγαπάτε πιο πολύ στον ήρωα σας και που τον συναντάτε σε εσάς;
Την μεταμέλεια του μέσα από την πράξη, την οποία έκανε. Όλο το έργο νομίζω ότι είναι αυτή η μεταμέλεια ενός ανθρώπου που δεν έχει ζήσει, δεν έχει ταξιδέψει πνευματικά και συναισθηματικά, έχει μείνει κλεισμένος μέσα στην καθημερινότητα. Με γοητεύει πολύ η αθωότητα σε αυτόν τον άνθρωπο. Δεν είναι κακός, ούτε τσιγκούνης με την στενή έννοια. Μην ξεχνάμε ότι το έργο αυτό έρχεται και μετά από έναν εμφύλιο πόλεμο και από καταστάσεις που η χώρα άρχισε πάλι να αναγεννιέται και υπήρχε μια κατάσταση όπου τα πράγματα ήταν όντως μετρημένα. Γι αυτό και ο ήρωας έχασε τον έλεγχο και ξέφυγε, έτσι έγινε μίζερος ενώ δεν νομίζω ότι είναι πραγματικά μίζερος αυτός ο άνθρωπος. Πιστεύω πως τον έχω συναντήσει σε αρκετά χρόνια της ζωή μου που η οικονομία για μένα ήταν σημαντικός παράγοντας ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω κάποια πράγματα, με την έννοια της οικονομίας και της σωφροσύνης γιατί κάνουμε και μια δουλειά που είναι λίγο αβέβαιη. Σίγουρα όμως δεν θαμπώθηκα ποτέ από κάτι περιττό στο οποίο να επενδύσω για το μέλλον. Πάντα προσπαθούσα να απλώνομαι ως εκεί που έφταναν τα πόδια μου.
Πως εξηγείτε την στροφή στα παλιότερα θεατρικά έργα;
Είναι ανάγκη να δείξουμε έργα στον κόσμο που είναι δικά μας. Θέλω ας πούμε να ανεβάσω το «Ένας ήρωας με παντούφλες» , το οποίο θεωρώ ότι στέκεται με πολύ μεγάλη άνεση στο παγκόσμιο δραματολόγιο. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να στρεφόμαστε μόνο σε ξένα έργα τα οποία μιλάνε για τα εσώψυχα ή για οποιεσδήποτε καταστάσεις που είναι λίγο τραβηγμένες από τα μαλλιά στο φινάλε όταν έχουμε δικά μας πράγματα που έχουν τόση αξία. Έχουμε συγγραφείς που είναι πραγματικά σπουδαίοι, γιατί τους έχουμε αφήσει. Είναι εκπληκτικός ο Τένεσσυ Ουίλιαμς αλλά δεν νομίζω ότι έχει να πει κάτι σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Υποκλινόμαστε όλοι σε αυτούς τους μεγάλους συγγραφείς. Εμείς όμως δεν έχουμε δικούς μας να δείξουμε; Και δεν είναι επιδερμικά αυτά τα έργα , ούτε εμείς προσπαθούμε μονάχα να περάσουμε τα λόγια του έργου. Παίρνει χρόνια να καταλάβει κανείς την αξία τους. Έτσι παρεξηγούσαν κάποτε και τον συγχωρεμένο τον Δαλιανίδη, όταν έκανε τα μιούζικαλ, ποτέ δεν καταλάβαμε στην χώρα αυτή την αξία του Φίνου, μετά το καταλάβαμε εκ των υστέρων, μετά αναλύσαμε τι είναι αυτοί οι ηθοποιοί, όπως ο Αυλωνίτης ή η Βασιλειάδου, όταν μέσα από τις τηλεοπτικές επαναλήψεις ανακαλύπταμε το μεγαλείο τους.
Πως επιδρά στην ψυχολογία ενός ηθοποιού το γεγονός ότι ερμηνεύει έναν ρόλο που έχει παιχτεί από πολύ μεγάλους ηθοποιούς;
Δεν πας να κάνεις κόντρα. Το κοινό βέβαια κάνει πάντα συγκρίσεις, οι συγκρίσεις όμως αυτές εμποδίζουν από το να δει κανείς την προέκταση και την εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να μένεις στο πως παίχτηκε ο ρόλος από κάποιον άλλον. Μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι ηθοποιοί που εμείς τους έχουμε ως πρότυπο από το θέατρο και τον κινηματογράφο, και άλλοι ακόμα που εμείς δεν τους ξέρουμε γιατί δεν έτυχε να τους δούμε, είναι εκείνοι που δίδαξαν πως παίζονται οι ρόλοι. Σε αυτούς πατήσαμε εμείς μοιραία. Άρα δεν μπορείς ούτε να τους αποποιηθείς , ούτε να τους πετάξεις. Στέκεσαι με πολύ μεγάλο σεβασμό και το κοινό πρέπει να κατανοήσει αυτόν τον σεβασμό γιατί δεν πάμε να αποδείξουμε τίποτα , ούτε να συγκριθούμε.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
