 |
Γεννήθηκε
και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η αγάπη της για τον γραπτό λόγο, το θέατρο, την ποίηση,
την λογοτεχνία την οδήγησαν από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π στο Εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης του Άκη Δάβη.
Έκτοτε μετρά πλήθος συνεργασιών με σκηνοθέτες όπως οι Cezaris Grauzinis, Λίλλυ
Μελεμέ, Ίρις Χατζηαντωνίου, Βασίλη Κουκαλάνι, Γιώργος Παλούμπης, Δημήτρης Τάρλοου,
κ.α. Από το 2010 έως το 2015 απέσπασε εξαιρετικές κριτικές στην παράσταση που
λάτρεψαν κοινό και κριτικοί «Ντε Σαντ στην Ζυστίν» σε σκηνοθεσία του C. Grauzinis ενώ
έχει συμμετάσχει σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, του Φεστιβάλ Αθηνών και της ΕΛΣ.
Ο λόγος για την Μάρω Παπαδοπούλου
την οποία έχουμε την χαρά να γνωρίσουμε με αφορμή την ερμηνεία της στον μονόλογο της Anne Sexton «Το Είδος της» στο FAUST THEATER, πιάνοντας το νήμα από την Ηλιούπολη όπου
γεννήθηκε και τα μαθητικά της χρόνια στην Γαλλική Ακαδημία ως τις αγαπημένες
γειτονιές στην Αθηνά, το τυροπιτάδικο στην οδό Βουλής, και τα αγαπημένα της καλοκαίρια
στην Σαντορίνη και την Φολέγανδρο.
Ποια είναι η Μάρω Παπαδοπούλου;
Μια γυναίκα που ζει στο σήμερα. Που ψάχνει διαρκώς και της
αρέσει να μοιράζεται. Που θέλει να ζει με πάθος και αγάπη. Που φοβάται αλλά
προχωρά. Είναι κόρη, μητέρα, φίλη, σύντροφος. Αλλά και δημιουργός. Και αναζητά
τον εαυτό της μέσα από αυτούς τους ρόλους.
Η καταγωγή σας από που είναι;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην Ηλιούπολη. Ο πατέρας
μου μεγάλωσε στο Παγκράτι αλλά έχει Κερκυραϊκή καταγωγή. Η οικογένεια της
μητέρας μου κατάγεται από την Μικρά Ασία.
Πως θα περιγράφατε την επαγγελματική σας πορεία από την
εισαγωγή στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ έως σήμερα;
Ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη. Δε δίστασα να δοκιμάσω νέα
πεδία και να κάνω στροφή από το επάγγελμα του αρχιτέκτονα, όταν βρήκα το χώρο
στον οποίο δεν ένιωθα ότι «δουλεύω» αλλά ότι είμαι στο σπίτι μου. Δηλαδή τον
χώρο του θεάτρου. Όμως έχω εργαστεί στον τομέα της παραγωγής στο Φεστιβάλ
Αθηνών, έχω ασχοληθεί με τα κοσμήματα, έχω διδάξει, υπήρξα για ένα διάστημα
ραδιοφωνική παραγωγός και ακόμα λατρεύω να βάζω μουσική ως dj.
Για ποιο λόγο ασχοληθήκατε με το θέατρο;
Θέλω να εκφράζομαι μέσα από το σώμα. Δεν αντέχω τη ρουτίνα.
Μ’ αρέσουν οι ομαδικές δουλειές. Λατρεύω τον γραπτό λόγο, θέατρο, ποίηση,
λογοτεχνία και απολαμβάνω να γίνομαι ο προφορικός του φορέας.
Δουλειά , τύχη ή και τα δυο συνετέλεσαν σε όσα έχετε πετύχει
μέχρι στιγμή στην καριέρα σας;
Δεν ξέρω αν έχω πετύχει πολλά και δεν θα έλεγα ότι έχω
κάποια «καριέρα». Ακόμα είμαι σε πορεία. Σίγουρα υπήρξαν σημαντικοί σταθμοί σε
αυτήν. Είμαι άνθρωπος που δουλεύει πολύ και νοιάζομαι για το αποτέλεσμα. Τείνω
να πιστέψω ότι δεν υπάρχει τύχη. Ότι «τυχαίνει» ή «δεν τυχαίνει» έχει πάντα
κάποια εξήγηση, κάποιο λόγο. Απλά συχνά δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε.
Ορίζουμε εμείς την «τύχη» μας αλλά καλό είναι να αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στη
ζωή. Αυτή ξέρει καλύτερα τι μας χρειάζεται και θα μας το φέρει. Προσπαθώ να
είμαι σε αυτό το δρόμο.
Πως μπήκε στην ζωή σας η Anne Sexton;
Το 2014 είχα την χαρά να συμμετέχω στο αναλόγιο που παρουσιάστηκε
στο «Αγγέλων Βήμα», υπό τον τίτλο «Αιρετικές Αυτόχειρες» και εκεί κλήθηκα από
την σκηνοθέτιδα Ίριδα Χατζηαντωνίου να επωμιστώ τον ρόλο της Anne Sexton (τη Βιρτζίνια Γουλφ
ερμήνευε η Κωσταντίνα Τάκαλου και την Συλβια Πλαθ η Εβελίνα Αραπίδη). Τότε ήρθα
πρώτη φορά σε επαφή με την ποίηση της και ο τρόπος γραφής της αμέσως με
εντυπωσίασε.
Έχετε υπάρξει «το είδος της»;
«Το είδος της» είναι ο τίτλος ενός ποιήματος ταυτότητας της Sexton με
το οποίο πάντα ξεκινούσε τις δημόσιες αναγνώσεις της. Με αυτό αρχίζει και η
παράσταση. Υπό αυτή την έννοια όλοι και όλες ανήκουμε στο «είδος» μας, είτε το
προσωπικό, είτε εκείνο που μας ενώνει με κάποιους άλλους. Ίσως ανήκω λίγο στο
«είδος» της Sexton, αλλά
όχι μόνο εγώ, η οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί με κάτι από τον κόσμο
της, ή και κάποιος άντρας, γιατί όχι.
Βάρος ή πρόκληση ένας τέτοιος ρόλος και γιατί;
Κάθε ρόλος είναι πρόκληση, αν είναι βάρος ή κάτι άλλο
δυσάρεστο, καλό είναι να μην τον επιλέγεις… αν μπορείς. Είναι πρόκληση γιατί
βασίζεται σε ένα γοητευτικό πρόσωπο που υπήρξε, γιατί τον δημιούργησα η ίδια
μέσα από το κείμενο που συνέθεσα, γιατί είναι ένας ρόλος που με καλεί να
ελευθερωθώ και να εμπιστευτώ τη ροή και την αλήθεια της στιγμής πάνω στη σκηνή,
να βρω τη μετάβαση από το σκοτάδι στο φως αβίαστα και πειστικά και ουσιαστικά
να συναντήσω κομμάτια του εαυτού μου.
Πως αντιμετωπίζει η συγγραφέας τόσο την ζωή όσο και το
θάνατο στο έργο της;
Έζησε με πάθος και πάθη αλλά τόλμησε να γράψει με θάρρος για
αυτήν και να εκτεθεί. Γράφοντας «έγινε μια διπλή γυναίκα που κοιτάζει επίμονα
τον εαυτό της».
«Σήμερα η ζωή έσκασε μέσα μου σαν αυγό, κι εκεί μέσα μετά
από πολύ σκάψιμο βρήκα την απάντηση. Τι ευκαιρία». Είναι κάποιοι στίχοι που
απαντούν στο ερώτημα καλύτερα από μένα. Ο θάνατος την τραβούσε «όπως την
πεταλούδα ο γλόμπος» όπως είχε πει, την έκανε να αισθάνεται «λίγο πιο υπαρκτή».
Ασχολήθηκε με αυτόν πολύ μέσα στην ποίηση της, προσπαθώντας να ξορκίσει την
γοητευτική έλξη που της ασκούσε.
Ποια στοιχεία στο έργο της θεωρείτε ότι την καθιστούν
σημαντική συγγραφέα;
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την σπουδαιότητα της.
Ίσως δεν είμαι εγώ ειδική για να την αναλύσω. Εμένα με γοήτευσε και θέλησα να
εκφέρω το έργο της επί σκηνής και με αφορμή αυτό να την γνωρίσουν κι άλλοι
άνθρωποι. Είναι εντυπωσιακό πως έγραψε για τις επώδυνες εμπειρίες της, τη
μοναξιά, το πένθος, το φόβο, χωρίς ταμπού, με αμεσότητα και αυτοσαρκασμό. Αλλά
και πως επινόησε ρόλους και περσόνες γράφοντας λυτρωτικά, εξαγνιστικά, με
λυρισμό, για την αγάπη, τη χαρά, τον έρωτα, το Θεό.
Εσείς ασχολείστε με την συγγραφή;
Γράφω ημερολόγια. Κατά καιρούς μικρά πεζά ή στίχους, και
κάτι αστεία στιχάκια τραγουδιών. Για μένα.
Η ποίηση σας αρέσει;
Ναι. Είναι ένας μαγικός τόπος όπου μπορείς να ταυτιστείς με
κάτι χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις με το νου.
Πιστεύετε στο αδύνατο;
Με έναν τρόπο ναι. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει τεράστιες
δυνάμεις. Απλά δε βρίσκει πάντα τρόπο να τις ενεργοποιήσει.
Συν και πλην στην Αθήνα;
Την Αθήνα την αγαπώ. Το κέντρο ιδιαίτερα. Άρχισα να το
επισκέπτομαι μόνη από τα 12, μαθήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας, και μετά
φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου. Είναι
λυπηρό ότι μπαζώθηκαν τα ποτάμια της και
γκρεμίστηκε μεγάλο μέρος του οικιστικού
θησαυρού της. Εντάξει έχει κίνηση, καυσαέριο, συνωστισμό, αγένεια κλπ κλπ αλλά έχει
ένα υπέροχο φως και κλίμα. Έχει τ’ Αναφιώτικα, το Ηρώδειο, το Αστεροσκοπείο, την
Πνύκα, μικρούς πεζόδρομους και στοές, καφενεία και κουτούκια, το Μεταξουργείο, το
Μοναστηράκι, τα Εξάρχεια, παλιατζίδικα, βιβλιοπωλεία, μπιστρό, jazz σκηνές,
συναυλίες… ατέλειωτη λίστα. Υπάρχουν
ακόμα γωνίες και μέρη από το παρελθόν μου: το τυροπιτάδικο που πήγαινα μικρή με
το μπαμπά μου στην οδό Βουλής, τα σινεμά που είδα τις πρώτες μου ταινίες.
Το πιο όμορφο καλοκαίρι;
Σαντορίνη και Φολέγανδρος παλιά. Κι αυτό που περιμένω να
έρθει.
Η A.S. για εσάς με μια φράση ή
φράση της;
«…Όσο για μένα, εγώ είμαι νερομπογιά. Φεύγω με το νερό»
Συνέντευξη στην
Δέσποινα Ραμαντάνη
Info
Ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο - Ερμηνεία - Σκηνοθεσία: Μάρω Παπαδοπούλου
Μετάφραση ποιημάτων: Δήμητρα Σταυρίδου
Επιμέλεια Κίνησης: Μαρία Κολιοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Μάρω Παπαδοπούλου
Σκηνικός χώρος-αντικείμενα: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Δημιουργικοί Συνεργάτες: Σπύρος Μαντζαβίνος – Μπάμπης
Γαλιατσάτος
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Σταυρου
Κουστούμι: Francesco Infante
Επιμέλεια Μαλλιών: Γιώργος Ταμπακάκης
Σχεδιασμός ήχου – εφέ: Γιάννης Ισιδώρου
Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Μουσική τίτλων trailer: Yiannis Papanastasiou Quartet
Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης
Παραστάσεις
Κάθε
Σάββατο & Κυριακή στις 18:00
12 € γενική είσοδος, 10 € μειωμένο - φοιτητικό, 5 €
ατέλειες - ανέργων
