Το ΑΑΨΟΥ (Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως), ο Φωκίων (Καπνίδης), ο Τάκης, η Δωροθέα, ο πλανήτης Έλλην, ο Νεκρός της Αμφίπολης, οι ψεκασμοί,οι ψεκασμένοι και το αντί-ψεκαστικό Νο-Φρήν -σε μια σύμπραξη της αγγλικής γλώσσας με την ελληνική για να μην σοβαρευτούμε ποτέ- ο Φειςμπούκις (facebook), ο Τουιτέρογλου (twitter) και ο Γιουτουμπτζής (you tube) , o Αισχύλος, ο Μακρυγιάννης και ο Έλγιν, ο Αντρέας, ο Βασίλης, ο ΑΒ, το έπος του 40-ΌΧΙ/ ΝΑΙ δημοψηφίσματος, οι χοροί στο σύνταγμα, οι selfies, οι 17 ώρες του Αλέξη, τα μνημόνια, τα ισοδύναμα, τα προαπαιτούμενα και τα Ντέ μπά τε να... (debate)... η δίψα του πομπού και η νύστα του δέκτη, ο Μπόγδανος-Μπογδάνος, ο Ζουράρης, ο Χειμωνάς, η αυτοκτονία, η μελαγχολία, η μνήμη, η λήθη και η παιδεία, όλα αυτά και άλλα πολλά σε ένα one man show που δικαίως θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πολιτική σάτιρα της χρονιάς, με τον Βασίλη Παπαβασιλείου να αποσπά το πιο ενθουσιώδες και επίμονο χειροκρότημα των θεατών και τα γέλια να διακόπτουν συνεχώς τον χειμαρρώδη λόγο του ΦΚ που χθες είχε και στην πραγματικότητα την τιμητική του λόγω πρεμιέρας στην σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης στην Πλάκα και "αν δεν χάσω τον ειρμό μου, αυτό θα είναι το θέμα μου..."
Έτσι ξεκινάει κάθε φορά το νέο θέμα του Φωκίωνα Καπνίδη/τρόφιμου ΑΑΨΟΥ, χάνοντας και ξανά βρίσκοντας τον ειρμό του διαρκώς καθώς ο λόγος κυλά σαν ποτάμι που μαζί του παρασύρει όλα όσα άλλαξαν, τάραξαν και συντάραξαν την Ελλάδα όχι από την μεταπολίτευση και δώθε (όπως συνηθίζεται) αλλά από το καλοκαίρι που μας πέρασε. "Ο δεύτερος αιώνας της Ελλάδας τελειώνει με πάταγο..." λέει σωριασμένος σε μια καρέκλα στο βάθος της σκηνής ο ΦΚ, ντυμένος με ποδιά (γιατρού-χειρούργου, χασάπη; μέσα στα αίματα...) κι αυτά (τα αίματα) ποτίζει κάθε τρεις και λίγο με φιάλες νερό (της λήθης;;;), πότε βρέχοντας μια σανίδα, για τον ίδιο, που την χρειάζεται , όπως του πε κι ο γιατρός του συνειδητά, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που την χρειάζονται μεν, αλλά εν αγνοία τους,..
Ντε μπα τε να... (debate) -"Ο πομπός διψά και ο δέκτης νυστάζει..." αυτό θα ναι το θέμα μου. Πάντως το κοινό μόνο νύστα δεν ένιωσε ακόμα κι εκείνες τις φορές που ζωντανοί-νεκροί αρχαίοι και αρχαιοκάπηλοι, ξαποσταίναν κοντά στο μετρό της Ακρόπολης και στο συρμό του τραμ που πάει για Γλυφάδα. Κάπου εκεί, στο κενό μεταξύ λογικής και παράνοιας, ανάμεσα σε έναν τρόφιμο του Ασύλου ΑΨΟΥ και στον γιατρό του γίνονται τελικά οι πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις και λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες, Μέσα από μπερδεμένες σκέψεις και με μπόλικη πάνω τους την σκόνη του χρόνου, μόνο οι νεκροί ζουν για πάντα σε αυτή την χώρα. Έτσι είπαν και στον Φωκίωνα πρέπει να γίνεις νεκρός για να ζήσεις, κι εκείνος διάλεξε να γίνει ο "Νεκρός της Αμφιπόλεως" και παρόλο που είναι το τιμώμενο πρόσωπο αφιερώνει την διάλεξη του στην παρούσα γενιά νεκρών... σε μια χώρα που δεν πεθαίνει, γιατί έχει ήδη πεθάνει και αυτό που είναι τώρα είναι η ίδια η ανάσταση της, εξ' ου και το "Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη" αλλά και δεν θα σοβαρευτούμε κιόλας γιατί ως Έλληνες οφείλουμε να μην είμαστε σοβαροί μπροστά στις πιο σοβαρές καταστάσεις...
Πλανήτης Έλλην/ Ο Νεκρός της Αμφίπολης, αυτό θα ναι το θέμα μου... Μια αιχμηρή κριτική γεμάτη από την δικαιολογημένη αγανάκτηση του παρατηρητή που ορθώνει το βλέμμα και αντικρίζει μια Ελλάδα που ζει μονάχα μέσα από τους νεκρούς της, κι ας έχει πεθάνει και ας πεθαίνει κάθε μέρα,χορεύοντας πότε την Παπαλάμπρενα, και πότε τον Αετό και πότε το Μήλο μου κόκκινο, πανηγυρίζοντας δίχως λόγο και σκοπό κερδισμένες Ήττες... Το γράμμα Η λέει ο Φωκίωνας στην διάλεξη του, βρέθηκε στο σανδαλάκι-αριστερό (όχι στο σκανδαλάκι) που βρέθηκε στον Άρη (όχι την ομάδα), δίπλα από το ρυάκι με το νερό που ανακαλύφθηκε και έκανε τον κόσμο να σαλέψει. Ήττα όπως αριστερά ή όπως Έλλην, ένας πλανήτης από μόνος του γιατί εν τέλει το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν Αριανοί αλλά Έλληνες (δυστυχώς...) για τους άλλους...
Η έννοια μιας ελληνικότητας σκεπασμένης από την σκόνη του χρόνου που ξεθάβεται μόνο στα πανηγύρια, αναβιώνει μέσα από ότι έχει πεθάνει, διακοσμεί συρμούς τραμ και σταθμούς μετρό, και στέκεται μπροστά στους προβολείς της δημοσιότητας γυμνή από την ουσία της αλλά ντυμένη με πομπώδεις τίτλους, στηλιτεύεται ακατάπαυστα επί μιάμιση ώρα, χωρίς σταματημό, και χωρίς τερτίπια επί σκηνής και δήθεν σκηνοθετικούς ακροβατισμούς, με λόγια που όλοι θα θέλαμε να πούμε και να ακούσουμε.
Νο - Φρην ή η τέχνη του να μην είναι κανείς σοβαρός, αυτό θα ναι το θέμα μου. Οι ψεκασμοί, οι ψεκασμένοι και τα αντιψεκαστικά, τύπου Νο- Φρήν, μια σύμπραξη του Αγγλικού Νο που επέχει θέση στερητικού α και της αρχαιοελληνικής λέξης Φρην (= νούς, μυαλό, ψυχή, φαντασία, απ όπου και η λέξη φρονέω - φρονώ= γνωρίζω, σκέφτομαι, διανοούμαι, νομίζω, έχω σώας τα φρένας), ο άφρων δηλαδή, εκείνος που λειτουργεί χωρίς φρόνηση, ο άμυαλος, ο απερίσκεπτος, ο πολύ επιπόλαιος. Αυτό είναι το θέμα του Φωκίωνα αλλά και του Βασίλη, θέτοντας όλους μας προ των ευθυνών μας. Η έννοια της σοβαρότητας, στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της χώρας, διατρέχει το λόγο και την προβληματική του έργου, αρθρώνοντας ένα λόγο που αντιπαραβάλει την άφρονα αισιοδοξία που θέλει την Ελλάδα να μην πεθαίνει, αλλά και να μην ζει παράλληλα με την πικρή απογοήτευση και την απαισιοδοξία του τέλους χώρας, όπως τέλος στάθμευσης.
Κάθε άνθρωπος αφήνει πίσω του ένα παιδί, αυτό θα ναι το θέμα μου. Έτσι και ο Τάκης. Ο Τάκης είναι ο Νεκρός, Ο άλλος Νεκρός, Όχι της Αμφίπολης, Όχι της Κρίσης αλλά αυτής της "Ωραίας Καταστροφής", Με ένα "Ά ρε Τάκη" στα χείλη, τον μακαρίζει ο Φωκίων κάθε στιγμή. Μαζί στους ψεκασμούς, μαζί στις συναντήσεις τις Τετάρτες στο γιατρό, μαζί στο δημοψήφισμα, μαζί στο Σύνταγμα, μαζί στους πανηγυρισμούς, μαζί στις 17 ώρες διαπραγματεύσεις, μαζί στο ΝΑΙ, μόνος στο ΟΧΙ μέχρι το τέλος, με μια ταμπέλα κρεμασμένη στο λαιμό "Πεινάω αλλά δεν ζητάω χρήματα από αξιοπρέπεια". Ά ρε Τάκη...
