Με πολλούς αναστεναγμούς για τους έρωτες που μαράθηκαν και για εκείνους που βιάζονται να ανθίσουν και με πολλά χειροκροτήματα και ανκόρ έπεσε χθες το βράδυ η αυλαία της παράστασης "αχ" της Bijoux de Kant στην κατάμεστη αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ο Ρομαντισμός του Χρηστομάνου συναντά την λυρικότητα και τον ερωτισμό στο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη και την σκηνοθεσία του Γ. Σκουρλέτη και όλα μαζί υποκλίνονται στον αέναο και ασίγαστο πόθο της ψυχής και του σώματος να αγαπήσει και να αγαπηθεί, με όλα τα πάθη, τους καημούς, τις οδύνες, τις λύπες και τις χαρές, τα σκοτάδια, τις πίκρες που συντροφεύουν κάθε ταξίδι της καρδιάς. Επόμενος σταθμός της παράστασης το θέατρο ACT στην Πάτρα (23, 24, 25 Απριλίου).
Τι να πρωτοπεί κανείς για το "Αχ", για τις τέσσερις εποχές του έρωτα, την αρχή και το τέλος που καραδοκεί πάντα και στέκει αθάνατο στους αιώνες για να αφηγείται την ίδια χαρούμενη και λυπητερή συνάμα ιστορία μιας συνάντησης και ενός αποχωρισμού συγχρόνως.
Το Αχ δανείζεται το όνομα του από την τελευταία λέξη με την οποία κλείνει το μυθιστόρημα "Κερένια Κούκλα" του Χρηστομάνου, δίνοντας φωνή σε εκείνο το γεννημένο, άρρωστο παιδί του έρωτα ανάμεσα στον Νίκο και στην Λιόλια.
Με ένα Άχ κι εμείς καθ' όλη την διάρκεια του έργου, παρακολουθούμε την τραγική ιστορία των ηρώων του Χρηστομάνου μέσα από τα μάτια της κερένιας κούκλας που ερμηνεύει καθιστή σε μια καρέκλα η Κατερίνα Μισιχρόνη, από τον κόσμο του άχρονου, του τέλους, του μετά, από τον τόπο των ψυχών, που χωρίζεται με ένα διάφανο παραπέτασμα από την ζωή και το τώρα. Εκεί θα βρεθούν ξανά η Βιργινία και ο Νίκος, θύματα μιας αγάπης που δεν ήταν γραφτό να ανθίσει, όπως άλλωστε και ο έρωτας του Νίκου και της 16χρονης Λιόλιας, που πρόλαβε να δει μόνο μιαν άσπρη ημέρα πριν τυλιχτεί για πάντα στο σκοτάδι...
Ο λόγος της Γλυκερίας Μπασδέκη στέκει πραγματικά με σεβασμό στο κείμενο του συγγραφέα, εκφράζοντας με εξαιρετικό λυρισμό και γλαφυρότητα τα πάθη του σώματος και σε συνάρτηση με την λιτή και γεμάτη ερωτισμό σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Σκουρλέτη, προσδίδουν στην παράσταση κάτι από το κάλλος του έρωτα, όπως αυτό συναντάται στους πίνακες των ζωγράφων της αναγέννησης και απηχείται στην ελληνική μυθολογία.
Στιβαρές και ισορροπημένες οι ερμηνείες των ηθοποιών μεταφέρουν με την απαιτούμενη ορμή τον αισθαντικό λόγο του κειμένου, έτσι που οι λέξεις πέφτουν βαριές σαν πέτρες που λιθοβολούν την επιπόλαια άνοιξη των συναισθημάτων, που μένουν αργότερα μετέωρα στο έλεος του χειμώνα.
Μια σφιχτή παράσταση που ανταποκρίθηκε με επιτυχία στις τεχνικές δυσκολίες της μεταφοράς της στην σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, δημιουργώντας μια ζεστή και συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα γεμάτη από τις μυρωδιές και τα χρώματα της άνοιξης που υπερτερούν του ασθενικού σκότους, υπογραμμίζοντας την ανοδική πορεία του ανθρώπου προς το φως, γιατί φως θέλει η αγάπη και η ζωή για να ανθίσουν... μεταφέροντας έτσι κι ένα αναστάσιμο μήνυμα για κάθε τι που πεθαίνει, πως απ' τις στάχτες του θα ξαναγεννηθεί και θα εκπέμπει φως και ομορφιά!
