Το πιο θερμό του χειροκρότημα επεφύλαξε το κοινό στην παράσταση του
Σίμου Κακάλα «Άσκηση Επίδαυρος Σύσσημον», με την οποία έπεσε το βράδυ του Σαββάτου η αυλαία των
φετινών Επιδαυρίων, στο κατάμεστο αρχαίο Αργολικό θέατρο. Αγνοώντας το αρχικό
ψιλόβροχο -που ευτυχώς σταμάτησε λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, οι
περισσότεροι θεατές ακολούθησαν την πομπή ηθοποιών και μουσικών , οι οποίοι
κρατώντας στα χέρια τους την βάρκα με τις ξύλινες μάσκες και υπό τους ήχους της
λίρας και τον κρουστών ανηφόρισαν ως την ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου.
Μια παράσταση οδοιπορικό στα ερειπωμένα μνημεία του
πνεύματος και της ψυχής μέσα από αρχέγονα συμβολικά τοπία επεφύλασσε στο κοινό
η εταιρία θεάτρου «Χώρος», με τους παραδοσιακούς ήχους να συνομιλούν με το
αρχαίο δράμα, την ποίηση και το παραμύθι, μέσα από αποσπάσματα από τον Οιδίποδα
Τύραννο του Σοφοκλή (σε μετάφραση Ν. Παναγιωτόπουλου), από το ποιητικό έργο
«Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια» του Ν. Παναγιωτόπουλου και από το λαϊκό παραμύθι, Αρς
Αρσινό από το Καστελόριζο, και υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Σίμου Κακάλα
(Λιωμένο Βουτύρο, Recycle, Ερωφίλη, Γκόλφω) αφιερωμένη
στην μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή.
Έχοντας στα χέρια του ένα κείμενο γρίφο, γεμάτο κρυφές απαντήσεις και
ερωτήματα, ερμητικά κλειστό για τους πολλούς αλλά και ορθάνοιχτο σε όλους
θελήσουν να το ανακαλύψουν, λίκνο φωτεινό και βάραθρο σκοτεινό ταυτόχρονα, που
προειδοποιεί εξαρχής τον αναγνώστη/θεατή για μια καλειδοσκοπική ανάγνωση, ο
Σίμος Κακάλας έστησε μια καλοδουλεμένη, λιτή, τελετουργική παράσταση, ξόδι
γιορτινό και ξόρκι δαιμόνων οργιαστικό, με πιρόγα την συνείδηση, ως εκεί απ’
όπου αναβλύζει το φως του λόγου, ως ανάγκη για έκφραση, ως εκεί απ’ όπου ξεκινούν και
καταλήγουν τα πάντα, στην ουσία των πραγμάτων, ως εκεί που συγκρούονται οι
τεκτονικές πλάκες των εννοιών, ως τις συμπληγάδες της πνευματικής άσκησης
παντρεύοντας επί σκηνής τους ήχους της λίρας, της φλογέρας, του λαούτου, του
μπουλγαρί και των κρουστών με ιστορίες και μύθους κρυμμένους πίσω από ξύλινες
μάσκες, τοτεμικά προσωπεία, βακχικές επιχωματώσεις, δραμινά αποκριάτικα δρώμενα
και στοιχεία διάσπαρτα από διάφορες μεριές αφήνοντας τον κρυπτογραφημένο λόγο
του ποιητή να απευθύνει από την
μισογκρεμισμένη ακρόπολη του Σύσσημον κάλεσμα βροντερό- μέσα στην εποχή της
πνευματικής στειρότητας που διανύουμε- για επιστροφή στην πηγή του μύθου, του
πνεύματος, της τέχνης που δεν είναι άλλη από την φαντασία!
Έργο που κρατά τις πύλες του καλά κλεισμένες για το ευρύ κοινό, διόλου εύκολο ή εύπεπτο αλλά ούτε και εντελώς αξεδιάλυτο, κουβαλώντας θαρείς ένα γεννετικό κώδικα οικουμενικό, κρύβοντας μια ιερότητα και το ίδιο που βρίσκεται σε αρμονία με την ιστορική βαρύτητα του χώρου, όπου παρουσιάστηκε, που όπως όλα τα σημαντικά έργα τέχνης είναι ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες. Ένα πείραμα λόγου με πιρόγα τις αρχές της δημιουργίας του, που πριν το υιοθετήσει ή το απορρίψει κανείς θα πρέπει σίγουρα να το μελετήσει. Η λαϊκή παραδοσιακή σύνθεση πάντως, αν και αποστεωμένη από το στοιχείο της συναισθηματικής φόρτισης και εγκλωβισμένη και ίδια στην εγκεφαλικότητα του κειμένου- συνέβαλλε στην ανάδειξη της σημασίας της φαντασίας, ως κοιτίδα του μύθου και τροφοδότης της ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας, που ίσως είναι και απάντηση του αινίγματικού Σύσσημον.
