Σπούδασε στο Τμήμα Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου και στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Εμπρός-Θέατρο Εργαστήριον, από όπου αποφοίτησε το 2009. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τη Σοφία Βγενοπούλου στα έργα «Chatroom»και "DNA" του Nτένις Κέλι, με τον Γ. Μόσχο (Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας 2009, 2010) και την Γ. Μαυραγάνη στην παράσταση «Εύθραυστο» ενώ με τον Δημήτρη Καρατζά έχει ξανασυνεργαστεί τόσο στον "Ιβάνοφ" όσο και στον "Μικρό Έγιολφ" του Ίψεν (με συμπρωταγωνιστή τον Θύμιο Κούκιο). Αυτή την περίοδο η Ελίνα Ρίζου πρωταγωνιστεί στο Θείο Βάνια του Τσέχωφ που συνεχίζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε συν-σκηνοθεσία Δ. Καρατζά και Έκτορα Λυγίζου και μιλά στο Theaterview για τους λόγους που την οδήγησαν στην υποκριτική, για την μία και μοναδική ψυχική αλήθεια πίσω από την ταυτόχρονη εναλλαγή ρόλων, τις στιγμές νηφαλιότητας και απενοχοποίησης που γεννά το "τρίτο πρόσωπο" αλλά και την ανάγκη της παρηγοριάς που ενώνει όλα τα πρόσωπα του έργου.
Από το Τμήμα
Ψυχολογίας της Παντείου στην Δραματική Σχολή Εμπρός: Τι σε ώθησε να
ασχοληθείς με την υποκριτική;
Στην
πραγματικότητα, δεν καταφέρνω να φέρω στη μνήμη μου μια χρονική στιγμή που
αποφάσισα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Από όταν άρχισε να διαμορφώνεται μέσα
μου κάτι σαν επιλογή επαγγελματικής σταδιοδρομίας -περίπου στην εφηβεία-
σκεφτόμουν, όχι συγκεκριμένα, ότι θα ήθελα να στραφώ σε κάτι σχετικό με τη
συμπεριφορά και τις σχέσεις των ανθρώπων, και ακόμα με τις λέξεις και τις
δράσεις που επιστρατεύουμε -ηθελημένα ή μη- για να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες
μας. Αυτός ήταν ο λόγος που μπήκα στο τμήμα ψυχολογίας και ο ίδιος ακριβώς
λόγος, ίσως με μια ανάγκη αυτή η μελέτη να γίνει παιχνίδι και τελικά προσωπική
εμπειρία, με έφερε στο θέατρο.
Ποιες υποκριτικές δυσκολίες και προκλήσεις κρύβει η
γρήγορη εναλλαγή ανάμεσα σε πολλούς ρόλους (Σόνια, Τελέγκιν κ.λ.π)
Στην αρχή έρχεσαι αντιμέτωπος με τη δυσκολία να
μεταπηδάς από το ένα ψυχικό σύμπαν στο άλλο, αγχώνεσαι από τον μηδενικό χρόνο
προετοιμασίας που έχει το σώμα σου για να υποστηρίξει πολύ διαφορετικές μεταξύ
τους ενεργειακές καταστάσεις. Η πρόκληση και η πολύ ευχάριστη ανακάλυψη, όταν
μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, είναι ότι το σώμα σου γίνεται ένα δοχείο
ανοιχτό να φιλοξενήσει στιγμιαία όλες τις πιθανές εκφράσεις, έτσι που τελικά
αντιλαμβάνεσαι αυτή την εναλλαγή ρόλων όχι σαν ξαφνικές προσγειώσεις σε
ασύνδετους μεταξύ τους τόπους, αλλά σαν ένα συνεχές ταξίδι διαθέσεων, σαν έναν
και μοναδικό δρόμο αρκετά πλατύ ώστε να χωράει ποικίλους ψυχικούς παλμούς, που
διαδοχικά φωτίζονται και που τελικά συγκλίνουν σε μία και μοναδική ψυχική
αλήθεια.
Το παίξιμο σε
τρίτο πρόσωπο (ακολουθώντας μια ουδέτερη αφηγηματική γραμμή) συμβάλλει στο να
σκάψει κανείς βαθύτερα στην ουσία του ρόλου;
Αντιλαμβάνομαι
το τρίτο πρόσωπο σαν ένα χρήσιμο εργαλείο ανάγνωσης, γιατί δίνει στο
"σκάψιμο" αυτό του ρόλου την ψυχραιμία της παρατήρησης, όχι τόσο με
την έννοια της αποστασιοποίησης, όσο με αυτήν της νηφαλιότητας. Η πρωτοπρόσωπη
"¨βουτιά" στον ρόλο πολύ συχνά απαιτεί μια εκ των προτέρων βαθιά
γνώση, μια εκ των προτέρων κεκτημένη αλήθεια και άλλα "εκ των
προτέρων" απαιτούμενα, που τελικά αγχώνουν. Αντίθετα, η προσέγγιση με βάση
την αφήγηση απενοχοποιεί την προφανή απόσταση μεταξύ ηθοποιού και ρόλου, δίνει
την ευκαιρία να ξεπηδήσουν περισσότερες από μία ποιότητες ενός προσώπου και
τελικά οδηγεί σε ένα πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα και σε αυθόρμητες και
εντονότερες στιγμές ταύτισης.
Με ποιο από τα πρόσωπα του Θείου Βάνια αισθάνεσαι να
ταυτίζεσαι περισσότερο;
Στο πλαίσιο
αυτής της αφηγηματικής προσέγγισης του έργου, μου είναι αρκετά δύσκολη η
ταύτιση με ένα πρόσωπο, γιατί μπήκαμε εξ αρχής σε μια πιο συνολική ανάγνωση του
έργου. Έτσι αν μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι με κάτι σε αυτή τη διαδικασία, αυτό
δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά μία ανάγκη: η ανάγκη για παρηγοριά, που είναι
μια ανάγκη που ενώνει όλα τα πρόσωπα του έργου μεταξύ τους, και με εμένα.
Παίζει ρόλο το να συνεργάζεσαι με ανθρώπους με τους
οποίους μιλάς την ίδια θεατρική γλώσσα;
Τον μεγαλύτερο. Είναι μια δουλειά που χτίζεται
πάνω στη συνεννόηση των ανθρώπων που συμμετέχουν και με δεδομένο τον
υποκειμενικό της χαρακτήρα, είναι πολύ ανακουφιστικό οι λέξεις να σημαίνουν για
όλους το ίδιο. Είναι μεγάλη ασφάλεια και μεγάλο χρονικό κέρδος να συνεργάζεσαι
με ομόγλωσσούς σου.
Αν κρατούσες μόνο μια φράση από το έργο, ποια θα ήταν
αυτή;
"Θα κικιρίξουν τα κοκόρια και θα πάψουν. Θα
κικιρίξουν και θα πάψουν
