Μια χαρούμενη ζωγραφιά στον τοίχο. Ένα παιδάκι και ένα σπίτι. Ήλιος. Φωτεινά Χρώματα. "Το Σπίτι μου", γράφει. Όμως το σπίτι του μικρού Έγιολφ ,δυστυχώς, δεν είναι έτσι...
Ένα παιδικό προσωπάκι μπαίνει στην σκηνή. Από πίσω του πέντε ηθοποιοί. Στην αρχή βουβοί. Σώματα, βλέμματα, χειρονομίες δείχνουν επίμονα προς τα κρυμμένα μυστικά, τις ανείπωτες αλήθειες και τις αβάσταχτες ενοχές που καθρεφτίζονται στα μάτια τους, στις ελάχιστες σπασμωδικές κινήσεις τους και έπειτα αντηχούν στην φωνή τους.
Σε έναν άδειο σκηνικό χώρο και με μόνο εφόδιο τα εκφραστικά τους μέσα οι Μιχάλης Οικονόμου, Θύμιος Κούκιος, Ιωάννα Πιατά, Ελίνα Ρίζου, Βασιλική Σουρρή και ο γιος της Σοφίας Βγενοπούλου, Γιάννης Στρατούλιας (μικρός Έγιολφ), διαγράφουν τους αόρατους ψυχολογικούς χώρους, που τους φέρνουν άλλοτε κοντά και άλλοτε τους απομακρύνουν, υπό την ουσιαστική σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Καρατζά - θυμίζοντας κάτι από την "Γυναίκα που κάθεται" - η οποία αποδίδει με την σιωπή περισσότερα απ΄ όσα τα λόγια μπορούν να πουν, αναδεικνύοντας τις δραματικές εντάσεις που υποβόσκουν ανάμεσα στους ήρωες του Ιψενικού έργου, καθώς ακροβατούν στην ζωή με μάτια κλειστά... γιατί φοβούνται "τα ανοιχτά μάτια"...
