Γιώργος Νανούρης : «Δεν με αφήνουν αδιάφορο όσα συμβαίνουν»
Θέλω. «Θέλω να γίνω σταρ, θέλω να πάω στο x-factor, θέλω να δω το παιδί μου, θέλω ποδηλατόδρομο, θέλω λεφτά, θέλω σεξ, θέλω να γίνω μάνα, θέλω…». Αμέτρητα. Τα διακόπτει ένα αστέρι που πέφτει και η πανέμορφη φωνή της Αντριάνας Μπάμπαλη , θεϊκή ακόμη και μόνη μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Κάπως έτσι ξεκινά η διαδρομή στην Ελλάδα του 2011. Ή αλλιώς η Γκρής Ηλέβεν, του Γιώργου Νανούρη (κείμενα , σκηνοθεσία) που παρουσιάζεται στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Ο Γιώργος Καραμίχος, η Αντριάνα Μπάμπαλη, ο Γιώργος Νανούρης και 18 εθελοντές μας καταθέτουν σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα, για μια Ελλάδα, όπου όλοι έχουν απ ‘ όλα αλλά κι όμως μοιάζουν να πνίγονται μέσα σε αυτά, όπου όλοι είναι άνθρωποι, μόνοι, ερωτευμένοι, εγκλωβισμένοι, χαρούμενοι ή δυστυχισμένοι, και φαντάζονται και νοσταλγούν και περιμένουν και στο τέλος πιάνονται απ’ τους ώμους και γλεντούν κλείνοντας το μάτι στην Ελλάδα – Τσιγγάνα, που ποτέ δεν πεθαίνει και μέσα στην φτώχεια της ξέρει πάντα να καλοπερνά και να επιβιώνει. Δέκα σκηνές και έξι τραγούδια για όσα θέλουμε , όσα έχουμε, όσα είμαστε, για την Αθήνα, για το διαδίκτυο, για την αγάπη, για όσα βλέπουμε, όσα φανταζόμαστε, όσα περιμένουμε, δοσμένα πάνω από όλα με ειλικρίνεια και αγνότητα, τέτοια που σπάνια συναντάς στο θέατρο, βαθιά ριζωμένες στην ελληνική πραγματικότητα και κουλτούρα σε μια παράσταση που μακάρι να σημάνει την άνοιξη της σύγχρονης επιθεώρησης.
Γκρής Ηλέβεν. Καταρχήν με γκρήγκλις . Γιατί;
Είναι ουσιαστικά το αντίθετο από αυτό που κάνουν όλοι στις μέρες μας, που γράφουν δηλαδή ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες. Έτσι σκέφτηκα να δοκιμάσω να γράψω αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες.
Το Γκρής Ηλέβεν που παραπέμπει;
Στην Ελλάδα του 2011. Πρόκειται για σκέψεις πάνω στο πως μας βρίσκει το 2011. Έχει να κάνει με όλα αυτά τα συναισθήματα του φόβου, του άγχους, της ανασφάλειας για το μέλλον, της μοναξιάς και φυσικά από την άλλη και με την οικονομική κατάσταση, την κοινωνική και γενικότερα με όλες αυτές τις αλλαγές γύρω μας. Το έργο περιλαμβάνει 10 σκηνές, που παρουσιάζουν όλα αυτά τα θέματα άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε πιο ρομαντικά, άλλοτε πιο άγρια. Κάποιες σκηνές έχουν μόνο κείμενα, κάποιες μόνο τραγούδι, κάποιες μόνο εικόνες. Η παράσταση συνδυάζει ουσιαστικά λόγο, τραγούδι και κίνηση.
Πως προέκυψε η συνεργασία σου με τον Γιώργο Καραμίχο και την Αντριάνα Μπάμπαλη;
Για κάποιο λόγο ήταν και οι δυο οι πρώτοι που σκέφτηκα όταν αποφάσισα να κάνω το Γκρής Ηλέβεν και νιώθω τυχερός που και οι ίδιοι δέχτηκαν. Κινήθηκα εντελώς διαισθητικά. Άλλωστε τους θεωρώ και τους δυο καλλιτεχνικά συγγενείς μου.
Ο ρόλος των 18 εθελοντών στην παράσταση ποιος είναι;
Και ο ρόλος των 18 εθελοντών και ο ρόλος των τριών πρωταγωνιστών είναι ουσιαστικά ένας. Είμαστε ουσιαστικά όλοι μας άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα και στην Αθήνα. Είμαστε σαν ένας «χορός», μέσα στον οποίο απλώς κάποιοι γίνονται κορυφαίοι του χορού.
Έχει γραφτεί ότι η παράσταση θυμίζει σε κάποια σημεία τις πρώτες παραστάσεις του ελεύθερου θεάτρου. Εσένα ποια είναι η άποψή σου για αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, ούτε το είχα σκεφτεί ποτέ. Όμως το βρίσκω πολύ κολακευτικό. Προσωπικά δεν ήξερα ακριβώς τι είναι αυτό που φτιάχνουμε. Έγραψα απλώς κάποια κείμενα, με βάση κάποιες σκέψεις και κάποιες εικόνες που είχα στο μυαλό μου. Έτσι προέκυψε αυτή η παράσταση , χωρίς όμως να χαρακτηριστεί ποτέ από εμάς, γιατί και από την δική μας μεριά ήταν ένα πείραμα. Υπάρχουν επιθεωρησιακά στοιχεία με την έννοια ότι πρόκειται για ξεχωριστές σκηνές που η μία διαδέχεται την άλλη. Ωστόσο δεν υπήρξε πρόθεση να κάνουμε επιθεώρηση. Εγώ ειλικρινά το βρίσκω πολύ κολακευτικό αυτό όμως αφήνουμε τον κόσμο να αποφασίσει τι είναι αυτό που είδε.
Ποια είναι τα δικά σου συναισθήματα και οι δικές σου σκέψεις για την κατάσταση στην οποία μας βρίσκει το 2011;
Ουσιαστικά τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Και άγχος υπάρχει , και νευριάζεις πολύ και θες να βρίσεις, και σοκάρεσαι με όλα αυτά που συμβαίνουν απροκάλυπτα και στεναχωριέσαι και κάπου φτάνεις και λες «δεν είναι δυνατόν…», όλα στριφογυρίζουν διαδοχικά στο μυαλό σου.
Χρειάζεται το θέατρο να προσαρμοστεί , ίσως και υφολογικά, στις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί;
Δεν ξέρω τι χρειάζεται το θέατρο και τι όχι, ούτε ξέρω αν χρειάζεται κάτι. Απλώς είμαστε πάρα πολύ όσοι ασχολούμαστε πλέον με το θέατρο, είναι πολλές οι παραστάσεις και ο καθένας δοκιμάζει τι θέλει να κάνει. Και μέσα σε αυτή την πληθώρα παρουσιάζονται και πράγματα που είναι διαφορετικά. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι είναι κάτι καλύτερο ή ότι πρέπει να γίνεται. Οπότε πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποια ανάγκη απλώς ο καθένας κάνει ότι μπορεί για να βγάλει κάτι καλύτερο προς τα έξω. Τώρα σε σχέση με τις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί , έχει διαπιστωθεί ότι οι καλλιτέχνες σε περιόδους δύσκολες είτε έκαναν πράγματα , τα οποία αφορούσαν στις καταστάσεις αυτές είτε έκαναν εντελώς αντίθετα πράγματα για να ξεχνά κανείς ότι συμβαίνει.
Ως καλλιτέχνης και ως δημιουργός σε ποια από τις δυο κατευθύνσεις νιώθεις πιο κοντά;
Σίγουρα δεν με αφήνουν αδιάφορο όσα συμβαίνουν. Με επηρεάζουν , οπότε με έναν τρόπο οι παραστάσεις μου περιλαμβάνουν και τα δυο. Ναι μεν δείχνουν τι συμβαίνει αλλά ταυτόχρονα βρίσκω και τρόπους να το ελαφραίνω. Τουλάχιστον αυτό προσπάθησα να κάνω με το Γκρής Ηλέβεν.
Τι είναι αυτό που σε αγχώνει περισσότερο;
Τι θα συμβεί στο μέλλον. Ξέρεις είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα και όσο πάει γίνονται και δυσκολότερα. Ελπίζω κάποια στιγμή να επανέλθουν.
