«Τα μάτια λένε πάντοτε την δική τους αλήθεια…»
Μπορεί οι άνθρωποι , όταν λένε ψέματα να μην συνηθίζουν να κοιτάζουν τους άλλους στα μάτια, όμως τα ψέματα αν είχαν μάτια, θα μας κοίταζαν στα μάτια. Εξ’ ου και ο τίτλος του έργου του Μιχάλη Σπέγγου «Τα Ψέματα και τα Μάτια» που συνεχίζεται έως τις 7 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Ράγες σε σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου ( “Blancing”, «Ο Έλβις Ζει», “Fairytales”, “ Βάμπ” κ.α. ). Απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Σχολής Σταυράκου, σπούδασε Φωτογραφία και Οπτικοακουστικές Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών καθώς και υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών. Από το 1993 μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με όλα σχεδόν τα τηλεοπτικά κανάλια ως σκηνοθέτης και κειμενογράφος ειδήσεων , ντοκιμαντέρ και εκπομπών ενώ το διήγημά της «Σέρυ» κέρδισε το βραβείο των εκδόσεων Καστανιώτη. Πριν ένα χρόνο ίδρυσαν μαζί με τον Μάρκο Σαρρή και τον Δημήτρη Κουρέα την εταιρεία «Αθηναϊκή Μυθοποιία». Πρώτη φορά την είδα ως ηθοποιό στους Ήρωες της Ελένης Γκασούκα και τελευταία φράση που κράτησα από εκείνη «το απόλυτο ψέμα είναι μια μορφή αλήθειας!»
«Τα ψέματα και τα μάτια» γιατί; Γιατί τα ψέματα αν είχαν μάτια, θα μας κοίταζαν στα μάτια... Στην παράσταση όλοι προσπαθούν να καταλάβουν από το βλέμμα του άλλου την αλήθεια ή κρύβουν το βλέμμα τους για να μη μάθουν οι άλλοι τη δική τους αλήθεια.
Ποια είναι η προβληματική του έργου; Με αφορμή κοινότοπες, ίσως, και στερεότυπες ανάγκες των ανθρώπων -όπως την ανάγκη τους να γίνουν γονείς, να έχουν μια άψογη κοινωνικά επιβεβλημένη εικόνα, να είναι δυνατοί και αρεστοί, να φαίνονται ότι είναι εντάξει με τους ανθρώπους γύρω τους…. - , το έργο εστιάζει στις βαθύτερες επιθυμίες για αγάπη και μαγεία, που ψάχνουν τρόπο έκφρασης ενώ τον εμποδίζουν οι ανασφάλειες και οι φοβίες.
Τα μάτια λένε ψέματα; Θα θέλαμε να μη λένε πάντως! Νομίζω, βέβαια, ότι με κάποιο τρόπο, τα μάτια λένε πάντοτε τη δική τους αλήθεια. Πολλές φορές πείθουμε και τον ίδιο τον εαυτό μας τόσο πολύ για κάτι που το πιστεύουμε στο τέλος. Το απόλυτο ψέμα είναι μια μορφή αλήθειας.
Τι το ασυνήθιστο έχει αυτό το παράνομο ζευγάρι; Η αφετηρία του μοιάζει αρκετά ίδια με όσα γνωρίζουμε για τα παράνομα ζευγάρια όμως αυτή η σχέση είναι τελικά η απόρροια μιας «ίντριγκας» που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ ξανά. Η λύση μοιάζει απλή αλλά είναι αδιανόητη.
Τι σας έκανε να το σκηνοθετήσετε; Η πρόκληση να ανακαλύψω τις βασικές ανάγκες των ηρώων μέσα από τη φαινομενική τους πολυπλοκότητα και το γεγονός ότι σε όλο το έργο γίνεται τόσος λόγος για τα ψέματα και τις αλήθειες ενώ στην πραγματικότητα δεν ειπώνεται καμιά αλήθεια επί της ουσίας. Ο θεατής εισπράττει την αλήθεια του ήρωα που ποτέ όμως εκείνος δεν αποκαλύπτει ευθέως.
Highlights της παράστασης: Τα τηλέφωνα που κάνουν οι ήρωες στο έργο και που «γειώνουν» πολύ διασκεδαστικά την ατμόσφαιρα και φυσικά το «τραγούδι από τη Μαλαισία». Δεν υπάρχει θεατής που να μην το θυμάται μετά…
Αγαπημένη ατάκα: «… όποιον δρόμο κι αν πάρεις, θα περπατήσεις πάνω μου, πάνω μου, πάνω μου, πάνω μου – κόλλησα…»
