τραγωδίες» στο Γκαράζ
της Πειραιώς 260"
Μια μάνα, μια ερωμένη, δυο
αδέρφια, ένα παιδί, άνθρωποι
καθημερινοί, θύτες και θύμα -
τα, που κάποτε ξεπερ νούν τα
όριά τους αφήνοντας πίσω
τους «Παραλογές ή Μικρές
καθημερινές τραγωδίες», οι
οποίες παρουσιάζονται από
την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris
σε σκηνοθεσία και δραμα-
τουργική επεξεργασία του
Γιάννη Καλαβριανού, 21 και
22 Ιουνίου στο «Γκαράζ» της
Πειραιώς, στο πλαίσιο του
Φεστιβάλ Αθηνών.
«Οι παραλογές είναι δημο-
τικά τραγούδια, που όπως και
τα ακριτικά δεν έχουν ως
πυρήνα τους το συναίσθημα,
αλλά ένα φοβερό γεγονός.
Είναι δηλαδή αφηγηματικά
τραγούδια, όπως το “Γεφύρι
της Άρτας” ή “Του νεκρού
αδερφού”», μας λέει ο Θεσσα-
λονικιός σκηνοθέτης, ιδρυτής
της Sforaris (2006), που πρω-
τογνωρίσαμε μέσα από το
έργο «Εγώ είμαι το θείο βρέ-
φος». Αν και τα πρόσωπα των
ιστοριών ξεπηδούν από τη
σφαίρα της φαντασίας, οι
πράξεις τους και οι χώροι
όπου διαδραματίστηκαν δια-
κρίνονται από το στοιχείο της
καθημερινής πραγματικότη-
τας.
Από αυτή την καθημερινό-
τητα και από όση τραγικότητα
κρύβει μέσα της ορμώμενος, ο
Γιάννης Καλαβριανός επιλέ-
γει στη δεύτερη εκδοχή της
παράστασης - η πρώτη με
τίτλο «Παραλογές» φιλοξενή-
θηκε το περσινό καλοκαίρι σε
διάφορους ιστορικούς χώ -
ρους και φέτος τον χειμώνα
στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγ-
χρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης
- τέσσερις ιστορίες-παραλογές
(Η μάνα η φόνισσα, Της σκο-
τωμένης, Τα αγαπημένα αδέρ-
φια και η κακή γυναίκα, Η
γυναίκα βοσκός) σε δεκαπεν-
τασύλλαβο στίχο, με κοινό
στοιχείο τον φόνο μέσα σε μια
οικογένεια: «Σε αντίθεση με
την πρώτη εκδοχή της παρά-
στασης, τώρα έχουμε τέσσερις
ιστορίες-παραλογές και μια
τελείως διαφορετική σκηνο-
θεσία. Για την παράσταση του
φεστιβάλ προστέθηκε μια
παραλογή και ένας ηθοποιός
και έγινε μια νέα δραματουρ-
γική επεξεργασία και σκηνο-
θεσία, προσαρμοσμένη στους
χώρους του “Γκαράζ”».
Εντελώς κλισέ βιομηχανι-
κός χώρος, με σπασμένα τζά-
μια, ελενίτ επάνω και μηχα-
νικό δάπεδο κάτω, ουδέτερος
και καθημερινός, «ωστόσο
κάποτε μπορεί κάτι φοβερό
να είχε συμβεί σε κάποιον
άνθρωπο εκεί». Αυτή η πε ρίερ -
γη ενέργεια ενός συνηθισμέ-
νου χώρου είναι που τον ώθη -
σε να επιλέξει την Πειραιώς.
«Κάποτε είχα σταματήσει σε
ένα πάρκινγκ στην εθνική.
Βλέπω ένα εκκλησάκι με τη
φωτογραφία ενός νέου άνδρα
και μια ημερομηνία που
παρέπεμπε σε ένα ατύχημα
ακριβώς δέκα χρόνια πριν. Για
κάποιους σε εκείνο το μέρος
άλλαξε η ζωή τους, ενώ για
μένα ήταν απλώς μια στάση.
Αυτό με σόκαρε… Πέρσι που
κάναμε την παράσταση στο
Ελαιουργείο, είχε έρθει ένας
παππούς που δούλευε εκεί
παλιά και μας λέει: “Εκεί που
παίζετε εσείς τώρα, ένα μηχά-
νημα είχε πάρει το χέρι ενός
εργάτη”. Έτσι, σκέφτηκα ότι
και σε ένα γκαράζ, δηλαδή σε
έναν επιφανειακά ουδέτερο
χώρο, μπορεί να έχουν πλεχτεί
ιστορίες που εγώ δεν τις έχω
φανταστεί ποτέ». Ίδιος περί-
που και ο λόγος που τον έκανε
να ασχοληθεί με ένα τόσο τρα-
γικό γεγονός όσο ο φόνος: «Η
ιδέα για το θέμα προέκυψε
από μια παράσταση που
είχαμε δώσει στις φυλακές Χα -
νίων. Μετά το τέλος της παρά-
στασης ήρθε ένα νέο παιδί να
μας συγχαρεί που παίξαμε
στη φυλακή. Τον πέρασα για
δεσμοφύλακα και τον ρώτησα
γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο
επάγγελμα και εκείνος μου
απάντησε ότι δεν ήταν δεσμο-
φύλακας, αλλά κρατούμενος
για φόνο. Ήταν ένας καθημε-
ρινός άνθρωπος, που κάποια
στιγμή υπερέβη το όριο.
Άρχισα να διαβάζω ιστορίες
και έπεσα επάνω στα δημο-
τικά, όπου οι ήρωες - καθημε-
ρινοί άνθρωποι - φτάνουν στα
άκρα, αφήνοντάς μας έκπλη-
κτους. Αυτό το ξάφνιασμα
βρήκε στην ποίηση του Λει-
βαδίτη, όταν λέει ότι: «Ο
άνθρωπος δεν μπορεί να εξη-
γήσει τι είναι η ίδια του η ζωή
και μένει μετέωρος μπροστά
στα αναπάντητα υπαρξιακά
ερωτήματα...».
ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ
WWW.METROGREECE.GR
