«Μέσα από τον ρόλο ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου…»
Πόσες λέξεις χωράνε στην χούφτα ενός μικρού παιδιού; «Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» είναι ίσως η πιο ηχηρή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ο λόγος για την αληθινή ιστορία της Έλεν Κέλλερ που σε βρεφική μόλις ηλικία έχασε την όραση , την ακοή και την φωνή της και τον αγώνα της νεαρής δασκάλας της Άννυ Σάλιβαν να νικήσει την εκκωφαντική σιωπή της μετατρέποντας την σε ένα χαρισματικό πλάσμα με σπάνια πνευματικά χαρίσματα.. Μια εξαιρετική παράσταση με συγκλονιστικές ερμηνείες όπου τα λόγια κυριολεκτικά περισσεύουν Όσα μας είπε η γλυκιά πρωταγωνίστρια του θεάτρου και της τηλεόρασης Πέγκυ Τρικαλιώτη (Άννυ Σάλιβαν) είναι μόνο λίγα απ’ όσα έχει να διδάξει αυτή η παράσταση. Δηλαδή ΟΛΑ!
Υπάρχουν κοινά στοιχεία με τον χαρακτήρα της Άννυ Σάλιβαν΄;
Όχι νομίζω ότι δεν έχω κανένα κοινό στοιχείο ως προσωπικότητα. Μακάρι να είχα γιατί πιστεύω ότι είναι ένα πλάσμα που τα «θέλω» της και τους στόχους της τα κυνηγάει μανιασμένα. Εγώ πολλές φορές στις δυσκολίες κάνω ένα βήμα πίσω. Εκείνη ποτέ. Αντίθετα στην δυσκολία κάνει ένα βήμα μπροστά. Είναι κάτι που το ζηλεύω στην ηρωίδα και πιο πολύ επειδή πρόκειται για ένα αληθινό πρόσωπο.
Θα σας άρεσε ο ρόλος της δασκάλας στην πραγματικότητα;
Ναι άλλά θα ήθελα να διδάσκω μεγάλα παιδιά και στο αντικείμενο μου. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη αλλά και πολύ μεγάλη ικανοποίηση ταυτόχρονα, όταν βοηθάς έναν άνθρωπο να πάει παραπέρα.
Εσάς ποιοι άνθρωποι σας βοήθησαν ;
Δύο άνθρωποι που με βοήθησαν πάρα πολύ και ουσιαστικά με ξεκλειδώσανε με την βοήθεια και των υπόλοιπων δασκάλων που είχα στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης ήταν η Ρένη Πιτακή και Κάτια Γέρου. Αργότερα βρέθηκα με δύο ανθρώπους τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, οι οποίοι με βοήθησαν και με σπρώξανε που ήτανε ο Γ. Κιμούλης και ο Στ. ο Φασουλής. Για μένα αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι ουσιαστικά εκείνοι που με μάθανε να είμαι στο θέατρο.
Ο ρόλος της Αν. Σάλιβαν άλλαξε κάπως και την προσέγγισή σας απέναντι στα μικρά παιδιά;
Ναι. Εγώ νόμιζα ότι δεν έχω υπομονή. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω. Πανικοβάλομαι εύκολα, θυμώνω εύκολα, χαίρομαι εύκολα, λυπάμαι εύκολα. Έχω ακραίες αντιδράσεις. Φανταζόμουνα λοιπόν ότι αν έχω να αντιμετωπίσω ένα παιδί που θέλει την απόλυτη ηρεμία και προσοχή σου πρέπει να είσαι απολύτως συνειδητοποιημένως ανά πάσα στιγμή για το τι κάνεις και τι λές. Μέσα από το ρόλο ανακάλυψα ότι είμαι απόλυτα υπομονετική. Και αυτό γιατί τώρα υπήρξα με τα παιδιά τόσο πολύ. Συνήθως γνώριζα παιδιά φίλων μου που καθόμουνα δύο ώρες μαζί τους και τελείωνε. Όταν όμως έπρεπε καθημερινά να μιλήσω και να συνεργαστώ και να τα φέρω στα νερά μου το συνειδητοποίησα.
Πως ήταν οι συνεργασία σας με την Δήμητρα Δουμένη και την Αναστασία Τσιλιμπίου που ενσαρκώνουν την Έλεν Κέλλερ;
Ήταν και οι δύο άψογες. Με διαφορετικούς χρόνους προσέγγισης η κάθε μια και με διαφορετική ενέργεια πάνω στην σκηνή παρόλο που κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Είναι σαν να παίζω κάθε φορά με διαφορετικό ηθοποιό. Ήθελαν τελείως διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αλλά δεν θυμάμαι να έκανα και πολύ μεγάλη προσπάθεια γιατί και τα δυο τα συμπάθησα και τα αγάπησα αμέσως . Ήθελαν υπομονή και μια λεπτότητα στον όλο χειρισμό για να μην γίνει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει ή λιγότερο. Πάντως είναι πολύ σπουδαία παιδιά και τα δύο και είχαν έναν επαγγελματισμό και ταυτόχρονα μια παιδικότητα που μακάρι να την είχαμε κι εμείς. Υπάρχουν στιγμές στην παράσταση που κάθομαι και τα χαζεύω. Φεύγω απ τον ρόλο.
Τι σας είπαν εκείνες για την ιστορία αυτή και για τον ρόλο τους;
Στην πρεμιέρα της παράστασης έρχεται η Δήμητρα και μου λέει «Σήμερα θα πούμε την ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Και ξέρεις τι θα τους πούμε; Μια απλή μικρή λέξη : ΟΛΑ!» Και φυσικά έβαλα τα κλάματα. Τα παιδιά είναι η αλήθεια ότι συγκινήθηκαν πάρα πολύ από την πραγματική ιστορία και μέρος της ικανοποίησης που παίρνουν καθημερινά είναι ότι λένε τη ιστορία της Έλεν Κέλλερ. Οι ίδιες λένε ότι «δεν παίζουμε απλώς για να μας δούν αλλά για να πούμε την ιστορία ενός πραγματικού προσώπου». Κι αυτό είναι ειλικρινά πολύ συγκινητικό γιατί σε κάνει να θυμάσαι για ποιο λόγο κάνεις αυτή την παράσταση.
Ποια θα ήταν η πρώτη λέξη που θα μαθαίνατε σε ένα παιδί;
Ιδανικά θα ήθελα να του μάθω το ρήμα «υπάρχω» γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σας λέξεις και ποιες αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε συνήθως;
Αγαπημένη μου λέξη είναι το «Θέλω» και το «αξίζω» που είναι πιο σημαντικό από το θέλω. Γιατί για να σου έρθουν αυτά που θέλεις πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι τα αξίζεις αλλιώς δεν θα τα πάρεις ποτέ. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ το «πρέπει» και οποιοδήποτε επίθετο είναι κακό τύπου «φοβερό», «τρομερό». Καμιά φορά οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δίνουν μια διαφορετική ενέργεια στα πράγματα χωρίς να το καταλάβουμε όπως συμβαίνει με τα «πρέπει». Μπορεί να είναι ανάγκη να γίνει κάτι αλλά δεν πρέπει!
Δέσποινα Ραμαντάνη
Metro, Πέμπτη 20-11-2008
