“Closer : Πιό κοντά ή πιό κλειστά...;”
Σε μια εποχή που η αλήθεια δείχνει να έχει χρεοκοπήσει και το ψέμα μοιάζει να έχει γίνει το νέο παγκόσμιο νόμισμα, ένα θεατρικό έργο προσπαθεί να φέρει τους ανθρώπους “Πιο Κοντά”. Ο λόγος για το ομώνυμο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ, το οποίο το 2004 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο μέσα από την εμπνευσμένη σκηνοθετική ματιά του Mάικ Νίκολς με τον τίτλο Closer. Φέτος φιλοξενείται στο θέατρο “Αθηνών” σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ενσαρκώνουν εκτός από τον ίδιο η Ζέτα Δούκα, ο Νίκος Ψαρράς και η Δώρα Χρυσικού. Λίγα λεπτά πριν βγει στην σκηνή ο Γιώργος Κιμούλης φορά την ιατρική του ρόμπα και διεισδύει στην “ανατομία” της ανθρώπινης φύσης!
Η αλήθεια μας φέρνει τελικά πιο κοντά ή μας απομακρύνει;
Αρχικά η αλήθεια μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό που πρέπει να θυμόμαστε, σε αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Η αλήθεια είναι μια διαδικασία που επαναφέρει στην μνήμη μας όσα η λήθη προσπαθεί να σβήσει απ το μυαλό μας. Το αν τώρα η αλήθεια φέρνει κοντά τον έναν άνθρωπο στον άλλον είναι κάτι διαφορετικό. Η αλήθεια δε είναι μια μέθοδος προσέγγισης προς τον άλλον. Η αλήθεια είναι τρόπος προσέγγισης του εαυτού μας με τον εαυτό μας.
H απιστία είναι στην σκέψη ή στην πράξη;
Η απιστία ξεκινάει από την σκέψη και όταν καταλήξει στην πράξη γίνεται προδοσία
Ποιό από τα δυο φύλα την αντέχει και ποιό την συγχωρεί ευκολότερα;
Ούτε οι άνδρες ουτε οι γυναίκες.. Απλώς την αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο. Η γυναίκα πονάει για τον εαυτό της όταν ο άνδρας την προδίδει. Ενώ ο άνδρας ενδιαφέρεται περισσότερο για την κοινωνική εικόνα που εμφανίζει ο προδομένος.
Η γυναίκα όμως συχνά χαρακτηρίζεται ως ανήθικη ενώ ο άνδρας όχι.
Το γεγονός ότι η κοινωνία μας έχει φύλο και το φύλο αυτό είναι αρσενικό δεν σημαίνει ότι είτε θα αποδεχτούμε τις απρέπειες των πράξεων ή τις απρεπείς σκεψεις κάποιων ανθρώπων. Το θέμα βρίσκεται στο κατα πόσον ο άνθρωπος μπορεί να παραμείνει "πιστός σε μια σχέση", δηλαδή κατά πόσο είναι μονογαμικό όν και κατά πόσο είναι πολυγαμικό όν. Νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον. Αυτό το οποίο ουσιαστικά τον τοποθετεί σε μια πολυγαμική συμπεριφορά είναι η αναγκή που του γεννά περισσότερο η αγάπη και όχι ο έρωτας. Γιατί ο έρωτας είναι περισσότερο ο βιασμός του εγώ του άλλου ενώ η αγάπη είναι ο βιασμός του δικού μας εγώ. Αγαπάω δεν σημαίνει κατέχω, σημαίνει οφείλω. Κατ επέκτασιν αυτό το οποίο μπορεί να τοποθετήσει μέσα στο τοπίο της μονογαμίας τον άνθρωπο είναι η αίσθηση της αφοσίωσης που του γεννά η ανάγκη η δική του να είναι μόνο με κάποιον και όχι τόσο ένα πρέπει που μπορεί να καταλήξει σε καταναγκασμό διατήρησης μιας σχέσης.
Οι άνδρες αγαπούν ή φοβούνται τελικά τις ανεξάρτητες και δυναμικές γυναίκες;
Η αλήθεια είναι ότι ο άνδρας μαθαίνει να μιμείται τον Πυγμαλίωνα. Μαθαίνει ότι οφείλει να λειτουργεί πατερναλιστικά απέναντι στην γυναικα. Να είναι ο καθοδηγητής της. Αυτός που την διαμορφώνει. Όσο λοιπόν η γυναίκα παραμένει σε συνθήκες διαμόρφωσης η γυναίκα χαίρεται. Όταν η γυναίκα αρχίζει να παράγει αυτόνομα ο άνδρας θυμώνει γιατί τότε χάνει τον ρόλο του. Αυτό είναι μια ακόμα αρσενική αναπηρία η οποία βεβαίως και δεν πρέπει να συγχωρείται αλλά είναι αλήθεια.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του έργου "αν πιστεύεις στον έρωτα με το πρώτο βλέμμα δεν θα σταματήσεις ποτέ να κοιτάζεις". Συμφωνείτε με την άποψη αυτή;
Πραγματικά έχω την αίσθηση ότι αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά ουστιαστικά δεν κρύβει τίποτε άλλο από την δική σου ανάγκη να ερωτευτείς κατ επέκταση το πρόσωπο που βλέπεις ουσιαστικά το χρωματίζει με τα χρώματα και τις γραμμές του ιδανικού σου αντικειμένου. Με τα χρόνια όμως τα χρώματα πέφτουν και πρέπει να δείς το πρόσωπο όπως είναι στην πραγματικότητα όχι όπως το έχεις ζωγραφίσει εσύ. Από κει και πέρα εξαρτάται από το πόσο μεγαλώνοντας ξέρεισ πολύ καλά τι είναι αυτό που θες και ξέρεις πολύ καλά πλέον τι κουβαλά ο απεναντί σου. Έστω και με μια ματιά.
Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε φέτος αυτό το έργο;
Το θέμα του έργου είναι το γιατί αποφασίζουν δυο άνθρωποι να έρθουν κοντά πράγμα που δεν είναι κάτι το απλό είναι κάτι το αδύνατον, γιατί ο άλλος αν σε γοητεύει είναι επειδή είναι άλλος. Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα. Μπορείς να έρθεις κοντά όχι όμως και να μπείς μέσα του. Δεν μπορείς να μοιραστείς αυτό που είναι αλλά τις εκφράσεις αυτού που είναι. Με αυτή την έννοια θα μείνει πάντα κλειστός. Να άλλη μια έννοια του closer, (close= κλείνω). Αυτό λοιπόν το κλειστό σύστημα την ίδια στιγμή που λειτουργεί φυσικά κεντρομόλα, έχει ανάγκη να έρθει πιο κοντά στους άλλους. Αυτό λειτουργεί σαν ένα είδος σύγκρουσης μέσα στον άνθρωπο. Κλειστός εκ φύσεως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ανοιχτεί. Μπορεί; Η απάντηση είναι όχι. Δεν μπορεί. Άρα από την στιγμή που δεν μπορούμε να μοιραστούμε με τους άλλους αυτό που είμαστε ας προσπαθούμε να μοιραστούμε μαζί τους ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.Αυτό είναι το θέμα του έργου και γι αυτό ασχολήθηκα με αυτό το έργο.
Ποια είναι η πιο ισχυρή η εξουσία της ψυχής ή του σώματος;
Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ ψυχής και σώματος. Κατ επέκτασιν αν τον εξουσιάζει κάτι είναι ο συνολικός ψυχονοητικός του κόσμος. Αυτό το οποίο μπορεί να φαίνεται διαχωριστικό είναι η ανάγκη του ανθρώπου να διαχωρίζει τα πράγματα.
Δεσποινα Ραμαντάνη
Metro, Τετάρτη 10-12-2008
