Ομάδα Blitz: « Ξενάγηση… στην Κατερίνη!»
Πρωτοεμφανίστηκαν σαν αστραπή στον θεατρικό ουρανό της Αθήνας το 2004 και από τότε φαίνεται πως ήρθαν για να μείνουν. Ο λόγος για την θεατρική κολεκτίβα των Blitz, που δεν είναι άλλοι από τους Αγγελική Παπούλια, Χρήστο Πασαλή (πρωταγωνιστές στην νέα ταινία «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου) και Γιώργο Βαλαή. Μετά την επιστροφή της Αγγελικής και του Χρήστου από το κόκκινο χαλί των Κανών συναντήσαμε την ομάδα στο caffee του Βios, όπου και τους γνωρίσαμε λίγο καλύτερα με αφορμή το νέο τους project «Κατερίνη», το οποίο θα παρουσιαστεί από τις 19-28 Ιουνίου στην ταράτσα του Bios στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Οι θεατρικές τους διαδρομές διαφορετικές: Ο Χρήστος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη όπου και σπούδασε θέατρο και αργότερα κατέβηκε στην Αθήνα. Η Αγγελική αντίθετα μεγάλωσε εδώ, η καταγωγή της όμως είναι από την Αρκαδία. Τα πρώτα της βήματα στο θέατρο τα έκανε στο Εμπρός ενώ αργότερα συνέχισε στο θέατρο του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Εκεί συνάντησε και τον Γιώργο Βαλαή, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λάρισα. Οι δρόμοι τους όμως συναντήθηκαν τελικά το 2002 και δύο χρόνια αργότερα σχημάτισαν την αντισυμβατική θεατρική ομάδα Blitz (αστραπή ή κεραυνός στα γερμανικά) προσπαθώντας να αμφισβητήσουν τόσο στην ζωή όσο και στην τέχνη όσα οι άνθρωποι σήμερα θεωρούνε δεδομένα. Χ.Π. : «δεν θέλαμε να ξεκινήσουμε έχοντας φιξαρισμένες ιδέες στο μυαλό μας. Ήταν κάτι δύσκολο στην αρχή φυσικά αλλά γενικώς είμαστε αντιδραστικοί άνθρωποι σε πολλά πράγματα και σ’ αυτό. Δεν θεωρούμε αρκετά πράγματα αυτονόητα, δεδομένα. Εννοώ προσπαθούμε προς αυτή την κατεύθυνση , γιατί θέλει κόπο. Ο τρόπος που ζούμε μας κάνει να θεωρούμε πολλά πράγματα αυτονόητα. Εμείς προσπαθούμε να αμφισβητούμε πολλά πράγματα που θεωρούμε δεδομένα. Και στην ζωή και στην τέχνη». Α.Π. «Δεν ήταν όμως απλώς ο στόχος μας να κάνουμε κάτι καινούριο για το καινούριο. Ήταν απλώς μια ανάγκη». Γ.Β. «Ο νεωτερισμός στην τέχνη για μένα είναι απαραίτητος. Δεν μπορείς να επαναλάβεις αυτό που έκαναν πριν από τριάντα χρόνια.
Η ΟΜΑΔΑ
Στη ομάδα τους δεν υπάρχει αρχηγός και πολύ περισσότερο σκηνοθέτης, καθώς αυτόν το ρόλο τον μοιράζονται οι τρείς τους. Παλιότερα αυτό το κάναμε με μεγαλύτερη δυσκολία, μου λένε και οι τρεις. Σήμερα όμως έχουν εξοικειωθεί με αυτό σε τέτοιο βαθμό που έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Πειραματιζόμενοι διαρκώς με τα όρια και τις μορφές επικοινωνίας ηθοποιού και θεατή οι Blitz προσπαθούν κάθε φορά να χτίσουν μια προσωπική σχέση με το κοινό, αντιμετωπίζοντας τους θεατές σαν μονάδες και όχι σαν ένα ενιαίο σύνολο βυθισμένο στο σκοτάδι που πηγαίνει να τους δει. Και έτσι ακριβώς σκηνοθετούν. Όσο για την δραματουργία , η παντελής έλλειψη της στις παραστάσεις τους δεν είναι αλήθεια. Α.Π. «Έχουμε φτιάξει μια δραματουργία την οποία ακολουθούμε κάθε μέρα. Αυτό που προσπαθούμε κάθε φορά είναι ανάλογα με το κοινό και την παράσταση, αυτό που έχουμε φτιάξει να επηρεάσει το κοινό και να τους βγάζει άλλες ποιότητες.» Χ.Π. «Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να μεταμορφώσουμε κάθε φορά το κοινό. Δηλαδή στο New Order ήταν οι θεατές δεν ήταν απλώς θεατές μιας θεατρικής παράστασης αλλά και θεατές ενός τηλεπαιχνιδιού. Στην performance Το Σπίτι που κάνουμε αυτή τη στιγμή οι θεατές είναι ουσιαστικά επισκέπτες , στην Κατερίνη οι θεατές σίγουρα δεν είναι θεατές. Είναι άγνωστοι που συναντιούνται με αγνώστους. Δηλαδή προσπαθούμε να δίνουμε ρόλους στους θεατές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους μιλάμε ή ότι ανεβαίνουν στην σκηνή ή όλα αυτά. Εννοώ τους βάζουμε σε μια συνθήκη όπου ο ρόλος τους δεν είναι απλά του θεατή αλλά κάτι ακόμα.»
Η ΚΑΤΕΡΙΝΗ
Απλωμένη πολύ περισσότερο από τα έξι δωμάτια της ταράτσας του Βios η νέα τους πειραματική performance «Κατερίνη», εμπνευσμένη από την αντίστοιχη πόλη της Ελλάδος, βρίσκεται δυστυχώς παντού, είναι η ίδια η Ελλάδα που ζει και επιβιώνει μέσα στα στενά πλαίσια του επαρχιωτισμού που διακρίνει τον τρόπο σκέψης αυτού του λαού και τον οποίο εξακολουθούμε να αναπαράγουμε είτε επειδή δεν βρήκαμε το θάρρος είτε επειδή δεν βρήκαμε τον τρόπο να τον αλλάξουμε. Γ.Β. «Η Κατερίνη αφορά τις ζωές που ζούμε στην Ελλάδα όλη ακόμα και στην πρωτεύουσα. Δυστυχώς η Αθήνα δεν είναι Βερολίνο ούτε Νέα Υόρκη. Δηλαδή όταν είσαι 20 χρονών σε αυτή την πόλη δεν έχει την ελευθερία ενός εικοσάρι στο Βερολίνο. Δεν έχεις τις αναφορές αυτές. Παρόλο που η Αθήνα έχει μεταμορφωθεί από μια Βαλκανική Μητρόπολη σε μια μεγαλούπολη που έχει πάρα πολλές φυλές, πάρα πολλούς ανθρώπους και υποτίθεται ότι είναι πιο ανοιχτή σαν κοινωνία, οι ζωές μας δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ προς το καλύτερο και αυτό δεν μου φαίνεται τόσο οκ. Εννοώ ότι τα όρια μέσα στα οποία κινείται κανείς κάθε μέρα είναι ίσως μικρότερα και από τα όρια της Κατερίνης.» Αν και η συνολική διάρκεια της performance αγγίζει τις 5 ώρες, η κανονική διάρκεια της παράστασης για το κοινό είναι ουσιαστικά μιάμιση ώρα ,όση δηλαδή χρειάζεται για να περιηγηθούν και στα έξι δωμάτια, ενώ όσοι θέλουν μπορούν να μείνουν και για τις 5 ώρες.
Metro , Παρασκευή 19 - Κυριακή 21/06/2009
