"δε σ αγαπώ πια γιατί δεν είσαι πια ο ίδιος, είσαι
κάποιος άλλος που μου πήρε αυτόν που ερωτεύτηκα και ούτε εγώ είμαι ο ίδιος στα
μάτια σου"
 |
| Φωτογράφος: Τζίνα Σταυρουλάκη |
Θα μπορούσε να είναι ακόμα μια
ιστορία, από εκείνες που γίνονται πρώτο θέμα στα αστυνομικά ρεπορτάζ των
ειδησεογραφικών δελτίων. Όμως ο Ντένις Κέλλυ πάει ένα βήμα πιο πέρα και μέσα σε
90 λεπτά μας προσγειώνει απότομα από την απόλυτη ευτυχία στην απόλυτη τραγωδία.
Ο λόγος για την παράσταση Girls and Boys που πατάει γερά αφενός στην
εξαιρετική μετάφραση της Άννας – Μαρίας Στεφαδούρου, που υπογράφει και την
σκηνοθεσία της παράστασης, και αφετέρου στην καθηλωτική ερμηνεία της Δώρας
Παρδάλη στο ρόλο μιας ανώνυμης, εργαζόμενης γυναίκας που προσπαθεί να βρει μια
θέση στην βιομηχανία του κινηματογράφου, παντρεύεται και αποκτά δυο
παιδιά. Στην ουσία πρόκειται για το
χρονικό μιας απώλειας. Σιγά σιγά χάνεται η αγάπη, ο εαυτός, ο άλλος και καμιά
φορά η αντοχή και η ψυχραιμία για να μείνει και να ακούσει κανείς την ιστορία
μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό για όσα θα δείτε και για όσα θα ακούσετε είναι πολύ
σημαντικό να θυμάστε ότι δεν συνέβησαν σε εσάς και δεν συνέβησαν τώρα…
Πρώτος σταθμός Λαμία: Μίλησε μας
για τα χρόνια εκεί και τις αναμνήσεις σου.
Στη Λαμία μεγάλωσα και έζησα μέχρι
τα δεκαοκτώ. Ήρθα στην Αθήνα για σπουδές, πρώτα στην Ιατρική (απ’ όπου και
έφυγα για να κάνω θέατρο), μετά στο Θέατρο Τέχνης και στην Ψυχολογία Παντείου.
Νομίζω δε θα διάβαζα τόσο πολύ και δε θα επιδίωκα τόσο πολύ να σπουδάσω αν δεν
είχα μεγαλώσει εκεί. Ήθελα να φύγω και να ζήσω σε μία μεγαλύτερη πόλη,
ένιωθα πως το εύρος των επιλογών μου εκεί ήταν πολύ μικρό, στα πάντα, από το
ποιες ταινίες παιζόντουσαν στον κινηματογράφο μέχρι το σε ποιο μπαρ θα έπινες
ποτό. Τώρα που πηγαίνω για λίγο και μόνο για διακοπές, μου λείπει κάπως η
ησυχία της, η γειτονιά που μεγάλωσα και οι κοντινές αποστάσεις που χωρίζουν τα
πάντα αλλά και πάλι δε θα επέστρεφα εύκολα μόνιμα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Τελικά τι είναι εκείνο που σε
κέρδισε στο χώρο της υποκριτικής;
Το θέατρο στην αρχή και σε ένα πιο
προσωπικό βαθμό, έδρασε νομίζω κάπως απελευθερωτικά για μένα. Μάλλον εκείνη την
περίοδο είχα ανάγκη από ένα μέσο έκφρασης των βαθύτερων σκέψεων και
συναισθημάτων μου και πίστεψα πως αυτό θα ήταν μια καλή επιλογή. Ήμουν αρκετά
ντροπαλή και εσωστρεφής και τα πιο δυναμικά, διεκδικητικά κομμάτια του εαυτού
μου τα έκρυβα. Ήθελα όμως να τα ανακαλύψω, ήθελα να απελευθερωθώ από αυτό το
άγχος έκθεσης του εαυτού μου που κουβαλούσα μέχρι τότε και γι’ αυτό αποφάσισα
να δώσω εξετάσεις σε δραματικές σχολές. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο
μέχρι τότε, ούτε ερασιτεχνικά. Ήταν μια τολμηρή επιλογή που τώρα την αποδίδω σε
μια προσπάθεια εξωστρέφειας.
Η υποκριτική με έχει κερδίσει γιατί
είναι από τις πιο βαθιές, άφοβες και ουσιαστικές μορφές επικοινωνίας που
μπορούν να βιώσουν μεταξύ τους δύο άγνωστοι, ηθοποιός και θεατής. Κι όταν αυτό
το μοίρασμα συμβαίνει είναι αξέχαστο.
Ως
ψυχολόγος σκέφτηκες ποτέ να εργαστείς και σε ποιόν τομέα της ψυχολογίας;
Ναι, αυτή την περίοδο ειδικεύομαι
στην δραματοθεραπεία και εύχομαι κάποια στιγμή να εργαστώ ως ψυχοθεραπεύτρια
συνδυάζοντας την ψυχολογία με την τέχνη.
Μετά
την Σχολή του Θεάτρου Τέχνης πόσο εύκολα ήρθε για σένα η πρώτη συνεργασία σε
αυτό το χώρο;
Όταν ήμουν στο τελευταίο έτος του
Τέχνης, μαζί με κάποιους συμμαθητές και φίλους είχαμε δημιουργήσει μια ομάδα με
την οποία κερδίσαμε εκείνη τη χρονιά το Bob Theater Festival και έτσι με το που τελειώσαμε τη
σχολή είχε ήδη προγραμματιστεί πως θα παίζαμε την πρώτη μας παράσταση, το Honeymoon, στο Bios. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία, τη
θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία γιατί είχε μέσα της πολλή όρεξη γι αυτό
που κάναμε, δημιουργικότητα και αισιοδοξία. Δεν είχε τίποτα το βαρετό και το
συνηθισμένο, ήταν όλα πρωτόγνωρα και επομένως κάπως συναρπαστικά, ακόμη κι όταν
υπήρχαν άγχη και δυσκολίες. Ήταν η πρώτη φορά.
Τι
πιστεύεις ότι παίζει ρόλο πέρα από το ταλέντο για να «πετύχεις» σε αυτή την
δουλειά;
Υπομονή, αντοχή και τύχη φυσικά.
Είναι μια δουλειά που θα σε φέρει αντιμέτωπο με την απόρριψη και τη ματαίωση
και έτσι δοκιμάζεται συχνά η πίστη στον εαυτό σου. Επίσης είναι μια δουλειά που
τις περισσότερες φορές δεν πληρώνει καλά και οι πιο πολλοί ηθοποιοί αναγκαζόμαστε
να κάνουμε κι άλλες δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα. Δεν είναι καθόλου
ευχάριστο να μην βιοπορίζεσαι από την κύρια δουλειά σου, αλλά δυστυχώς στο
θέατρο συμβαίνει και χρειάζεται μεγάλη ψυχική αντοχή μερικές φορές για να
ανταπεξέλθεις στο άγχος, τα νεύρα, την κούραση.
 |
| Φωτογράφος: Πάτροκλος Σκαφίδας |
Και
τι συνιστά τελικά για σένα επιτυχία;
Επιτυχία για μένα σημαίνει να
μπορείς να επιλέγεις δουλειές σε αυτό το χώρο που σε εκφράζουν, που είσαι
περήφανος γι’ αυτές και που ταιριάζουν όσο γίνεται με το προσωπικό σου όραμα
και γούστο, να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που σε εξελίσσουν, σε κάνουν καλύτερο.
Και τελικά επιτυχία είναι όλα αυτά που προσπαθείς και θες να επικοινωνήσεις να
βρίσκουν τελικά αποδέκτες.
Το
Girls &
Boys , πως
προσγειώθηκε στην ζωή σου;
Το έργο το ανακάλυψε η Άννα Μαρία,
η σκηνοθέτης της παράστασης και μου το έστειλε να το διαβάσω. Ήμουν στη Λαμία
τότε, καλοκαίρι, το διάβασα αμέσως και το ερωτεύτηκα. Ήξερα με το που τελείωσα
την ανάγνωση πως ήθελα να παίξω αυτό το ρόλο. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία,
κανένας ενδοιασμός, με κέρδισε ολοκληρωτικά. Το θεώρησα εξαρχής και το θεωρώ
ακόμη περισσότερο τώρα ένα σπουδαίο έργο.
Μίλησε
μας για την ηρωίδα σου;
Η ηρωίδα μου είναι μια σύγχρονη
γυναίκα, δυναμική, θαρραλέα και ειλικρινής που αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας
την προσωπική της ιστορία της παρόλο τον πόνο που μπορεί να κρύβει μέσα της.
Επιλέγει να μας μιλήσει για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε μια πατριαρχική
κοινωνία, και για το τι σημαίνει να τα χάνεις όλα.
Πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσεις
έναν τέτοιο ρόλο;
Δεν ήταν εύκολο να την προσεγγίσω
γιατί έχει βιώσει πράγματα που εγώ ούτε είχα φανταστεί να μου συμβαίνουν πριν.
Παρόλα αυτά αυτή ήταν η μεγάλη πρόκληση και εκεί για μένα βρίσκεται και το
ενδιαφέρον στο να κάνεις αυτή τη δουλειά. Μέσα στις πρόβες λοιπόν, με τη
βοήθεια και την καθοδήγηση της Άννας Μαρίας, με την προσπάθειά μου να βρω
σημεία επαφής μου με το ρόλο και δικές μου εμπειρίες που θα μπορούσα να
αξιοποιήσω, κατάφερα σιγά σιγά να έρθω κοντά της. Η καθοδήγηση της Άννας Μαρίας
ήταν καθοριστική, τόσο ως προς την ανάλυση του έργου και του χαρακτήρα, όσο ως
προς την προσωπική μου αναζήτηση και πορεία μέσα σε αυτό. Ήταν μια πολύ όμορφη συνεργασία για μένα,
γεμάτη ασφάλεια και στήριξη, που έκανε την προσέγγιση αυτού του δύσκολου έργου
εύκολη τελικά.
Τι είναι αυτό που σε αγγίζει ή σε
συγκινεί περισσότερο σε εκείνη;
Το θάρρος, η τόλμη και το χιούμορ
της. Επιλέγει να μας μιλήσει για πολύ δύσκολα πράγματα και επιλέγει να
συνεχίζει παρ’ όλες τις πληγές της. Είναι μαχήτρια.
 |
| Φωτογράφος: Πάτροκλος Σκαφίδας |
Ξετυλίγοντας
την σχέση μεταξύ των δυο ηρώων. Τι θα έλεγες ότι είναι τελικά εκείνο που
πυροδοτεί την έκρηξη της βίας ανάμεσα τους;
Για μένα το κρίσιμο σημείο είναι
εκείνο που εκείνη αρχίζει να ανεβαίνει επαγγελματικά και εκείνος να πέφτει.
Είναι εκείνο το σημείο που εκείνη βγάζει πλέον περισσότερα χρήματα από εκείνον.
Κανένας από τους δύο δε ξέρει πώς να χειριστεί αυτή την αλλαγή στην ισορροπία
της σχέσης τους, κάτι σπάει, η επικοινωνία μεταξύ τους χάνεται. Κανένας από
τους δύο δε μιλάει πραγματικά γι’ αυτό που συμβαίνει, κανένας τους δε βλέπει
πραγματικά τι συμβαίνει στο σύντροφό του.
Σε
ποιο σημείο πιστεύεις ότι αρχίζουν να χάνονται μεταξύ τους. Πότε αρχίζει να
βυθίζεται αυτή η σχέση;
Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν μέσα
στο χρόνο, εξελίσσονται, μεταλλάσσονται. Επομένως κατά τη γνώμη μου ναι μια
σχέση που ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς δε σημαίνει πως θα τελειώσει με τον
ίδιο τρόπο. Στο έργο έχουμε δυο ανθρώπους που για μένα αγαπήθηκαν πολύ αλλά
καθώς η ζωή συνέβαινε εκείνοι άλλαζαν ακολουθώντας την, προχωρούσαν σε κάτι
άλλο νέο και τελικά όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό κανένας από τους δύο δεν
έμεινε ίδιος στο πέρασμα του χρόνου. Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την πορεία,
σε αυτή την αλλαγή δεν κατάφεραν να είναι μαζί. Και ότι η επιτυχία του ενός
συνέβαλε κάπως στον ολοκληρωτικό κατακερματισμό της αυτοεκτίμησης του άλλου.
Τελικά νιώθω πως υπάρχει ένα “ δε σ αγαπώ πια γιατί δεν είσαι πια ο ίδιος,
είσαι κάποιος άλλος που μου πήρε αυτόν που ερωτεύτηκα και ούτε εγώ είμαι ο
ίδιος στα μάτια σου¨. Αυτό το μίσος γεννιέται για μένα στη βάση μιας απώλειας,
απώλειας του άλλου αλλά βαθύτερα μιας απώλειας ταυτότητας του ίδιου του εαυτού.
Θα
άλλαζες κάτι αν ήσουν στην θέση της; Υπάρχει κάτι που γνωρίζοντας την τελική
έκβαση των πραγμάτων θα έκανες διαφορετικά μήπως και προλάβαινες το τέλος;
Απαντάει η ίδια η ηρωίδα μέσα στο
έργο γι’ αυτό και λέει ότι θα έκανε τα πάντα για να αποτρέψει το τέλος, ότι αν
μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να
μη φτάσουν εκεί τα πράγματα. Λέει πως αν ήξερε τι θα συμβεί, θα έμενε μαζί του
για πάντα πειθήνια και υπάκουη να του δίνει οτιδήποτε της ζητήσει ή ακόμα θα
τον σκότωνε προτού συμβεί ότι συνέβη. Δύο εντελώς ακραίες και αντιφατικές
επιλογές που δείχνουν όμως πόσο έχει τραυματιστεί αυτή η γυναίκα από την έκβαση
αυτής της ιστορίας.
Μετά
από έναν τέτοιο συγκλονιστικό μονόλογο, τι κάνεις συνήθως για να αποφορτιστείς;
Νομίζω πως αυτή η αποφόρτιση
συμβαίνει κάπως αυτόματα με το τέλος της παράστασης, δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο,
ειδικά όταν έχει πάει καλά, μόνο χαρούμενη είμαι. Μετά πηγαίνω βόλτα για ποτό
με τους φίλους μου, μιλάμε, γελάμε και
έτσι τελειώνει μια γεμάτη μέρα.
Τα επόμενα σχέδια σου ποια είναι;
Εύχομαι να καταφέρουμε να πάμε το Girls And Boys και σε άλλες πόλεις.
Info:
"Girls & Boys" του Dennis Kelly στο Θέατρο 104
Άννα-Μαρία Στεφαδούρου
Συντελεστές
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου
Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer: Έλενα Κώτση
Teaser: Γιώργος Μακρής
Παίζει η Δώρα Παρδάλη.
Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 (μέχρι τις 26 Μαρτίου)
Εισιτήρια: 12 ευρώ, 8 ευρώ (μειωμένο)
Διάρκεια: 90 λεπτά
Θέατρο 104 (Black Box)
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020
