Η Νούλα και η Νανά περιδιαβαίνουν τα τοπία της μνήμης ξαποσταίνοντας στους στίχους του Παλαμά, του Μπάιρον και του Γκάτσου μέσα στο απαλά υποφωτισμένο ατμοσφαιρικό σκηνικό με τις γλυπτικές συνθέσεις του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη υπό τους ήχους του ακορντεόν της Χαρούλας Τσαλπαρά και καθώς περιμένουν την Μητέρα μαθαίνουν επιτέλους να ζουν χωρίς αυτή. Μετά το κτήριο του Χρηματιστηρίου Αθηνών στην οδό Σοφοκλέους όπου παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, οι κόρες της Bijoux De Kant σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, επιστρέφουν στο νέο τους σπίτι στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής και με αφορμή την Αθήνα καταπιάνονται με γενικότερα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αναζήτηση και την σύνθεση της ταυτότητας, την διαχείριση της πολιτιστικής- και όχι μόνο- κληρονομιάς, την διατήρηση και την συνέχεια της παράδοσης αλλά και με την έννοια της ομορφιάς ως ένα σύνολο ετερόκλητων στοιχείων.
Καθώς κοιτάζουν στον καθρέφτη της ιστορίας οι κόρες των Αθηνών αντικρίζουν όχι μόνο το είδωλο ενός ένδοξου παρελθόντος αλλά και τις ρωγμές και τις ρυτίδες του και αυτές μας καλούν με ανανεωμένη διάθεση και δημιουργική πνοή να τις αγκαλιάσουμε, να τις αγαπήσουμε και να γιορτάσουμε κι εμείς μαζί τους.
"Ξέρω κι εγώ να μιλώ με ποιήματα Νανά (στον ρόλο της οποίας βλέπουμε την Άλκηστη Πουλοπούλου), της λέει κάποια στιγμή η αδελφή της Νούλα (Λένα Δροσάκη), όμως μονάχα αυτό δεν φτάνει", χρειάζεται και κάτι άλλο, κάτι από το τώρα, κάτι από το αύριο. Και αυτό ακριβώς υπενθυμίζουν σε αυτή την παράσταση ο Γιάννης Σκουρλέτης και η Γλυκερία Μπασδέκη ρυμοτομώντας το ποιητικό προικώο της Αθήνας με τρόπο αισθαντικό έτσι ώστε να αναπνεύσει από μέσα του ελεύθερος και αφοπλιστικά αιχμηρός ο σύγχρονος λόγος που σε ωθεί να αγαπάς και το σίδερο και το τσιμέντο των πολυκατοικιών πλάι στα νεοκλασικά της κτήρια, και να περιμένεις την Άνοιξη αλλά να μην φοβάσαι και τον Δεκέμβρη.
Και τώρα που δεν φοβούνται πια να δουν τον εαυτό τους ως κάτι παραπάνω από απλούς διαχειριστές ενός άλλοτε ένδοξου παρελθόντος η Νούλα και η Νανά μπορούν να σπάσουν το καλούπι της παράδοσης και να απελευθερωθούν, γιατί τα πιο όμορφα πράγματα ίσως να μην μπορούν να ανθίσουν κάτω από το συντριπτικό βάρος μιας τεράστιας κληρονομιάς και ίσως μια δόση λήθης - με την έννοια της υπέρβασης - να είναι απαραίτητη στην αναζήτηση μιας νέας αρχής.
