Ένα πολιτικό, ψυχολογικό θρίλερ για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική
πραγματικότητα. Σε ένα τοπίο άμεσου μέλλοντος, αλλά και σκοτεινού μεσαίωνα, η
άνοδος στην εξουσία, στο στέμμα ή στην αρχηγία του κράτους, έχει τους ίδιους
κανόνες εδώ και αιώνες. Ο Παναγιώτης Μέντης, μετά την ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ, γράφει ξανά
ένα έργο με παραγγελία του Κωστή Καπελώνη, βασισμένο στον Μάκβεθ του Σαίξπηρ, με
τρία πρόσωπα που συναντιούνται σε μια μάχη, αδιαφορώντας για την εξέλιξή της,
για το αν θα υπάρχουν μετά την κατάκτηση του στόχου τους. Ο "Όίκος Μακ-Μπεθ" θα αρχίσει να παρουσιάζεται από τις 16 Οκτωβρίου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Ο Κύριος Μακ και η Κυρία Μπεθ, το ζεύγος ΜΑΚ-ΜΠΕΘ, είναι η παντοτινή
αναφορά του πόθου και του πάθους για την εξουσία. Οι διαδικασίες κατάκτησης
είναι εφιαλτικά προδιαγεγραμμένες στο πριν και το μετά την ύπαρξη του θηριώδους
«Οίκου», που την ιστορία του έγραψε ο Σαίξπηρ, καταγράφοντας με ψυχαναλυτική
μαεστρία, τις υπόγειες και απόκρυφες διαδρομές που το μυαλό μεταποιεί σε
πράξεις.
Κείμενο: Παναγιώτης Μέντης, σκηνοθεσία-σκηνικό: Κωστής Καπελώνης, Μουσική:Kallioni, Κίνηση: Φαίδρα Σούτου, Παίζουν: Γιάννα Μαλακατέ, Ηρώ Κωστή, Γιώργος Σταυριανός.
Παραστάσεις: από 16 Οκτωβρίου-28 Νοεμβρίου κάθε Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ / από 2 Δεκεμβρίου-31 Μαρτίου κάθε Σάββατο στις 6μμ.
Νοέμβριος-Δεκέμβριος στο Θέατρο Τέχνης
Την αυλαία της νέας σεζόν στην σκηνή της Φρυνίχου θα ανοίξει στις 18 Νοεμβρίου η "Ελένη" του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου.
“…και οι άνθρωποι, αθώοι, να χώνουν τις φουρκέτες των
μαλλιών μες στα μάτια τους, να χτυπούν το κεφάλι στον πανύψηλο τοίχο,
γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει ούτε ραγίζει καν, να δουν
τουλάχιστον μέσα από μία χαραμάδα λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ’ το χρόνο και τη
σκιά τους.”
Το σχέδιο της «Ελένης»
έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999
στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο « Ο κύριος Γιάννης
Ρίτσος». (…) Oι αρχαιόθεμοι
«γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης».
Τα κομμάτια αυτά
παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου
έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως
παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του
φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη
γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο
Ρίτσος είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση
Ουίλιαμς. Θα’ λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να
αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του
Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος , είτε τη
«γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα
ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία
ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας.
Στους μονολόγους του
Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της
αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο : η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι
η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας , Ορέστης, Ελένη
κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια
της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του
καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;
Παραστάσεις: Σάββατο-Κυριακή 7μμ.
"Βαρέθηκα την εκδρομή στην πατρίδα. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου"
Το
εμβληματικό έργο του Παύλου Μάτεσι " Προς Ελευσίνα", 20 χρόνια
μετά την τελευταία του παρουσίαση στην Ελλάδα, παρουσιάζεται από 20 Νοεμβρίου,
σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη με την Μαρία Καβογιάννη να επιστρέφει ύστερα από 31 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Όταν η Μητέρα πεθαίνει, η Οικογένειά της
αναλαμβάνει να την επιστρέψει στην Πατρίδα της. Στο μυητικό ταξίδι τους, η
Μητέρα θα τους συνοδεύει από ψηλά. Στο εμβληματικό έργο του Μάτεσι η κάθοδος
στον Άδη είναι η ανάληψη στο φως και στη γνώση. Οι ήρωες του έργου «πορεύονται
με ανάγκη και αντοχή προς Ελευσίνα», αφήνονται στα μυστήρια του θανάτου, ώσπου
κερδίζουν αυτό το θαύμα που λέγεται Ζωή.
Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Δραματουργία: Αλέξανδρος
Μιστριώτης
Σκηνογραφία: 'Ολγα Μπρούμα
Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
Φωτισμοί: Χριστίνα Μουμούρη
Φωτογραφίες: Γιώργος Βαλσαμής
Βίντεο: Βασίλης Κεκάτος
Βοηθός Σκηνοθέτης: Ισαβέλλα
Μαργάρα
Παίζουν: Μαρία Καβογιάννη,
Γιάννης Κοκιασμένος, Δημήτρης Δρόσσος, Μαρία Μαμούρη, Αθανάσιος Μυλωνόπουλος.
Στην παράσταση συμμετέχουν
σπουδαστές του Θεάτρου Τέχνης.
Συμπαραγωγή με την “Lead-in”
Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ
Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν- Η Ρούλα Πατεράκη και ο
Γιώργος Νανούρης για πρώτη φορά συναντιούνται στη σκηνή του ιστορικού Υπογείου
του Θεάτρου Τέχνης που ενώνει τις δυνάμεις του με την Λυκόφως του Γιώργου
Λυκιαρδόπουλου και παρουσιάζουν από 4 Δεκεμβρίου τη νέα παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη.
Αγγλία. 12ος αιώνας. Ο Θωμάς Μπέκετ,
πρώην καγκελάριος, συγκυβερνήτης, αδελφικός φίλος του βασιλιά Ερρίκου Β' και
διάσημος μπον βιβέρ, γίνεται αρχιεπίσκοπος της Καντερβουρίας και, σαν από θείο
φως, απαρνιέται μονομιάς τα εγκόσμια αξιώματα και τις ξέφρενες απολαύσεις και
αφιερώνει τη ζωή του στην υπηρεσία όσων τον έχουν ανάγκη καθώς και στη μάχη με
κάθε μέσο για την κατάλυση της κοσμικής εξουσίας.
«Murder in the Cathedral» ή «Φονικό στην Εκκησιά». Το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο του Έλιοτ για το θέατρο -ένα ποιητικό όραμα που γράφτηκε για το Φεστιβάλ του
Καντέρμπουρι το 1935 και που μεταφράστηκε το 1963 από τον Γιώργο Σεφέρη, λίγους μήνες πριν την βράβευσή του από τη
Σουηδική Ακαδημία- αποτελεί μια
απόπειρα για τη δημιουργία ενός νέου είδους ποίησης που διατηρεί το ύφος της
κοινής καθημερινής ομιλίας των απλών ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα μέσα από έναν υπόκωφο λυρισμό και με
ελλειπτικούς διαλόγους και παρεμβολές ξένων κειμένων, επινοείται ένας νέος
πνευματικός λόγος, βαθιά θεατρικός, σύγχρονος και διαχρονικός, σημερινός και αιώνιος. Παρότι στο έργο παρουσιάζονται περισσότεροι από δέκα
χαρακτήρες, στον πρόλογό της μετάφρασής του ο Σεφέρης γράφει: «τα πρόσωπα του
έργου δεν είναι πολλά - είναι ένα, ο Θωμάς. Η μάχη του με το αξεχώριστο κακό. Ο
αγώνας ενός ανθρώπου με την περηφάνια του, η προσπάθειά του να καθαριστεί από
την ίδια του την περηφάνια. Να μην επιθυμεί τίποτα πια, ούτε καν την δόξα του
μάρτυρα. Κάτι που σήμερα δεν το χωράει ο νους μας». Σε αυτή την παραδοχή στηρίχτηκε και η νέα
μετεγγραφή για δύο πρόσωπα που επιχειρείται εδώ.
Όταν ζητήσαν από τον Έλιοτ να περιγράψει μέσα σε μια παράγραφο την πλοκή
του έργου, εκείνος έδωσε μόνο μια φράση: «ένας άνθρωπος επιστρέφει (ύστερα από
επτά χρόνια) στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον
σκοτώνουν». Σε αυτή την ιστορική φράση βασίζεται και ο τίτλος της παράστασης.
Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη
Κείμενο μετεγγραφής: Ιόλη
Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης
Σκηνογραφία
– Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Ειδικές
Κατασκευές: Περικλής Πραβήτας
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική - Ηχοτοπίο: Γιάννης Χριστοφίδης
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Video trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα
Μπερδέκα
Παίζουν: Ρούλα Πατεράκη, Γιώργος
Νανούρης
Συμπαραγωγή με την Λυκόφως-Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 9.15μμ
ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Ακολουθούν οι παραστάσεις -«ΑΡΙΑΓΝΗ» (ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΙΙ) Στρατή Τσίρκα-σκηνοθεσία Γιάννης
Λεοντάρη (15 Νοεμβρίου 2017- 14
Ιανουαρίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)
Το
δεύτερο μέρος της τριλογίας μέσα από τη ματιά του Γιάννη Λεοντάρη παρουσιάζεται
με τη δομή performance, με οδηγό έναν
κονφερανσιέ. Τα πρόσωπα της «Αριάγνης» ως ιεροί νεκροί, φέρουν επάνω τους την
Ιστορία αλλά και την ποιητικότητα του σώματος που πάσχει και αντιφάσκει με τον
εαυτό του. Έτσι κι αλλιώς η θεατρική πράξη συνομιλεί με την ιερότητα αυτού που
πια δεν ζει. Πολύ περισσότερο αυτό το κάνει η Ιστορία.
Η
“Αριάγνη” αναφέρεται στην Ιστορία αλλά ταυτόχρονα στο ανθρώπινο σώμα. Ο Ζαν
Ζενέ θα ήθελε τη θεατρική σκηνή δίπλα ή και μέσα στα νεκροταφεία. Κείμενα του
Ζενέ και άλλα εμβόλιμα αποσπάσματα, δάνεια ή πρωτότυπα, ενσωματώνονται στη
διασκευή του κειμένου του Τσίρκα διαμορφώνοντας το κείμενο της παράστασης. Σε
πρώτο πλάνο, τα διλήμματα που βιώνουν τα πρόσωπα του έργου στην ψυχή και το σώμα
τους: πολιτική δράση ή καλλιτεχνική δημιουργία; ακτιβισμός ή έκφραση; έρωτας ή
αυτοθυσία; Στην παράσταση της «Αριάγνης», ο στόχος δεν είναι να επιβεβαιώσουν
μέσα τους οι θεατές αυτό που ήδη γνωρίζουν ή διαισθάνονται, ότι δηλαδή η μοίρα
της μεταπολεμικής Ελλάδας παίχτηκε στα ζάρια, στα σαλόνια και στις
κρεβατοκάμαρες ενώ ένα μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας πέθαινε
προδομένο στα βουνά και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αυτά είναι γνωστά. Το ζητούμενο της
παράστασης είναι η διάψευση των βεβαιοτήτων και η ταραχή για όσα τώρα μας
συμβαίνουν. Δηλαδή, ένα ανησυχητικό σκηνικό συμβάν.
Διασκευή-Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Λεοντάρης
Σκηνικά-Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Νικολέτα Ξεναρίου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαριλένα Κατρανίδου
Παίζουν: Θανάσης
Βλαβιανός, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα
Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς, Ερατώ Πίσση,
Μάνος Στεφανάκης
Παραστάσεις: Τετάρτη 7.30μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή
8.30μμ
-«ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ» (ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΙΙΙ), Στρατή Τσίρκα-σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη (31 Ιανουαρίου- 4 Μαρτίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)
«στα σκοτεινά περπατάμε..»
Η Νυχτερίδα, το τρίτο μέρος της
Τριλογίας του Στρατή Τσίρκα, εκτυλίσσεται στη δίνη των γεγονότων του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου, καλύπτοντας την περίοδο που σημαδεύεται από την εξέγερση
του ελληνικού στρατού στη Μέση Ανατολή, τη βίαιη καταστολή του κινήματος του Ναυτικού
τον Απρίλη του ‘44, για να καταλήξει στα γεγονότα της Συμφωνίας του Λιβάνου.
Η ιδιοφυής πολυφωνική αφήγηση, μέσα από την οποία εξιστορεί τα γεγονότα
ο συγγραφέας, συνιστά υλικό πολύτιμο για τη
θεατρική μεταποίηση μιας
πολυεπίπεδης αμιγώς «ελληνικής» ιστορίας, όπου ο έρωτας και τα μικρά
ανθρώπινα πάθη αποτελούν το επίκεντρο, περιβαλλόμενα από μεγάλες ιδέες,
πολιτικές φιλοδοξίες, ατελείωτες μηχανορραφίες και κινούμενα από
οράματα,
δύναμη ψυχής και ανθρωπιά.
Διασκευή- Δραματουργική επεξεργασία: Έλσα Ανδριανού
Σκηνοθεσία: Άρης Τρουπάκης
Σκηνικά- κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Σαββίδου
Παίζουν: Θανάσης
Βλαβιανός, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Κριθάρας,
Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς,
Ερατώ Πίσση, Μάνος Στεφανάκης
Παραστάσεις: Τετάρτη 7.30 μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο, Κυριακή 8.30μμ
ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ
“RELAX MINOTIS” Βασίλη Παπαβασιλείου- σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου
(6 Οκτωβρίου-12 Νοεμβρίου
2017, ΦΡΥΝΙΧΟΥ)
Ο ...MINOTIS και ο νεαρός
συμβολαιογράφος του, μετά την επιτυχία της περσινής χρονιάς, ξανασυναντιούνται
στη σκηνή της Φρυνίχου για λίγες μόνο παραστάσεις.
Κωμικό χρονικό μιας καθόδου στον (νεοελληνικό)
Άδη ή, αν προτιμάτε, μια εκτόξευση στο (νεοελληνικό πάντα) Υπερπέραν. Ένας
ηθοποιός, μεγάλος όχι μόνον σε αξία αλλά και σε ηλικία, υπαγορεύει τη διαθήκη
του σε έναν βοηθό συμβολαιογράφου. Μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα εξορκισμού του
επικείμενου (ή μήπως συντελεσθέντος;) τέλους εμφανίζονται ως συνομιλητές του
ηθοποιού, ενεργά φαντάσματα και όχι τυπικές φυσικές παρουσίες, ένας μεγάλος
πολιτικός και ένας μεγάλος ποιητής. Είναι ο «άλλος κόσμος», «η συντροφιά των
μεγάλων σε μια χώρα μικρή», επειδή, τελικά, όπως λέει ο ήρωας, «όμοιος ομοίω
αεί πελάζει και κατ΄ άλλους βελάζει...».
Κείμενο-σκηνοθεσία:
Βασίλης Παπαβασιλείου
Σκηνογραφία :
Κώστας- Ηρακλής Γεωργίου
Φωτισμοί :
Ελευθερία Ντεκώ
Καλλιτεχνική
συνεργάτις – Εκτέλεση παραγωγής : Νικολέτα Φιλόσογλου
Παίζουν: Βασίλης
Παπαβασιλείου, Γιάννος Περλέγκας
Μόνο για 18 Παραστάσεις : Παρασκευή-Σάββατο 9.15μμ,
Κυριακή 8μμ
“ΛΕΣΧΗ”( ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ Ι) Στρατή Τσίρκα -σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου (11 Οκτωβρίου-1 Νοεμβρίου 2017, ΥΠΟΓΕΙΟ)
Το πρώτο μέρος της τριλογίας του Τσίρκα, εγκαινίασε
πέρυσι με μεγάλη επιτυχία τη συνεργασία ανάμεσα στο ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ και το ΘΕΑΤΡΟ
ΤΕΧΝΗΣ. Προτού παρουσιαστούν τα άλλα δύο μέρη της τριλογίας, η ΛΕΣΧΗ
επανέρχεται στη σκηνή του ΥΠΟΓΕΙΟΥ για λίγες μόνο παραστάσεις.
Στη «Λέσχη», στον πρώτο τόμο της τριλογίας, η δράση
τοποθετείται στα Ιεροσόλυμα το καλοκαίρι του 1942, την κρίσιμη εκείνη στιγμή που
τα χιτλερικά στρατεύματα προελαύνουν στη Μέση Ανατολή και η έκβαση του πολέμου
φαίνεται να γέρνει υπέρ του Άξονα. Σε μια κάπως ιδιόμορφη πανσιόν της πόλης
συνωστίζονται άνθρωποι όλων των φυλών και των θρησκειών, «ναυάγια της
καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο», που ζουν τα δικά τους προβλήματα και πάθη.
Έρωτας και πολιτική, πόλεμος και διανόηση συμπλέκονται στη «Λέσχη» αλλά πάνω
από όλα κυριαρχεί το θέμα της μοναξιάς.
Δέκα ηθοποιοί συγκροτούν ένα είδος αφηγηματικής
κοινότητας, που όχι μόνο μοιράζεται τους ρόλους του πολυπρόσωπου αυτού
μυθιστορήματος, αλλά και αφηγείται την περιπέτεια της συγγραφής του και την
αγωνία του συγγραφέα, καθώς ενσωματώνονται αποσπάσματα από την αλληλογραφία του
Τσίρκα και από «Τα Ημερολόγια της Τριλογίας».
Δραματουργία- Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου
Σκηνικά- Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Συνεργάτις δραματουργός: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου
Βοηθός σκηνοθέτη: Παρασκευή Λυπημένου
Παίζουν: Θανάσης
Βλαβιανός, Παντελής Δεντάκης, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα
Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς, Ερατώ Πίσση,
Μάνος Στεφανάκης
ΜΟΝΟ ΓΙΑ 15 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Τετάρτη 8μμ,
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 8.30μμ, (εκτός από το Σάββατο 28/10), Κυριακή 7μμ
“ Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ
ΜΕ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ (ΙΙ)” , Ζοέλ Πομμερά σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (16 Νοεμβρίου 2017- 21 Ιανουαρίου 2018, ΥΠΟΓΕΙΟ)
Ο Νίκος
Μαστοράκης ανεβάζει με την ανανεωμένη ομάδα ηθοποιών της περσινής επιτυχίας του
Υπογείου αλλά και με πρόσθετες ιστορίες που δεν είχαν ενταχθεί στην πρώτη παρουσίαση, το σύγχρονο σπονδυλωτό
έργο του Joël Pommerat: «La réunification des deux Corées» (Théâtre Odéon 2013) .
Μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με
μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ για το
αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ
πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με
την απώλεια. Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι… Ακόμα και όταν καταφέρνουν
ν΄ αγαπηθούν, συνειδητοποιούν ότι «η αγάπη δε φτάνει ». Ίσως γιατί: «η
αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη
είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…»
Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνοθεσία -Σκηνογραφία - Μουσική επιμέλεια:
Νίκος Μαστοράκης
Επιμέλεια σκηνικού: Αλέξανδρος Λαγόπουλος
Κοστούμια: Κλερ Μπρέσγουελ
Επιμέλεια Κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Παίζουν: Γεράσιμος Γεννατάς, Κλέων Γρηγοριάδης,
Ιωάννα Μαυρέα, Λουκία Μιχαλοπούλου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ρούλα Τζήμου, Θάνος
Τοκάκης
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας
Παραστάσεις:
Τετάρτη 8μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 9.15μμ, Κυριακή 8μμ
