"Δε θα κάνουμε καφενεία τους χώρους πολιτισμού"
Σήμερα
που γιορτάζεται παγκόσμια το θέατρο, οι άνθρωποι του θεάτρου της χώρας μας,
εξακολουθούν να βρίσκονται υπό την απειλή της σφράγισης των ζωτικών
εναλλακτικών χώρων της Αθήνας.
Πριν ένα χρόνο
ακριβώς, τα θέατρα και οι πολυχώροι της Αθήνας βρέθηκαν αντιμέτωποι με την απειλή
του λουκέτου. Μετά από εισαγγελικές καταγγελίες από το
Σωματείο Τεχνικών Θεάτρου κατά των θεάτρων και πολιτιστικών χώρων της Αθήνας
για μη-ασφαλή λειτουργία και κατά της Δημοτικής Αστυνομίας για αμέλεια
καθήκοντος, άνοιξε ο ασκός του αιόλου και ξεκίνησε μια βιαστική διαδικασία
εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας που διέπει την αδειοδότηση των θεάτρων και των χώρων
πολιτισμού.
- Τα υπουργεία Πολιτισμού και Εσωτερικών, σε συνεργασία με την επιτροπή
του Δήμου, την Πολεοδομία, το ΥΠΕΚΑ και εκπροσώπους καλλιτεχνικών φορέων
επεξεργάστηκε
την τελική πρόταση νόμου μέσα στο Φθινόπωρο του 2013. Ομόφωνα όλοι οι φορείς
υποστηρίζουν ότι η δουλειά αυτή έχει γίνει κάτω από πολλή πίεση και πρέπει
σαφώς να έχει μεταβατικό χαρακτήρα και η νομοθεσία που διέπει τα θέατρα να κωδικοποιηθεί
σωστά.
- Το νομοσχέδιο κατατίθεται στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 2013, ψηφίζεται
και ξεκινάει να έχει ισχύ με τη νέα χρονιά (2014).
- Ήδη έχουν παρουσιαστεί σοβαρά
προβλήματα ερμηνείας
ως προς κάποια σημεία του νόμου (Άρθρο 3.3 και 4.3 αναφορικά με την αδειοδότηση χώρων κάτω των 50 θέσεων καθώς και την άδεια παράστασης, η οποία θεσμοθετείται για
πρώτη φορά στη χώρα μας) .
-Έτσι, ο δήμος μεταφράζει εσφαλμένα το Άρθρο 3.3 ζητώντας από αδειοδοτημένους χώρους
συνάθροισης κοινού κατω των 50 ατόμων
βάση της ενεργητικης πυροπροστασίας ΚΑΙ ΑΔΕΙΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ, ουσιαστικά κάνωντας “μια τρύπα στο νερό” σε σχέση με την
προηγούμενη κατάσταση τους και ζητώντας μας -μεταξύ αστείου και σοβαρού- να
ανοίξουμε ....καφενεία προκειμένου να μπορούμε να κάνουμε θέατρο
- Επιπλέον, ο Δήμος, μετά από
υποτιθέμενη δημόσια διαβούλευση για την οποία δεν ενημερώνει τους χώρους
πολιτισμού παρά μόνο μετά τη λήξη της, προτείνει η άδεια παράστασης σε χώρους που δεν είναι θέατρα ή
αδειοδοτημένοι χώροι συνάθροισης κοινού ,να μπορούν να
δίνουν μέχρι 20 παραστάσεις το χρόνο αντί για 40 που ορίζεται από το νομοσχέδιο
που ψηφίστηκε.
-
- Τέλος ο νέος νόμος εξακολουθεί να ζητά δεκα
διαφορετικές άδειες από τους πολυχώρους αντί να θεσμοθετεί μια
απλοποιημένη άδεια για χώρους ζωτικούς που πραγματοποιούν δεκάδες διαφπρετικές
καλλιτεχνικές εκδηλώσεις τη βδομάδα.
Είναι πλέον εμφανές ότι ο Δήμος δεν έχει σαν
προτεραιότητα την ασφάλεια των χώρων πολιτισμού και τη μη όχληση των περιοίκων,
αλλά το “κλείσιμο” του επαγγέλματος του θεάτρου.
Ζούμε στον
21ο αιώνα και περιμένουμε από την κυβέρνηση
και την τοπική αυτοδιοίκηση να μη ρίχνει στάχτη στα μάτια
προς τα μέσα ενημέρωσης αναφορικά με ένα
νόμο κι έπειτα να τον μεταφράζει όπως
εξυπηρετεί μεγάλα κι ανείπωτα συμφέροντα εν μια νυκτί.
Χρειαζόμαστε
νόμους που να συμβαδίζουν με τις
σύγχρονες τάσεις δημιουργίας οι οποίοι να εξυπηρετούν την καλλιτεχνική κοινότητα και
ταυτόχρονα να προσφέρουν ασφάλεια σε εργαζόμενους και θεατές.
Ποτέ και
πουθενά δεν έχει υπάρξει νομοθεσία που να απαγορεύει τη θεατρική δημιουργία σε
χώρο που δεν είναι θέατρο. Και είναι παράλογο σε μια εποχή που οι τέχνες
συμπράττουν όλο και
περισσότερο να ψάχνουμε ταμπέλες για τα είδη τους αντί να τις βοηθούμε να
ανθίσουν. Εαν ένας χώρος είναι ασφαλής για τον πληθυσμό
που φιλοξενεί και δεν προκαλεί όχληση στην περιοχή του, θα έπρεπε να μπορεί να
χρησιμοποιηθεί για το όραμα ενός καλλιτέχνη χωρίς γραφειοκρατικούς
περιορισμούς.
