"Ένα μαχαίρι στην καρδιά της αδιαφορίας του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού απέναντι στον άνθρωπο..."
"Τα Χάρτινα Λουλούδια είναι το αποτέλεσμα μιας στιγμής ενόρασης μάλλον παρά λογικής, μιας στιγμής έξαρσης παρά ένα γεγονός..." αναφέρει για το έργο ο Χιλιανός θεατρικός συγγραφέας Egon Wolff . Σε ένα τέτοιο σκηνικό κόσμο διεισδύσαμε και εμείς χθες το βράδυ στην πρεμιέρα της παράστασης που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Ιλίσια, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου και πρωταγωνιστές τους Κατερίνα Λέχου και Άρη Σερβετάλη.
Ένας κόσμος ονειρικός, παραληρηματικός, πότε πότε εφιαλτικός αλλά και βαθύτατα, ίσως και ακραία ρεαλιστικός. Ένας κόσμος που ζαρώνει και ξεζαρώνει σαν ένα κομμάτι χαρτί. Εύπλαστος. Άλλοτε αληθινός και άλλοτε ψεύτικος. Μια αδιάκοπη πάλη ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα. Με τα όρια τους να μπερδεύονται συνεχώς και την γραμμή μεταξύ τους να μετακινείται, ψάχνοντας για έναν νικητή. Μια πάλη αμφίρροπη ως την τελευταία στιγμή. Ένας αγώνας για εξουσία και επιβολή και ταυτόχρονα μια απελπισμένη προσπάθεια επικοινωνίας, αποδοχής, αγάπης. Μια μάχη ερωτική, ταξική, παρανοϊκή, μέσα επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι μας και ματαιώνονται οι μεγαλύτερες μας επιθυμίες. Ένας ψυχολογικός Γολγοθάς προς την λύτρωση από το φόβο και τις φοβίες της καθημερινότητάς μας. Ένα μαχαίρι στην καρδιά της αδιαφορίας του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού απέναντι στον άνθρωπο. Όσα θεωρούμε δεδομένα εύκολα μπορούν να ανατραπούν. Μάλιστα οι ίδιοι εμείς επιθυμούμε να ανατραπούν, να αντικατασταθούν από εκείνα που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Σώμα και ψυχή, ύλη και πνεύμα σε μια ατέρμονη συγκρουσιακή συνύπαρξη, που καταλαγιάζει για λίγο ή δείχνει να καταλαγιάζει και έπειτα ξεκινά και πάλι από την αρχή.
Σαν να ταν φτιαγμένα από χαρτί τα σώματα των ηθοποιών πλάθουν την δική τους παράλληλη ιστορία μέσα από μια σκηνοθεσία που προκαλεί συνεχώς τον θεατή να σκεφτεί που βρίσκεται, ποιος είναι ο παράξενος ξένος που διεισδύει στο προστατευμένο περιβάλλον μιας κοπέλας με επιφανειακά τακτοποιημένη ζωή, βουτηγμένη στην μοναξιά και στην "ασφάλεια"; Τι θέλει επιτέλους από εκείνη; Πάνω στην σκηνή ο Άρης Σερβετάλης , σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας και η Κατερίνα Λέχου στήνουν και ξεστήνουν διαρκώς τα όρια της πραγματικής και συμβολικής ύπαρξης των ηρώων, σωματοποιώντας τις ψυχολογικές τους μεταπτώσεις μέσα από αντικατοπτρισμούς και αιωρήσεις, βαδίζοντας όλο ένα και πιο βαθιά στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, εκεί που οι άνθρωποι νομίζουν πως πετάνε ή θάβουν ότι δεν θέλουν ή δεν χρειάζονται, άχρηστες ανάγκες που επιπλώνουν την ζωή τους ή ανθρώπινα "σκουπίδια" που προσπερνούν καθημερινά στο δρόμο, ή χρησιμοποιούν στις δουλειές τους χωρίς ποτέ να τους καλούν στην ζωή τους. Μένουν πάντα στο τακτοποιημένο κατώφλι της και περιμένουν τις εντολές μας. Ώσπου μια μέρα ένας απ' αυτούς, ένας "ανέγγιχτος της δυτικής κοινωνίας" , όπως ο Μπαρακούντα του έργου εισβάλει ευγενικά και ταπεινά, μετατρέποντας την αδιαφορία σε φόβο, το φόβο σε αρένα , όπου σε λίγο θα ξεσπάσει ένα ψυχολογικός πόλεμος μέχρις εσχάτων, αφήνοντας πίσω ότι απέμεινε από τους ήρωες, από την ζωή τους, κομμάτια της πραγματικότητας τους και της φαντασίας τους πάνω στα συντρίμμια και στα σκουπίδια ενός παλιού κόσμου που δίνει την θέση του στην ελπίδα. Στον ούριο εκείνο άνεμο που γαληνεύει πάντα τα νερά στο αγριεμένο ποτάμι της ψυχής μας...
