"Εξαιρετικές «Τραχίνιες», στρωτή η «Αντιγόνη» , ρόκ η «Ηλέκτρα» του ανατρεπτικού σκηνοθέτη"
Σε τρία ανκόρ κάλεσε το κοινό του Ηρωδείου το βράδυ του Σαββάτου όλους τους συντελεστές της εξάωρης παράστασης «Γυναίκες» του Ουαζντί Μουαουάντ, βασισμένης στις τραγωδίες Τραχίνιες, Αντιγόνη και Ηλέκτρα του Σοφοκλή, που κράτησε λίγους αλλά καλούς ως τις 4 τα ξημερώματα στα μαρμάρινα καθίσματα του θεάτρου.
Με το μέλος να αποτελεί την κύρια σκηνοθετική πρόταση του Λιβανέζου σκηνοθέτη, ο οποίος έχει καταπιαστεί ξανά στο παρελθόν με την αρχαία τραγωδία, σκηνοθετώντας τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή (1999) και τις Τρωάδες του Ευριπίδη (2002), την λέξη να ακολουθεί την πολύ σύγχρονη μετάφραση του Robert Davreu και την υποκριτική των ηθοποιών να ακολουθεί κλασικά μονοπάτια δίνοντας ωστόσο εξαιρετικές ερμηνείες, ο Μουαουάντ έστρωσε τους μύθους της Διάνειρας, της Αντιγόνης και της Ηλέκτρας , αφήνοντας την μουσική των Bertrand Cantat, Bernard Falaise, Pascal Humbert, Alexander MacSweenνα κυλά σαν νερό πλάι στις ιστορίες των ηρώων ξεπλένοντας τις αμαρτίες τους και υπογραμμίζοντας την αβεβαιότητα της ανθρώπινης φύσης. Το λυρικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο – τουλάχιστον στις Τραχίνιες και την Αντιγόνη– τονίζοντας την ψυχολογική ερημιά και την πνευματική αντάρα των ηρώων που τους κατατρέχει αφήνοντάς τους στο τέλος «χωρίς ελπίδα καμιά» . Η ματαιότητα να ελέγξει κανείς το αύριο , η σκληρότητα και η αλαζονεία της εξουσίας, η αδυναμία του ανθρώπου να χαλιναγωγήσει τα πάθη του , το χρήμα ως μέσο διάβρωσης των συνειδήσεων και ο φαύλος κύκλος της βίας που ανοίγει η εκδίκηση, συνθέτουν την διάνοια των έργων του Σοφοκλή , υψώνοντας πανανθρώπινα μηνύματα για τον έρωτα, τον θάνατο, την εξουσία , χρήμα, την ευτυχία, την αγάπη και το μίσος όπως «ο έρωτας δεν νικιέται στην μάχη», «όποια κι αν είναι τα επιτεύγματα του ανθρώπου στο μέλλον , τον θάνατο δεν θα βρει τρόπο να τον αποφύγει», «δεν υπάρχει κράτος που να ανήκει σε έναν άντρα», «τίποτα πιο κακό από το χρήμα δεν έχει φανεί μεταξύ των ανθρώπων» «ευτυχισμένοι είναι όσοι στην ζωή τους δεν γεύτηκαν κανένα κακό» και φυσικά το πασιφιστικό μήνυμα της Αντιγόνης «δεν γεννήθηκα για να μισώ , γεννήθηκα για να αγαπώ».Σαν ηλεκτρική καταιγίδα η βραχνή , αισθαντική φωνή του Μπερτράν Καντά στα λυρικά μέρη, που έμοιαζε να κουβαλά κάτι από την σοφία όσων έχουν περάσει από το αμόνι της ζωής, « ακροβατούσε ανάμεσα σε ρόκ ιαχές και ψυχεδελικούς αμανέδες τονίζοντας ακόμα περισσότερο την σκληρότητα και την ρευστότητα της ανθρώπινης μοίρας, όπως αυτή αντηχεί στους στίχους του ποιητή, οδηγώντας μας συνειρμικά στις ομοιότητες μεταξύ της ζωής των ηρώων και της ζωής του ίδιου του Καντά ( ο οποίος κρίθηκε ένοχος και εξέτησε ποινή 8 ετών για την δολοφονία της συζύγου του - ηθοποιού Μαρί Τρεντινιάν , η οποια ξυλοκοπήθηκε από τον ίδιο μέχρι θανάτου το 2003 στο δωμάτιο ξενοδοχείου όπου διέμεναν στο Βίλνιους της Λιθουανίας) και υπενθυμίζοντας μας πόσο εύκολο είναι να κατρακυλήσει κανείς από την κορυφή στους πρόποδες της δόξας και από «βασιλιάς» να καταλήξει «πένητας».
Μικρά φάλτσα οι αναγωγές στο κλασικό που έμοιαζαν ώρες- ώρες ξεκάρφωτες μέσα στην κατά τα άλλα μοντέρνα σκηνοθεσία, όπως ο χιτώνας του Ηρακλή ανάμεσα στο κατά τα άλλα casual ντύσιμο των ηθοποιών στις Τραχίνιες, αλλά και το ρόκ της Ηλέκτρας που γιορτάζει την επιστροφή του Ορέστη , χορεύοντας γυμνή μαζί με τον αδερφό της σε ξέφρενους ρυθμούς , σαν βαθειά αντίστιξη απέναντι στον μέχρι εκείνη την ώρα κλασικό σπαρακτικό της θρήνο.
Γυναίκες δυναμικές, δεσποτικές, αγέρωχες, αποφασιστικές, σκληρές και επαναστατικές, οι «Γυναίκες» του Μουαουάντ – ο οποίος συμμετείχε στην παράσταση υποδυόμενος εξαιρετικά τον παιδαγωγό του Ορέστη στην Ηλέκτρα, παρόλο που δεν βγήκε να υποκλιθεί στο τέλος μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές – ήρθαν επιτυχώς στο σήμερα, καθορίζοντας με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους την ζωή των ανδρών, οπλίζοντας το χέρι τους και παίρνοντας ρόλο θήτη και θύματος.
