Εντυπωσιασμένος από την πρώτη παραγωγή του έργου «Fucking Games» εκτός της σκηνής του Royal Court στο Λονδίνου, όπου ανέβηκε πριν 10 χρόνια, ο συγγραφέας του έργου Grae Cleugh, βρέθηκε χθες στην παράσταση του Θεάτρου Victoria σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού και συνομίλησε με το κοινό για το έργο αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Μαζί του ο σκηνοθέτης καθώς και οι συντελεστές της παράστασης , τους οποίους συνεχάρη για την υπέροχη δουλειά, καλύτερη, όπως ομολόγησε και από την παράσταση του Λονδίνου.
Οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις του Δημήτρη Κομνηνού και οι έξοχες ερμηνείες του Γιώργου Γιαννακάκου, του Μάνου Κανναβού, του Χάρη Μπόσινα και του Μαρίνου Παναγιωτάκη εντυπωσίασαν τον συγγραφέα του έργου Grae Cleugh, που παρακολούθησε την παράσταση και δέχτηκε το θερμό χειροκρότημα των θεατών.
« Το έργο το έγραψα μέσα σε τέσσερις βδομάδες αλλά μέσα μου το ετοίμαζα καιρό και έτσι όταν ήρθε τελικά η κατάλληλη στιγμή μου βγήκε πάρα πολύ γρήγορα.
Είναι ένα άγριο έργο αλλά όταν το έγραψα ήμουν πολύ πιο νέος και οργισμένος και εγώ με ό ,τι είχε ή δεν είχε να προσφέρει ο χώρος των γκέι. Αυτό που ήθελα να διερευνήσω μέσα από το έργο ήταν θέμα που πίστευα πως ήταν σημαντικά για την ζωή των γκέι, όπως η απιστία, οι ελεύθερες σχέσεις και η ομογενοποίηση της γκέι κουλτούρας ανά τον κόσμο.
Ένας από τους λόγους που το έργο ανέβηκε στο Royal Court του Λονδίνου είναι το γεγονός ότι δεν είχαν ξαναδεί ένα τέτοιο γκέι έργο. Το Royal Court αποτελεί την σημαντικότερη θεατρική σκηνή στην Βρετανία. Όλα τα γκέι δράματα που είχαν παρουσιαστεί μέχρι τότε στο R.C. στα 40 χρόνια λειτουργίας του, παρουσίαζαν την κοινότητα των γκέι με πολύ αγνό και ουδέτερο τρόπο χωρίς ποτέ να της ασκούν κριτική. Εγώ ήθελα να θίξω τα θέματα , που ανέφερα νωρίτερα και ήθελα επίσης το έργο να έχει και μια κωμική πλευρά, για αυτό χαίρομαι που απόψε γελάσατε. Όσο πιο σοβαρό είναι το θέμα που θέλεις να θίξεις μέσα από το έργο , τόσο πιο αστείο πρέπει να είναι το πρώτο μισό ή πρώτες ατάκες για να πιάσει κανείς τον παλμό του έργου.
Φυσικά υπάρχουν θέματα και αξίες που καλύπτουν όλες τις σχέσεις αλλά ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να γράψω είναι πρώτον το γεγονός ότι είμαι γκέι ήθελα να μιλήσω για όσα έζησα στην Σκωτία και στο Λονδίνο. Θα διακινδυνεύσω να πω ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις σχέσεις των γκέι και των στρέιτ. Υπάρχουν σίγουρα και ομοιότητες αλλά πιστεύω ότι είναι διαφορετικές.
Στο Λονδίνο πολλοί από τους επίσημους θεατρικού κριτικούς αγάπησαν το έργο και επίσης πολλοί το μίσησαν. Μιλάω για τους πλέον σημαντικούς κριτικούς θεάτρου. Ένας από αυτούς με κατηγόρησε ότι μισώ τον εαυτό μου και είμαι ομοφοβικός. Ένας άλλος σπουδαίος κριτικός και επίσης γκέι με αποκάλεσε «ντροπή για την γκέι κοινότητα» και μου είπε ότι θα πρέπει να ντρέπομαι που έγραψα αυτό το έργο. Τότε ήξερα ότι είχα γράψει κάτι καλό.
Καταλαβαίνω και κατανοώ τις διαφωνίες που κάποιοι έχουν για το έργο, όμως το βαθύ ερώτημα που θέτει είναι , αν τελικά η γκέι ζωή είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν να είναι.
Όταν ήρθα εδώ δεν ήξερα τι να περιμένω και πρέπει να πω ότι ο Δημήτρης και όλη η ομάδα έχουν κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Το έργο είναι πολύ ζωντανό και αποτελεί μια γνήσια απεικόνιση αυτού που είχα στο μυαλό μου.»
Εμπνευσμένο από το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ», το έργο έχει πολλά κοινά στοιχεία. Τέσσερις άνθρωποι, δυο ζευγάρια και πολλές καταιγιστικές αποκαλύψεις που συμβαίνουν σε μια νύχτα, φέρνει στο μυαλό μας τους ήρωες του Έντουαρντ Άλμπι και τα αιώνια θέματα που τίθενται πάντοτε στις ανθρώπινες σχέσεις. Πίστη, Απιστία, Αγάπη, Έρωτας, Μοιχεία. Μόνο που εδώ τίθενται και κάποια ακόμα σε σχέση με τον τρόπο ζωής των γκέι και γενικότερα την γκέι κουλτούρα. Κεντρικό ερώτημα του έργου , όπως είπε ο ίδιος ο συγγραφέας, κατά πόσο η γκέι καθημερινότητα, μέσα από τις εφήμερες σχέσεις , την χρήση ουσιών και την ομογενοποίηση του γκέι life style , είναι τελικά αυτό που θέλουν. Ελευθερία και ελευθεριότητα στις επιλογές, στον τρόπο ζωής και στην ουσία των γκέι σχέσεων μπαίνουν στο μικροσκόπιο του συγγραφέα. Μολονότι το έργο δεν δίνει τελικά απαντήσεις στα θέματα που διερευνά χρησιμοποιώντας περισσότερο την γκέι κουλτούρα σαν ένα καμβά για να μιλήσει γενικότερα για την ουσία των ανθρώπινων σχέσων, ο συγγραφέας διαμορφώνει τις κατάλληλες δραματολογικές συνθήκες για να δημιουργήσει μια σύγχρονη τραγωδία με φόντο το βασίλειο των γκέι, όπου ο ισχυρός γίνεται στο τέλος ο αδύναμος και αυτός που γνωρίζει και φτιάχνει από την αρχή τους κανόνες του παιχνιδιού να είναι στο τέλος εκείνος που αγνοεί την τραγική του μοίρα.
Ένα έργο χαρακτήρων, ρεαλιστικά πλασμένων, που κρατά ως το τέλος με μαεστρία τις δύσκολες ισορροπίες μεταξύ των ηρώων αλλά και μεταξύ των ζευγαριών. Το σαλόνι των Τέρενς και Τζόνα , όπου υποδέχονται κάποιο βράδυ τους Τζουν και Ντάννυ γίνεται το τερέν όπου θα διαδραματιστεί ένα σκληρό, βερμπαλιστικό, πινκ - πονκ ανάμεσα στα ζευγάρια που προκύπτουν από όλους του δυνατούς συνδυασμούς.
Μέσα από την εύστοχη και ευρηματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού, τις αληθινές ως το κόκκαλο ερμηνείες των ηθοποιών και μια σκληρή θεατρική φόρμα, όπως αυτή του In yer face theater, o συγγραφέας και σημαντικός εκπρόσωπος του κινήματος μας «πετάει στα μούτρα» αλήθειες που ίσως θα πονούσαν λιγότερο ντυμένες αλλά φαίνονται καλύτερα γυμνές, δημιουργώντας ένα θέατρο ζωντανό για όσα ανέπνεαν και αναπνέουν πάντα κάτω από τα νεκρά κύτταρα των ανθρώπινων σχέσεων.
Το Fucking Games θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά στο Θέατρο Βικτώρια ενώ όπως μάθαμε, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, η ομάδα Βλάκλιστ θα παρουσιάζει την ρομαντική κωμωδία του Σαίξπηρ, Όνειρο Θερινής Νυκτός, σε σκηνοθεσία Federico Nieto.
