Τελείωσε την Νομική Σχολή Αθηνών το 1981 και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν το 1978 . Μέχρι σήμερα έχει διανύσει τριάντα χρόνια συνεπούς και διαρκούς παρουσίας στο θεατρικό σανίδι έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από 50 παραστάσεις.
Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Νίκος Αλεξίου- τον οποίο του χρόνου θα δούμε στον "Χορό του Θανάτου" του Στρίντμπεργκ στο Θέατρο Άλμα- συναντά ερμηνευτικά τον Μίκαελ Κόλχαας ( Michael Kohlhaas) του Χάινριχ φον Κλαιστ στο ομώνυμο διήγημα που φιλοξενείται στην σκηνή Στάθης Σύρος του Θεάτρου Τόπος Αλλού, υπογράφοντας παράλληλα και την σκηνοθεσία.
Μόνος επί σκηνής, καθισμένος για 45 λεπτά περίπου σε μια καρέκλα, δίνει στην κυριολεξία ρεσιτάλ ερμηνείας σε μια παράσταση που σκηνοθετικά βασίζεται στον εσωτερικό ρυθμό της αφήγησης, μετουσιώνοντας τα πρόσωπα που εναλλάσσονται με τον ρόλο του αφηγητή και τα γεγονότα σε εικόνες ζωντανές που χαράζουν στην φαντασία την τραγική ιστορία του ήρωα του Κλάιστ, από την άνοδο στην πτώση και από την ευτυχία στην καταστροφή περνώντας μέσα από τον κύκλο της εσωτερικής γαλήνης και της προσωπικής ευθύνης!
Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Νίκος Αλεξίου- τον οποίο του χρόνου θα δούμε στον "Χορό του Θανάτου" του Στρίντμπεργκ στο Θέατρο Άλμα- συναντά ερμηνευτικά τον Μίκαελ Κόλχαας ( Michael Kohlhaas) του Χάινριχ φον Κλαιστ στο ομώνυμο διήγημα που φιλοξενείται στην σκηνή Στάθης Σύρος του Θεάτρου Τόπος Αλλού, υπογράφοντας παράλληλα και την σκηνοθεσία.
Μόνος επί σκηνής, καθισμένος για 45 λεπτά περίπου σε μια καρέκλα, δίνει στην κυριολεξία ρεσιτάλ ερμηνείας σε μια παράσταση που σκηνοθετικά βασίζεται στον εσωτερικό ρυθμό της αφήγησης, μετουσιώνοντας τα πρόσωπα που εναλλάσσονται με τον ρόλο του αφηγητή και τα γεγονότα σε εικόνες ζωντανές που χαράζουν στην φαντασία την τραγική ιστορία του ήρωα του Κλάιστ, από την άνοδο στην πτώση και από την ευτυχία στην καταστροφή περνώντας μέσα από τον κύκλο της εσωτερικής γαλήνης και της προσωπικής ευθύνης!
Έχεις κάνει την μετάφραση στο διήγημα του Κλάιστ από τα Γερμανικά;
Όχι έχω κάνει την μετάφραση από την ιταλική διασκευή για θέατρο του Μάρκο Μπαλιάνι. Το κείμενο του Κλάιστ είναι πολύ πιο μεγάλο, λεπτομερειακό με πολλά περισσότερα ονόματα ανθρώπων , τόπων και πολύ περισσότερα γεγονότα. Εγώ προσπάθησα να δώσω έναν εσωτερικό ρυθμό στην μετάφραση που έκανα.
Στην παράσταση παίρνεις πάνω σου όλους τους ρόλους του έργου. Είναι ένα ρίσκο αυτό σε επίπεδο ερμηνείας;
Σίγουρα. Την πρώτη φορά που το έκανα πρόβα και ήταν από κάτω ο Νίκος Καμτσής και ο Χρήστος Ξενάκης , που έχει κάνει την μουσική, δεν ήξερα πως θα τους φανεί. Τους άρεσε πολύ και αυτό με ενθάρρυνε πάρα πολύ.
Πως προέκυψε η επιλογή του έργου ;
Πάνε χρόνια που θέλω να κάνω αυτό το έργο και τώρα μου παραχώρησε το θέατρο και την ευκαιρία ο Νίκος Καμτσής και τον ευχαριστώ γι’ αυτό . Έτυχε βέβαια να συμπέσει και με την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, όμως δεν έγινε λόγω αυτού.
Τι συμβολίζει τελικά ο Κολχαάς;
Για μένα το έργο έχει περισσότερο να κάνει με την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και της ευθύνης των πράξεων μας. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι αγωνίζονται αλλά από την στιγμή που δεν πληρώνει κανείς το τίμημα , η πράξη αυτή δεν έχει την ηθική αξία που χρειάζεται , ώστε να χαρακτηριστεί ηρωική. Για παράδειγμα το Κίνημα «Δεν Πληρώνω, Δεν Πληρώνω», στηρίζεται σε μια σίγουρη ατιμωρησία, λόγω του ότι έχουν απέναντί τους ένα κράτος που λειτουργεί ενοχικά για πολλούς και διάφορους λόγους. Αντιθέτως οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε όλο τον κόσμο στα Κινήματα Ανυπακοής , επιδιώκουν να πληρώσουν το τίμημα. Να συλληφθούν για παράδειγμα. Ώστε αυτό που κάνουν να αποκτήσει μια αξία. Αλλιώς γίνεται απλώς μια τσάμπα μαγκιά, η οποία στην χώρα μας ούτως ή άλλως αφθονεί. Αντίθετα στο έργο ο Κολχαάς κάνει ότι κάνει αλλά στο τέλος πληρώνει το τίμημα των πράξεων του με την ίδια του την ζωή, ενώ θα μπορούσε να την κάνει…
Κατά την διάρκεια του έργου ο ήρωας παρασύρεται σε μια σχεδόν εμμονική αναζήτηση του δικαίου που τον μετατρέπει από θύμα σε θύτη. Αλλάζοντας το ηθικό του πρόσημο.
Είναι αλήθεια ότι ο Κολχάας περνάει σχεδόν σε επίπεδο παράνοιας όσον αφορά στην απονομή της δικαιοσύνης. Πράγμα το οποίο εμένα μου αρέσει σαν ιδέα γιατί ουσιαστικά το δίκαιο, είναι η ιδέα του δίκαιου. Δεν έχει να κάνει με το αν πρόκειται για δυο άλογα , όπως στην συγκεκριμένη ιστορία, ή με κάτι μεγαλύτερο. Η ιδέα του δικαίου είναι η ίδια για όλα.
Συναντάς σε σένα χαρακτηριστικά του ήρωα;
Αν δεν τα συναντούσα δεν θα το έκανα. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχα πάθει κόλλημα με αυτό το έργο. Ένιωθα πάντα ότι μου κέντριζε κάτι πολύ βαθιά. Εγώ εξάλλου έχω και μια εμμονή με το δίκαιο , που ίσως να έχει και σχέση με το ότι τελείωσα τη Νομική. Καμιά φορά ας πούμε όταν κάποιος βάζει δυνατά την μουσική , σε κάποιο κοντινό διαμέρισμα δεν είναι τόσο η ένταση της μουσικής που με ενοχλεί και με τρελαίνει, όσο το γεγονός ότι δεν σέβεται τους άλλους. Τέτοια παραδείγματα μπορώ να απαριθμήσω εκατοντάδες καθημερινά βγαίνοντας από το σπίτι μου, όπως φαντάζομαι και άλλοι σε αυτή την χώρα. Και στην επαγγελματική μου ζωή το γεγονός ότι διεκδίκησα πράγματα προσωπικά , χωρίς να κρυφτώ πίσω άλλους και είπα την γνώμη μου ανοιχτά το έχω πληρώσει, μπαίνοντας για παράδειγμα στην μαύρη λίστα της τηλεόρασης επειδή κάποτε , πολύ πριν από την κρίση, την εποχή που υπήρχαν χρήματα, διεκδίκησα να πληρωθώ.
Η δική σου θέση σχετικά με τις θεατρικές επιχορηγήσεις ποια είναι;
Επί σειρά ετών και σε αυτό το τομέα έγιναν και κάποια όργια. Ανάμεσα σε εκείνους που δικαιούνταν την επιχορήγηση έπαιρναν και εκείνοι που δεν την δικαιούνταν, λόγω γνωριμιών. Το να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με πολύ αυστηρά κριτήρια σίγουρα πρέπει να υφίσταται. Από την άλλη μεριά διανύουμε σίγουρα μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Αν όμως υπάρχει κάποιο κονδύλι για το θέατρο, θα πρέπει να ταχτοποιηθεί αυτό το θέμα. Έπειτα είναι και χρωστούμενα προηγουμένων ετών. Το να μην δέχεται όμως ένας Υπουργός να συναντηθεί μαζί μας , έστω για να μας πει «όχι δεν έχω να σας δώσω και δεν σας δίνω», είναι απαράδεκτο.
Λίγα λόγια για το έργο
Βασισμένο στο αφήγημα «Μίκαελ Κόλχαας» ( Michael Kohlhaas) του Χάινριχ φον Κλαιστ, αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία του 1500. Ο Κόλχαας, έμπορος αλόγων, πέφτει θύμα μιας αδικίας εκ μέρους ενός κοινωνικά ισχυρού άρχοντα. Η αδυναμία του να δικαιωθεί μεσ’ απ’ το δρόμο του νόμου πυροδοτεί ένα μηχανισμό βίας όλο και πιο αιματηρής και ανεξέλεγκτης, αλλά πάντα στο όνομα της διεκδίκησης του ιδεώδους ενός φυσικού δικαίου.
Το τέλος του Κόλχαας, ο θάνατός του στην αγχόνη, τον μετατρέπει από έναν νικημένο επαναστάτη σε έναν ήρωα. Κατάλαβε ότι τη δικαιοσύνη δεν την γεννά το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος αλλά η εσωτερική γαλήνη που κατακτιέται όχι με τη δικαίωση από τον νόμο του κράτους, από όπου οι πολλοί εξαιρούνται, αλλά από ένα πιστεύω για το οποίο κανείς είναι έτοιμος να θυσιαστεί με τιμή, αξιοπρέπεια και ανάληψη προσωπικής ευθύνης.
