Τέσσερις κυρίες του θεάτρου σε δυο ανεξάρτητα projectς συναντούν τέσσερις σημερινές γυναίκες μέσα από τρεις αρχετυπικές γυναικείες φιγούρες και μια βιωματική εμπειρία. Σύγχρονες Φωνές ξεπηδούν μέσα από αιώνιους γυναικείους καθρέφτες , λέξεις και αναμνήσεις κοιτάζουν κατάματα τον τεράστιο ουρανό. Μέσα από το Eternal Feminine Mirrors – Modern Voices και το “The Sky Up Above”, η Δήμητρα Μπάρλα, η Άννα Γριβάκου, η Μυρτώ Μπέρνχαρτ και η διεθνής συνεργάτης τους Mirjam Orlowsky ή αλλιώς Mad Dam Theatre Ensemble, προσπαθούν να ανακαλύψουν εικόνες της ψυχής που μπορούν να εξελιχθούν σε σκηνικές δράσεις μέσα από το work in progress «Βραδιές Ανοιχτής Σπουδής», σε σκηνοθεσία Richard Nieoczym , 16 + 17 Μαϊου στην σκηνή του Beton 7.
Mad Dam Theater Ensemble: "Το όνομά τους θυμίζει λογοπαίγνιο. Όμως μπορεί κανείς να το δει από διάφορες πλευρές μου εξηγεί η Δήμητρα Μπάρλα, που είναι δημιουργός και ερμηνεύτρια της Μέδουσας («Μέδουσα: Η Κυρία στον Καθρέφτη»). Η Δήμητρα ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο από το 2003 και είναι απόφοιτος των Δραματικών Σχολών East 15 Acting School του Λονδίνου και Εμπρός–Θέατρο Εργαστήριον. Έχει σπουδάσει Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει εργασθεί επαγγελματικά στο θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Μεταξύ άλλων έχει εργασθεί με τους Monique Wilson (East15Cannon (RADA), Joanne Howarth (ShakespGlobe), Γκίγκη Αργυροπούλου (Mkultra). «Το όνομά μας μπορεί να το δει κανείς απλά ως Madam που σημαίνει κυρία, ως «να πάρει» στα αγγλικά ή απλά ως αναγραμματισμό των ονομάτων μας, Μ= Μυρτώ + Mirjam, Α= Άννα και D= Δήμητρα και Dawn ( H Dawn Obokata είναι διεθνής συνεργάτης της ομάδας από το Τορόντο, δημιουργεί και ερμηνεύει το έργο «Η Ψυχή και οι αδερφές της») ".
Τhe Beginning: "Αυτές είναι οι Mad Dam Theater Ensemble και η ιστορία τους είναι τόσο παλιά όσο σχεδόν και η ηλικία του project «Eternal Feminine Mirrors – Modern Voices” + “The Sky Up Above”: «Στην ουσία πρόκειται για δυο projects που ξεκίνησαν ως ανοιχτοί αυτοσχεδιασμοί το 2006 στο Buck Lake του Καναδά, όπου ο Richard Nieoczym μαζί με την Le THAL Ensemble ( Le Theatre de L'Homme) κάνουν κάθε χρόνο σεμινάρια σωματικού θεάτρου», μου λέει η Δήμητρα, «εκεί συναντηθήκαμε πρώτη φορά και μετά από ένα καλοκαίρι που περάσαμε μαζί στον Καναδά μαζευτήκαμε , ύστερα από προτροπή του σκηνοθέτη μας στην Αθήνα και φτιάξαμε την Mad Dam Theatre Ensemble με σκοπό αρχικά να συνεχίσουμε ομαδικά την δουλειά που ξεκινήσαμε μαζί του. Έκτοτε η ομάδα εξελίχθηκε , κάνοντας και δικά της πράγματα."
"Eternal Feminine Mirrors – Modern Voices" : Τρεις γυναίκες διασταυρώνουν τα βλέμματά τους με τους μύθους και την ιστορία, ανακαλύπτοντας τη Μέδουσα , την Κασσάνδρα και την Πανδώρα, σε χρόνο ενεστώτα. Ποιος μπορεί να σπάσει την πέτρινη ερημιά, να αντέξει την αλήθεια και να ξαναβρεί την ελπίδα; "Το “Eternal Feminine Mirrors – Modern Voices” αποτελείται από 5 γυναικείους μονολόγους, οι οποίοι εξετάζουν γυναικεία αρχέτυπα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, με την έννοια της σημασίας που είχαν για τους αρχαίους και της σημασίας που έχουν για μας σήμερα. Εξετάζονται τα αρχέτυπα της Ψυχής, της Πασιφάη, της Πανδώρας, της Κασσάνδρας και της Μέδουσας. Στην συγκεκριμένη παράσταση εμείς ασχολούμαστε με την Κασσάνδρα, την Μέδουσα και την Πανδώρα ".
""Μέδουσα : Μια Κυρία στον Καθρέφτη ": "Η Μέδουσα στην αρχαία ελληνική Μυθολογία ήταν μια όμορφη κόρη , η οποία απήχθη και βιάστηκε από τον Ποσειδώνα, σε έναν ναό του θεού Αθηνάς. Η Αθηνά την κατηγόρησε για αυτή την πράξη ασέλγειας στον ναό της, αν και η Μέδουσα ήταν το θύμα και όχι ο θύτης, και γι’ αυτό το λόγο την μεταμόρφωσε σε ένα τέρας με σώμα γοργόνας και κεφάλι ζωσμένο με φίδια καταδικασμένο να ζει πάνω σε ένα βράχο και να μεταμορφώνει με το βλέμμα της τους άνδρες σε πέτρα. Η Μέδουσα είναι μια πλευρά μας ίσως όταν έχουμε πονέσει πάρα πολύ, όταν δεν έχουμε πια καμία ελπίδα. Αυτό που μας πετρώνει και μας κάνει να μην νιώθουμε αγάπη για τους άλλους, να μην μπορούμε να αντιδράσουμε , να μην μπορούμε να εκφράσουμε το πάθος μας και τελικά να είμαστε μόνοι. Η δική μου Μέδουσα είναι μια γυναίκα προδομένη, καταδικασμένη σε μνήμες του παρελθόντος που μαραίνεται μακριά από τον εαυτό της, την αγάπη, τους άλλους. Είναι καταδικασμένη στην μοναξιά ". 
"Η Έκσταση της Κασσάνδρας ": "Να λες την αλήθεια και να μη σε πιστεύουν. Να στιγματίζεσαι σαν ψεύτρα, επαναστάτρια, ψυχικά διαταραγμένη. Μία προφήτης, μία καλλιτέχνης, δε γίνεται ποτέ αποδεκτή στον τόπο της … Σήμερα όταν εμφανίζεται μία γυναίκα με ένα διαφορετικό όραμα για τη δική της πραγματικότητα, αντίθετο στους κανόνες και τις καθιερωμένες συνήθειες, υποβάλλεται σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ ώστε να θεραπευτεί από τις ψευδαισθήσεις της για να γίνει φυσιολογική». Η Άννα Γριβάκου δημιουργεί και ερμηνεύει την Έκσταση της Κασσάνδρας του 2011. Μιας γυναίκας σύγχρονης, νέας, ηθοποιού στο επάγγελμα ".
"Το όνομά της είναι Άννα ", μου λέει η Άννα Γριβάκου-απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Εμπρός–Θέατρο Εργαστήριον και της Γεωλογικής Σχολής του ΑΠΘ με πολλές θεατρικές συνεργασίες ανάμεσα στις οποίες με τον Γιάννη Μόσχο (ΒIOS), με τον Δημήτρη Καραντζά (Θέατρο Χώρα) και με τον Στέργιο Καλφόπουλο (Θέατρο Τεχνουργείο), η οποία σήμερα εργάζεται στη Θεσσαλονίκη με την ομάδα Μεταφορική Θεάτρου και στην Αθήνα με την Mad Dam Theatre Ensmble-« είναι μια γυναίκα που αναζητά τον εαυτό της και την φωνή της μέσα σε έναν κόσμο που μας θέλει «νορμάλ» ενώ στην πραγματικότητα μας αρρωσταίνει και μέσα σε μια οικογένεια που την θεωρεί τρελή και προσπαθεί να την κλείσει σε ψυχιατρείο. Το έργο αφορά πολύ και στον ρόλο της ψυχοθεραπείας που από την εποχή των ηλεκτροσόκ έφτασε να γίνει μόδα και “must”. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα έργο που ακροβατεί ανάμεσα σε στην σύγχρονη γυναίκα και το αληθινό κομμάτι της ψυχής της που είναι το αρχέτυπο της Κασσάνδρας " .
Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Τίμπινγκεν – Αυστρία: "Η συγκεκριμένη παρουσίαση των δυο project είναι η 3η δουλειά σε εξέλιξη, η οποία παρουσιάζεται. Άλλες δυο είχαν παρουσιαστεί τον Οκτώβρη του 2010 και τον Μάιο του2008 στην Αθήνα. Οι παραστάσεις έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής στο Στούντιο της Ομάδας Χορού Λάθος Κίνηση στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Τεχνουργείο, στο Τίμπινγκεν της Στουτγάρδης («Η Έκσταση της Κασσάνδρας», «Η Πανδώρα και οι Κόρες της») ενώ το “The Sky Up Above” παρουσιάστηκε δυο φορές στην Αυστρία μια εκ των οποίων στο πλαίσιο Διεθνούς Ημερίδας Θεάτρου " .
Next Station-Καναδάς: "Το καλοκαίρι θα μετοικίσουμε και πάλι όλες μαζί στον Καναδά για λίγες μέρες», μου λέει η Δήμητρα κλείνοντας την συζήτηση. «Ελπίζουμε να είναι έτοιμα ως τον Σεπτέμβρη του 2011, οπότε να τα παρουσιάσουμε κανονικά στην Αθήνα και επειδή όλα τα έργα είναι δίγλωσσα ίσως παρουσιαστούν και σε μια διεθνή περιοδεία στον Καναδά, στο Εδιμβούργο κ.α. " .
“The Sky Up Above”
Συγγραφή – Δημιουργία – Ερμηνεία: Μυρτώ Μπέρνχαρτ, Σκηνοθεσία: Ryszard Nieozczym
"(…) είσαι το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι που μου χάρισες την τελευταία φορά που σε συνάντησα τον Αύγουστο του 89 στη Βιέννη ". Η μνήμη και οι αναμνήσεις είναι μυστήριες δυνάμεις, έχει πει ο Γερμανός συγγραφέας Erich Kästner. Η πρώτη χαράσσεται στα ντουλαπάκια του μυαλού και καμιά φορά μένει αδειανή από πληροφορίες και λεπτομέρειες χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Οι αναμνήσεις όμως ζουν και αναπνέουν μαζί μας. Στο σώμα. Στις μυρωδιές. Στις εικόνες. Στους ήχους. Και τις κουβαλάμε για όσο διαρκεί το ταξίδι της ζωής. Η Μυρτώ Μπέρνχαρτ με ξεναγεί στο δικό της προσωπικό ταξίδι μέσα από το The Sky Up Above.Το project είναι βασισμένο σε μια βιωματική εμπειρία γύρω από τον θάνατο του πατέρα της. Ο τίτλος εξηγείται μέσα από εκείνη την τελευταία τους συνάντηση: «Για κείνη την συνάντηση είχες γράψει στο ημερολόγιό σου: «Χτες πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα με την Μυρτώ. Ακούσαμε μουσική και χάρηκε πολύ με το τραγούδι που συνέθεσα για κείνη. Με αγαπά και την αγαπώ.» Αυτό το τραγούδι που το ηχογραφήσαμε για να δοκιμάσουμε το κασετοφωνάκι έχει χαθεί κι εγώ θυμάμαι μονάχα ένα μισό στίχο “The Sky up Above”. (...) "
"Ένα ταξίδι προσωπικό… " : Η Μυρτώ αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή Αρχή το 1999. Η συμμετοχή της σε ομαδικές θεατρικές παραγωγές και η παράλληλη πορεία επιμόρφωσης μέσα από σεμινάρια θεάτρου στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Δανία-Θέατρο Odin, Πολωνία-Κέντρο Grotowski) κατέληξαν στον συνδυασμό της θεατρικής έρευνας με τη συλλογική εμπειρία. Το 2006 ίδρυσε μαζί με την Δήμητρα και την Άννα την ομάδα Μad Dam Τheatre Ensemble και τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται ως ηθοποιός μέσα από τη μέθοδο δουλειάς του Ryszard Nieozczym. Δουλεύει επίσης με παιδιά, ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Στις 16 Μαΐου παρουσιάζει στην σκηνή του Beton 7 το project “The Sky Up Above”. Στην ουσία το project μελετά την μεταμόρφωση της βιωματικής εμπειρίας σε παραστασιακό γεγονός. Όμως για την Μυρτώ είναι ένα ταξίδι προσωπικό, που δεν θα τελειώσει ποτέ ακόμα και μετά την ολοκλήρωση της παράστασης.
" Φως στις Σκιές… ": "Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για το The Sky up Above. Kαι αυτό γιατί η συγγραφή και η ερμηνεία του κειμένου μιας παράστασης που βρίσκεται μεν σε τελικό στάδιο αλλά ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια να σκεφτώ πως θα μπορούσα να ορίσω με εξωστρέφεια αυτή τη δουλειά. Έτοιμη γι αυτό πιστεύω πως θα είμαι όταν ολοκληρωθεί. Μέχρι τότε αρκούμαι στο να πω ότι με τον Richard Nieoczym, που σκηνοθετεί την παράσταση και επιπλέον με βοήθησε πολύ στο κομμάτι της δραματουργίας, καταφέραμε να ρίξουμε φως στις σκιές που στην κανονικότητα οφείλουν να μένουν σκιές, μυστικά για τα οποία δεν μιλάς και θες να ξεχάσεις, αποκαλύπτοντας μια λυτρωτική διάσταση της μνήμης που πάνω απ' όλα αγαπά. Πιστεύω ότι το στοίχημα μιας παράστασης που βασίζεται στην πραγματική ζωή του ηθοποιού είναι να καταφέρει να μεταμορφώσει ένα προσωπικό ταξίδι σε στιγμές που αξίζει να μοιράζονται. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα πει αν το κερδίζουμε αλλά ξέρω ότι έχουμε δουλέψει σκληρά γι αυτό " .
"Ι want to do a solo performance " : "Τον Δεκέμβρη του 2003 ήμουν στο Χόλστεμπρο της Δανίας συμμετέχοντας στην εβδομάδα Odin, ένα φεστιβάλ γνωριμίας με την ιστορία και την παράδοση του θεάτρου Odin. Εκεί η Julia Varley, ηθοποιός του θεάτρου Odin από το 1976, μας μίλησε για το διεθνές δίκτυο γυναικών στο σύγχρονο θέατρο «Magdalena Project», του οποίου είναι συν-ιδρύτρια, και έκλεισε την παρουσίασή της με μια μικρή «τελετή» που αποτελεί παράδοση στα γεγονότα που διοργανώνονται από το δίκτυο: με εφτά λέξεις η καθεμία (και ενίοτε αλλά σπάνια ο καθένας, αφού συνήθως συμμετέχουν μόνο γυναίκες) λέει μια επιθυμία, ένα σχέδιο, και δεσμεύεται να το κάνει πράξη. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα “Ι want to do a solo performance” (με έξι λέξεις στα ελληνικά, «θέλω να κάνω μια ατομική παράσταση»). Η πεποίθηση ότι ένα τέτοιο τόλμημα θα με έκανε υπεύθυνη και συγκεκριμένη ως προς την Τέχνη του ηθοποιού κυοφορήθηκε εκείνη την εβδομάδα μετά τις σόλο παραστάσεις που είχα την τύχη να δω εκεί " .
Η ιδέα μια βιωματικής εμπειρίας: "H ιδέα για μια παράσταση που βασίζεται σε μια βαθιά βιωματική εμπειρία, όπως αυτή της κόρης που έχει μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα της, γεννήθηκε δυο μήνες μετά, τον Γενάρη του 2004 κατά την παρουσία μου στο Transit Festival, ένα διεθνές θεατρικό φεστιβάλ που πραγματοποιείται στο θέατρο Οdin στη Δανία, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Julia Varley. Ανάμεσα σε δεκάδες συμμετέχουσες που διερευνούσαν τη συνεισφορά των γυναικών στο σύγχρονο θέατρο, είδα συγκλονιστικές παραστάσεις εμπνευσμένες από την πραγματική ζωή των συντελεστών τους ".
The Father Project & The Sky Up Above: "Με τον Richard Nieoczym συναντήθηκα πολύ αργότερα τον Φλεβάρη και τον Μάιο του 2006, συμμετέχοντας σε σεμινάρια Soundings, περιοδικά σεμινάρια σωματικού θεάτρου που διοργανώνει κάθε χρόνο διεθνώς με στόχο την εμβάθυνση στην Τέχνη του ηθοποιού. Τον καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς πήγα για ένα μήνα στον Καναδά, στα πλαίσια του Theatre Apprentice, ένα σεμινάριο εντατικής θεατρικής εκγύμνασης με διεθνή απήχηση που καθοδηγείται από τον ίδιο και τους συνεργάτες του από τους θεατρικούς οργανισμούς LeThal με έδρα το Τορόντο και Le Contre – Courant με έδρα το Κεμπέκ. Εκεί άρχισα να δουλεύω ουσιαστικά επάνω στο “The Father Project” που αργότερα πήρε την ονομασία The Sky up Above ".
Ένα μεγάλο Ευχαριστώ : "Αυτή η παράσταση, πέρα από την δέσμευση και τη συνέπεια του σκηνοθέτη, όπως και τη δική μου, χρειάστηκε τη συνεισφορά και την υποστήριξη φίλων, της μητέρας μου και των συνεργατών μου. Δεν τους ξεχνάω " .
