Tην ομάδα Νοσταλγία την
συνάντησα για πρώτη φορά πέρσι με την παράσταση Loot του Τζό Όρτον
στο πλαίσιο ενός άρθρου για τις νέες θεατρικές ομάδες και τα προβλήματα
στέγασης που αυτές αντιμετωπίζουν. Ένα χρόνο μετά η ομάδα που φέτος κλείνει 11
χρόνια θεατρικής παρουσίας μπορεί πλέον να στεγάζει τα καλλιτεχνικά της σχέδια
στο φιλόξενο χώρο του πρώην Θεάτρου της Άνοιξης, επί της οδού Γερμανικού στο
Μεταξουργείο, που από φέτος μετονομάζεται σε Rabbithole, εμπνευσμένο από
τον θαυματουργό κόσμο της Αλίκης και φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν χώρο τέχνης
στην καρδιά της Αθήνας. Με τις αποσκευές τους γεμάτες νέες δραστηριότητες η
ομάδα (Γιώργος Σίμωνας, Τόνια Ράλλη, Στάθης Νταφαλιάς) με καλωσορίζει στο μικρό
γωνιακό καφενεδάκι λίγο παραδίπλα από το θέατρο , αφού στο εσωτερικό του τα
παιδιά εργάζονταν πυρετωδώς για τις 11 Απριλίου που θα ανοίξει τις πόρτες του
για το κοινό με την «Τελευταία Παράσταση του Αλεξάντερ Ζαχάρωφ» για να μου
μιλήσουν για την νέα τους θεατρική στέγη, τα επόμενα projects αλλά και την
νεοσύστατη ομάδα Ιππόκαμπος, το μικρό αδερφάκι της Νοσταλγίας , που μόλις
παρουσίασε την επιτυχημένη παράσταση «Καλοκαίρι και Διακοπές» και ετοιμάζεται
να ξαναχτυπήσει αυτή την φορά με Έντγκαρ Άλαν Ποε.
Το Δεκέμβρη του 1997 η παλιά αποθήκη της
οδού Γερμανικού 20 στον Κεραμεικό, αναδιαμορφώνεται στεγάζοντας πλέον το Θέατρο
της Άνοιξης , με πρώτη παραγωγή το έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ «Βόυτσεκ, μια
ημιτελής ελεγεία». Ο χώρος αυτός έχει την δική του καλλιτεχνική ιστορία αφού
υπήρξε η αποθήκη στερεών καυσίμων του παππού της Έλλης Λαμπέτη και το τελευταίο
εργαστήριο του ζωγράφου Χάρη Γαβρήλου. Από τότε έως σήμερα το ρεπερτόριο
του θεάτρου παρουσίασε μια ευρεία γκάμα θεμάτων , από έργα βασισμένα στους
αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών μέχρι έργα κλασικού ρεπερτορίου (Βυσσινόκηπος,
Βόυτσεκ, Μίνα φον Μπάρνχελμ) και από έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου (Οι δούλες,
Η δύναμη της συνήθειας) μέχρι αρχαίες τραγωδίες (Ηλέκτρα, Βάκχες, Ανδρομάχη,
Ατρείδες, Τρωάδες).
Σήμερα ο γνώριμος για την ομάδα
Νοσταλγία θεατρικός χώρος αλλάζει όνομα και καλλιτεχνική ταυτότητα φιλοδοξώντας
να τον μετατρέψουν σε ένα χώρο τέχνης που θα φιλοξενεί μουσικά, εικαστικά,
θεατρικά δρώμενα καθώς επίσης και πολλά installations: “Ήταν κάτι αναπάντεχο.
Ξαφνικά λάβαμε ένα τηλεφώνημα τα Χριστούγεννα από τον Γιάννη Μαργαρίτη. Ήταν το
Χριστουγεννιάτικό μας δώρο. Με το θέατρο και τον ίδιο τον Γιάννη Μαργαρίτη που
το έφτιαξε είχαμε μια πολύ στενή συνεργασία τα τελευταία χρόνια. Στο παρελθόν
έχουμε φιλοξενηθεί εδώ με τα έργα «Άγρια Δύση» του Σάμ Σέπαρντ, «Διαστροφή και
άλλες κινήσεις για το Τίποτα» του Χοσέ Σαντσίς Σινιστέρα και "10.15
Σάββατο Βράδυ".
Εκτός από νέο σπίτι η ομάδα
απέκτησε επίσης και ένα μικρότερο αδερφάκι . Πρόκειται για την νεοσύστατη ομάδα
Ιππόκαμπος που πήρε το όνομά της από το πρώτο προβάδικο της ομάδας και τον
περασμένο Νοέμβριο εκπαιδεύτηκε στην πράξη μέσα από μια εγκατάσταση πάνω
στην Μεταμόρφωση του Κάφκα. «Ο Ιππόκαμπος είναι «λοκατζίδες» σε αυτή την
δουλειά , κάνουν απίστευτα πράγματα σωματικά» μου λέει χαρακτηριστικά ο Γιώργος
Σίμωνας για την ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε πέρσι το καλοκαίρι ενώ
σκηνοθετούσε στην θεατρική ομάδα της ΑΣΟΕ: «Εκεί είδα κάποια παιδιά και
αποφάσισα ότι θα ήταν καλό να τους εκπαιδεύσω επαγγελματικά και στην συνέχεια
να ενταχτούν στην ομάδα ώστε να εκπαιδευτούν τόσο από εμένα όσο και από την
Τόνια σε τομείς παραγωγής, design όσο και συγκεκριμένες μεθόδους υποκριτικής.
Είναι μια πολύ σκληρά εκπαιδευμένη ομάδα, που αποτελείται από εφτά ετερόκλητα
μέλη, άλλη είναι φοιτητές, άλλοι επαγγελματίες που προέρχονται από
διαφορετικούς χώρους. Ο τρόπος εκπαίδευσής τους είναι κοινοβιακός . Μια ζεν
κατάσταση που υπερβαίνει τις παρέες. H εκπαίδευση τους, η οποία βασίζεται στο
σωματικό θέατρο, πραγματοποιείται μέσα από ασκήσεις, που έχουν επιρροές από το
χορό μέχρι το Ιαπωνικό Θέατρο.
Είναι μια καλλιτεχνική ομάδα
που εκπαιδεύεται στην πράξη. Όλοι εκπαιδεύονται ως ηθοποιοί και ο καθένας
επιλέγει διαδοχικά και άλλους τομείς , όπως η παραγωγή, η ενδυματολογία, οι
δημόσιες σχέσεις, με σκοπό να δίνουμε σε κάθε έναν την ευκαιρία να επανέρχεται
στον τομέα που δείχνει να έχει μεγαλύτερη κλίση. Θα έλεγα ότι είναι ένα μοντέλο
ομάδας , εμπνευσμένο από την δεκαετία του 60, που δεν υπάρχει όχι μόνο στην
Ελλάδα αλλά ούτε και στην ίδια την Νοσταλγία. Προέρχονται από αρκετά διαφορετικούς
χώρους. Άλλος είναι ζαχαροπλάστης, άλλη ραδιοφωνική παραγωγός. Όλοι όμως
βρίσκουν τον απαραίτητο χρόνο για να δράσουν ως ομάδα.
Όσο για τα επόμενά της σχέδια;
Από τις 11-13 και από 18-20 Απριλίου η Νοσταλγία παρουσιάζει την «Τελευταία
παράσταση του Αλεξάντερ Ζαχάρωφ». Πρόκειται για την τελευταία παράσταση του
διάσημου χορευτή / χορογράφου Αλεξάντερ Ζαχάροφ μέσα από τη ματιά ενός θαυμαστή
το αλλά και την τελευταία ευκαιρία που δίνει ένας θεατής στην αγάπη και
το σεβασμό που τρέφει για την τέχνη την οποία ακολουθεί και είναι συμμέτοχος
μέσα από το χρονικό μιας μουσικοχορευτικής διαδρομής που ξεκινά στις
αρχές του αιώνα και φτάνει ως τις μέρες μας μέσα από την αίσθηση του χορού,
ενός και μόνο ατόμου.
Αμέσως μετά την σκυτάλη
παραλαμβάνει ο Ιππόκαμπος παρουσιάζοντας το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε
«Ουίλιαμ Ουίλσον», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σίμωνα, κατά την διάρκεια του οποίου
οι θεατές γίνονται επισκέπτες στο σπίτι , όπου διαδραματίζεται η υπόθεση του
έργου και παράλληλα παραλαμβάνουν και ένα γράμμα με οδηγίες, όπου καλούνται να
κάνουν ορισμένα πράγματα ενώ η σεζόν κλείνει με την πρώτη εκδοχή του project
«Γκριμ» σε σκηνοθεσία Τόνιας Ράλλη και παραγωγή της ομάδας Νοσταλγία με code
name “Snow” , το οποίο θα παρουσιαστεί γύρω στις 5 Μαϊου και για λίγες παραστάσεις.
«Το Snow επικεντρώνεται αρκετά στο παραμύθι της χιονάτης αλλά θα έχει στόχο να
παραλληλιστεί και με την ζωή των Γκριμ», μας λέει η Τόνια. «Το project ολόκληρο
μιλάει για την «κλωστή από την οποία κρέμεται η ανθρώπινη ζωή» και γενικώς για
την επιβίωση. Κάποια δασκάλα μάλιστα μου είχε πει ότι κάθε άνθρωπος σε στιγμές
κρίσης χρειάζεται τις ιστορίες για να συνεχίζει. Και οι Γκριμ οι ίδιοι άλλωστε
δημιούργησαν αυτή την συλλογή από παραμύθια για να διαφυλάξουν την παράδοσή
τους σε μια εποχή που Γάλλοι κατακτητές έμπαιναν μέσα και τα γκρέμιζαν
όλα. Κάπως έτσι παραλληλίζεται και η ιστορία της Χιονάτης, μιας κοπέλας με
υπέροχη παιδική ηλικία, της οποίας ο κόσμος ξαφνικά γκρεμίζεται, όπως
εξάλλου και στην ίδια την βιογραφία των αδελφών Γκριμ. Μέσα από ηχητικά τοπία,
installations, flash backs, video projections & live performance ο
θεατής θα έχει την δυνατότητα να περιηγηθεί μέσα από ένα τρισδιάστατο σκηνικό
που θα προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με την κάθε εκδοχή του project,
διαμορφώνοντας ένα σκηνικό playground . Βγαλμένοι τόσο από το στόρι του
θρυλικού παραμυθιού όσο και από την ζωή των αδελφών Γκριμ, οι χαρακτήρες θα
μπαινοβγαίνουν στους ρόλους υποδυόμενοι πότε τον εαυτό τους και πότε τους
αφηγητές γλιστρώντας και εκείνοι με την σειρά τους στο σκηνικό της ιστορίας.
Κείμενο
Δέσποινα Ραμαντάνη
