"ΕΝΑ ΠΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ"
Η πρώτη εκδοχή παρουσιάστηκε στις 22, 23, και 24 Μαίου, στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2020 διαδικτυακά μέσω της ιστοσελίδας του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Η δεύτερη εκδοχή παρουσιάζεται από σήμερα και έως τις 5 Ιουλίου, ως live art έργο με παρόντα τα σώματα των ερμηνευτών, στο κτήριο του μουσείου.
Πέντε δωμάτια. Μια περιπλάνηση. Στη διαδικτυακή παρουσίαση, πέντε ηθοποιοί, καθένας στον χώρο του, επικοινωνούν μέσω μιας διαδικτυακής πλατφόρμας. Οι θεατές μπροστά στις οθόνες τους καθοδηγούνται από μια γυναικεία φωνή, ακολουθώντας εντολές και προτροπές στα ακουστικά τους. Προχωρούν όλο και βαθύτερα στη νοερή τους περιήγηση σε μια σειρά από παράδοξα ονειρικά δωμάτια, στα οποία συναντούν έναν κάθε φορά κάτοικο. Μέσα από τις ποιητικές συναντήσεις με τους πέντε αυτούς ανθρώπους, μέσα από την πορεία τους από δωμάτιο σε δωμάτιο, καλούνται να βιώσουν μια προσωπική διαλογιστική εμπειρία.
Στην φυσική του εκδοχή, ο χώρος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης μετατρέπεται σε ένα ονειρικό τοπίο ατομικού διαλογισμού που μας προσκαλεί να διεισδύσουμε όλο και πιο βαθιά, στους πιο ενδόμυχους φόβους και επιθυμίες μας. Ως σωματοποιημένη εκδοχή μιας νοερής, προσωπικής περιπλάνησης στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας καταφέρνει η βιωματική εγκατάσταση-performance της ομάδας VASISTAS καταφέρνει από την πρώτη στιγμή να μας οδηγήσει σε μια πραγματική και συμβολική συνάμα απομόνωση.
Ένα παράθυρο ανοίγει. Κάποτε έβλεπε έξω. Τώρα βλέπει μέσα. Στους φόβους, στο σκοτάδι , στο παρελθόν, στο παρόν. Προσπαθεί να καταλάβει, να εξηγήσει. Γίνεται δέντρο, πέτρα, κύμα. Ντύνεται τα χρώματα της νύχτας. Το δέρμα μιας αρκούδας. Που περιπλανιέται εκεί έξω. Κάποτε τρομακτική. Κάποτε αστεία. Όσο κινούμαστε προς τα μέσα, συναντούμε και από έναν νέο ένοικο. Μας μυεί στο σκοτεινό του δωμάτιο. Στον προσωπικό του χώρο. Καθένας στην δική του γλώσσα. Με ένα άγγιγμα. Μια φωνή. Στην αρχή προσπαθεί να εκφράσει και να εκφραστεί. Στην αρχή είναι ήρεμη. Ύστερα ο τόνος δυναμώνει. Γίνεται κοφτή, έντονη, επιβλητική. Το νόημα για λίγο χάνεται. Μας τραβά σε άλλο δωμάτιο. Μας δείχνει προς το βάθος. Με απώτερο προορισμό πάντα την αρκούδα. "Θα κάνουμε μια συμφωνία: Δεν θα σε πιάσω. Δεν θα με πιάσεις κι εσύ". Λίγο πριν ξημερώσει, η καρδιά χτυπά πάντα πιο δυνατά. Η ανάσα γίνεται πιο βαριά. Ο ιδρώτας κυλά πιο γρήγορα στο κορμί. Βρήκαμε την αρκούδα. Να τη. Κόβει βόλτες απέξω. Μας κοιτά. Την κοιτάμε. Κατάματα. Όλα πέρασαν. Όλα γίνονται φως. Η επόμενη μέρα έχει έρθει. Είναι κιόλας εδώ. Ξημέρωσε.
Στοπ!
Κείμενο
Δέσποινα Ραμαντάνη
