«Έχω την ευθύνη για το χερούλι, για την πόρτα και κατ'
επέκταση για το δωμάτιο. Τι συμβαίνει στο δωμάτιο, ξέρεις; Λες ότι ξέρεις...».
Ένα άγνωστο δωμάτιο κρύβεται πίσω από μια πόρτα, με
μοναδικό φύλακα τον πορτιέρη που κρατάει το πόμολό της. Δουλειά του ακοίμητου
αυτού φρουρού είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν να ανοίξει την πόρτα. Το
περιεχόμενο του δωματίου παραμένει άγνωστο. Η πόρτα ωστόσο θα παραβιαστεί κατ'
επανάληψη και τα γεγονότα θα πάρουν γρήγορα μια εντελώς απρόσμενη τροπή. Τρεις
πυροβολισμοί, δύο εξαφανισμένοι νεκροί, δυο αυξήσεις μισθού.
Ένα έργο που συνεχώς
αποσυναρμολογείται. Στον Μηχανισμό του Δωματίου τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο
Πορτιέρης δεν είναι ήρωας, αλλά ένας σύγχρονος άνθρωπος που αυτοαπαλάσσεται των
κοινωνικών ευθυνών. Δεσμευμένος από το συμβόλαιό του, φυλάει ένα δωμάτιο του
οποίου το περιεχόμενο, αλλά και τα όσα διαπράττονται εντός αυτού, αγνοεί. Τα
γεγονότα τον αφορούν μόνο όταν απειλούν τον ίδιο. Παρόμοια και οι υπόλοιποι
χαρακτήρες, ενσαρκωμένοι από δύο ηθοποιούς, μένουν πιστοί στο καθήκον του ρόλου
τους, χωρίς ονόματα, αλλά απλώς με ιδιότητες: Επισκέπτης, Καντηλανάφτης,
Ανακριτής κ.α. Λειτουργούν εξυπηρετώντας μια απόκρυφη εξουσία, στο
καλοκουρδισμένο σύστημα της οποίας εντάσσουν και τον Πορτιέρη. Εξαίρεση
αποτελεί η Ντάλια. Η γυναίκα αυτή φέρει όλο το συμβολικό βάρος της αντίθεσης
και αντίστασης στον «Άνθρωπο-μηχανή», είναι η μόνη που αναλαμβάνει την
εξιχνίαση των υποφαινόμενων εγκληματικών ενεργειών πίσω από το δωμάτιο.
«Κλειστοφοβικό
σκηνικό, ανώνυμα πρόσωπα, αδιασαφήνιστες ιεραρχίες. Στον Μηχανισμό του Δωματίου
κυριαρχεί μια παράλογη δραματική πλοκή, η οποία ξεφεύγει από τον παραδοσιακό
τρόπο εξιστόρησης ενός έργου. Η λύση δεν επέρχεται, η αλήθεια γίνεται αδιάφορη,
η μοίρα των ηρώων χάνεται. Το φαινόμενο της καθημερινής αποπροσωποποίησης
δημιουργεί την εικόνα μιας εξουσίας αποκρυφιστικής και επικίνδυνης σε όλα της
τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, οικονομικό. Η αδυναμία της γνώσης
των κυρίαρχων μηχανισμών του «Νόμου» καταβροχθίζει την ελευθερία και τη
συνείδηση των ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται μαρτυρικά στην ανυπαρξία. Όσο κοντά
και να πλησιάσει κάποιος στην πηγή της εξουσίας πάντα θα υπάρχει παραπέρα μια
κλειστή και δυσπρόσιτη πόρτα. Γεγονός της εποχής μας είναι ο ρόλος που
επωμίζεται και στον οποίο προσκολλάται ο καθένας σε αυτόν τον σκοτεινό
μηχανισμό λειτουργίας των πραγμάτων. Ο άνθρωπος επαναπαύεται στην πεζή και
επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και εσκεμμένα αίρεται των ευθυνών: υπακούει στη
ροή του κόσμου και οποιαδήποτε αντίσταση θα σήμαινε αυτόματα ανυπακοή στους
αιωρούμενους θεσμούς του Νόμου. Γίνεται, όμως, η ανθρώπινη συνείδηση να σβήσει
τελείως;», σημειώνει για το έργο η σκηνοθέτης Βάσια
Χρονοπούλου.
Κείμενο: Αριστείδης Αντονάς | Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου | Σκηνικά - Κοστούμια: Λένα Λέκκου | Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς | Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου |Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Κοσμίδης | Μάσκες: Μάρθα Φωκά | Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνθα Καραδήμα | Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος | Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας | Παραγωγή: Apparatus | Παίζουν: Βασίλης Ζώης, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Χρήστος Καπενής, Στέλλα Σαμιώτη
Από
τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Μαρτίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη | 21.00
είσοδος: 10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω των 65), 5
€ (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)
@Κέντρο Ελέγχου
Τηλεοράσεων
