Το
πρώτο θεατρικό έργο της Σοφίας Καψούρου «Ερωμένες στον Καμβά» έρχεται από 1η Δεκεμβρίου, σε σκηνοθεσία του πολυσχιδούς καλλιτέχνη Παναγιώτη Παναγόπουλου στο Τρένο στο
Ρουφ. Το θεατρικό βαγόνι του Τρένου μεταμορφώνεται για πρώτη φορά σε εργαστήριο
ζωγραφικής και οι «Ερωμένες στον Καμβά»
ζωντανεύουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Επί σκηνής θα συμμετέχουν εικαστικά και διαδραστικά νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες συνθέτοντας ένα work in progress θεάτρου και ζωγραφικής. (Χορηγός Επικοινωνίας: THEATER.VIEW).
Οι «Ερωμένες στον Καμβά»
είναι ένας ύμνος στον έρωτα και τη γυναίκα. Στον παράνομο έρωτα που ποτέ δε
νομιμοποιείται με τα δεσμά του γάμου. Στον παθιασμένο έρωτα που αρχικά ζωογονεί
και τελικά θανατώνει. Ο άντρας δημιουργός. Η γυναίκα ερωμένη, η γυναίκα μούσα,
η γυναίκα μοντέλο, η γυναίκα πηγή τέχνης και ηδονής. Οι ερωμένες είναι πολλές.
Είναι δεκάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια. Άλλες ανώνυμες, άλλες επώνυμες. Άλλες
κρυφές, άλλες γνωστές. Από όλες αυτές τις ερωμένες θα αναδυθούν δύο, η ερωμένη
και μούσα του αναγεννησιακού ζωγράφου Ραφαήλ, Φορναρίνα και η ερωμένη και
μοντέλο του «καταραμένου» ζωγράφου Αμεντέο Μοντιλιάνι, Ζαν Εμπιτέρν. Οι
ιστορίες τους είναι η Ιστορία της Τέχνης. Πρέπει να ξύσεις τον καμβά, για να
βρεις την αλήθεια. Πρέπει να ξύσεις τις πληγές, για να βρεις τη γυναίκα.
Τη Φορναρίνα ερμηνεύει η Ασπασία Κοκόση, ενώ τη Ζαν Εμπιτέρν η Σοφία Καψούρου.
Το έργο «Ερωμένες στον Καμβά»
θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο από τις εκδόσεις SESTINA.
Με έρωτα και με θάνατον ακαταπαύστως
Υπάρχει η θεσμική αγάπη που ενώνει το άρρεν με το θήλυ και που ευλογείται με τα δεσμά του γάμου. Υπόσχεται σε όσους την αποζητούν την ηρεμία εκείνης της λίμνης που σπάνια ταράζουν καταιγίδες. Αλλά υπάρχουν επίσης και ο έρωτας και το πάθος. Και η επιθυμία και η έξαψη των σωμάτων. Και ο οίστρος και η τρέλα της σάρκας. Πράγματα που μπορεί να σχετίζονται με την αγάπη αλλά που μπορεί και όχι... Εν πάση περίπτωσει οι "Ερωμένες στον καμβά" της Σοφίας Καψούρου ασχολούνται αποκλειστικά με τον έρωτα εκτός των κοινωνικών κλισέ, την τέχνη του έρωτα αλλά και τον έρωτα της τέχνης μέχρι τα κράσπεδα του θανάτου. Ο λόγος τρέχει, άλλοτε ανάλαφρος, άλλοτε μελαγχολικός, συχνά λυρικός (ιδιαίτερα στην τελευταία πράξη) αλλά πάντα υπερασπιστικός των γυναικών και του πάθους τους. Ή, καλύτερα, του γυναικείου δικαιώματος στην επιθυμία. Στους διαλόγους πρωταγωνιστούν τέσσερις γυναίκες. Φέρνουν από πολύ μακρυά τις ιστορίες τους για να τις εκβάλουν στο σήμερα. Είναι οι ερωμένες. Είναι οι Ερωμένες σ’ έναν κόσμο ανδρών. Λίγες επώνυμες και εκατομμύρια ανώνυμες. Όλες όμως από εκείνη την εκλεκτή ράτσα που ξέρει να κάνει τον έρωτα τέχνη. Αλλά και που μια πατριαρχική εντολή τις όρισε να διακοσμούν τον θρίαμβο των ανδρών: είτε πρόκειται για μια επιτυχημένη στύση είτε για μια καλλιτεχνική δημιουργία. L'homme créateur, la femme inspiratrice όπως είναι ο κοινός τόπος αλλά και όπως το ήθελε ο Νίκος Εγγονόπουλος.
Η χριστιανική αγωγή μας μάθαινε πως πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται ασφαλώς μια σπουδαία γυναίκα, η μητέρα του. Εξίσου μεγάλη αν και όχι διάσημη. Η Καψούρου, δικαιολογώντας ίσως το επώνυμό της, υποστηρίζει πως πίσω από κάθε καλλιτέχνη κρύβεται μια εξίσου σημαντική ερωμένη, μια γυναίκα του πάθους που εμπνέει και εμπνέεται. Που περιφρονεί οποιονδήποτε άλλο παράδεισο εκτός από τον επίγειο. Που ζει τη στιγμή σαν αιωνιότητα. Και που μπορεί να μετατρέψει τις σταγόνες της ηδονής σε σταγόνες ποίησης. Τον οργασμό αν δεν φοβόμαστε τις λέξεις. Την υψηλότερη μορφή τέχνης τελικά; Άλλωστε και η λέξη τέχνη είναι γένος θηλυκού. Τι θα ήταν ο Ραφαήλ, αναρωτιέται η συγγραφέας, χωρίς την κόρη του φούρναρη; Θα ήταν πάλι ο Ραφαήλ, ο πρίγκιπας της ώριμης Αναγέννησης, χωρίς όμως εκείνο το κάτι που κάνει τις ανεπίληπτες μαντόνες του τόσο γήινες.
Και τι θα ήταν ο Modigliani χωρίς την Jeanne Hébuterne; Θα ήταν το ίδιο παθιασμένος, το ίδιο παράφορος αλλά χωρίς εκείνο το βάθος που κάνει τη ζωγραφική του αληθινά μεγάλη, απόλυτα δραματική στην τελευταία περίοδο της ζωής του. Η 2 παράλογη όσο και εξαίσια θυσία της Hébuterne (αυτοκτόνησε λίγες ώρες μετά το θάνατο του εραστή της όντας έγκυος στο δεύτερο παιδί τους) ανεβάζει τον βασανισμένο Modi στο βάθρο ενός θεού του έρωτα. Για τον οποίο αξίζει κανείς να θυσιαστεί. Επειδή πεθαίνει κανείς από έρωτα όπως πεθαίνει κανείς από αγάπη. Και τότε ο θάνατος διεκδικεί αισθητικό πρόσημο. Πράγματα ασφαλώς ακατανόητα για τους επαγγελματίες της ζωής και τους γραφειοκράτες της τέχνης. Κι ας μην ξεχνάμε: η τέχνη είναι εκείνο το αγρίμι που τρέφεται με τους κυνόδοντες και όχι με τους τραπεζίτες. Οι Ερωμένες της Καψούρου αγωνίζονται εναντίον της διαρκούς παρουσίας του θανάτου παντού με όπλο τους όχι την τέχνη, δεν καταδέχονται τέτοια ανδρικά παιχνίδια, αλλά την καθημερινότητα. Τη χαρά της στιγμής...
ΥΓ. 1. Οι μικροί καλλιτέχνες έχουν όλες τις αγωνίες των μεγάλων μόνο που είναι μικροί. Αυτό το δράμα τους συνθλίβει. Αντίθετα οι Ερωμένες τους βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στη κορυφή. Το πάθος ήταν ανέκαθεν αξία απόλυτη.
ΥΓ. 2. Σκέφτομαι αυτή τη στιγμή εκείνο το τέρας, τον Pablo. Έζησε 92 χρόνια για να πεθάνει το 1973. Η πιο αδικημένη ερωμένη του, αυτή που τη ζωγράφιζε πάντοτε να κλαίει, η Marie-Thérèse Walter, αυτοκτόνησε το 1977 σε ηλικία 68 ετών. Η Jacqueline Roque, η τελευταία του σύζυγος αυτοκτόνησε το 1986 σε ηλικία 60 ετών αφού πρώτα διαμοίρασε τη τεράστια περιουσία του Πικάσο ανάμεσα στο Γαλλικό κράτος και τα αντιμαχόμενα παιδιά του. Η ζωή χωρίς εκείνον δεν είχε για εκείνη πια καμία σημασία. Η απώλεια του αγαπημένου σαν ενσαρκωμένος θάνατος. Η τραγική κληρονομιά της Hébuterne...
ΥΓ. 3. Ο πίνακας του Πικάσο που κλάπηκε πρόπερσι από την Εθνική Πινακοθήκη εικόνιζε, εξπρεσιονιστικά παραμορφωμένο, το άλλο περίφημο πάθος του Πικάσο, τη Dora Maar. Στην Ελλάδα των μετρίων οι Ερωμένες δεν έχουν μεγάλη τύχη.
Neuchâtel, 24 Αυγούστου 2014
Μάνος Στεφανίδης
Κείμενο:
Σοφία Καψούρου
Σκηνοθεσία:
Παναγιώτης Παναγόπουλος
Επιμέλεια
σκηνικών - κοστουμιών: Άρτεμις Κατσαμπάνη
Εικαστική δημιουργία / Εικαστικός χώρος / Εικαστική
διάδραση:
Δέσποινα
Βιλλιώτη, Ελισσάβετ Παπαδημητρίου, Μαρίνα Τσιρώνη, Εμμέλεια
Φιλιπποπούλου(συνεργάτες και σπουδαστές του Εργαστηρίου
Σχεδίου – Ζωγραφικής για την εισαγωγή στις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών
Γρηγόρη Κολιζέρα), Άννα Τζώρτζη
Μακιγιάζ φωτογραφίας δελτίου τύπου/αφίσας: Ήρα Μαγαλιού
Φωτογραφίες: Ελευθερία Ευθυμιάτου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Χριστίνα Μανουσάκη, Μιχάλης
Μουλακάκης
Παίζουν
(με αλφαβητική σειρά): Σοφία
Καψούρου (Μελαχρινή Ερωμένη, Ζαν Εμπιτέρν)
Ασπασία Κοκόση(Ξανθιά Ερωμένη, Φορναρίνα)
Επικοινωνία:
Βασιλική Μαμαλούκου
Εκτέλεση παραγωγής: Mangola Productions
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Τρίτη στις 9.00 μ.μ. & Κυριακή στις 8.00 μ.μ.
Από 1η
Δεκεμβρίου 2015 (πρεμιέρα) και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Εισιτήρια: 10€,
8€ (Φοιτητικό, Άνω των 65, Πολυτέκνων, Ομαδικό άνω των 10 ατόμων), 5€ (Κάρτα ανεργίας, Ατέλειες)
Διάρκεια: 80' (χωρίς διάλειμμα)
Πληροφορίες-Κρατήσεις
ΑΜΑΞΟΣΤΟΙΧΙΑ-ΘΕΑΤΡΟ «Το Τρένο στο Ρουφ», Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως, 10' με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
freewi-fi / δωρεάν parking
ΑΜΑΞΟΣΤΟΙΧΙΑ-ΘΕΑΤΡΟ «Το Τρένο στο Ρουφ», Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως, 10' με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
freewi-fi / δωρεάν parking
Πληροφορίες – Κρατήσεις:Τηλ. 210
5298922 / 6937 604988
(καθημερινά εκτός Δευτέρας 10.00–14.00 &
18.00–22.00)
