Μια παράσταση βασισμένη στο έργο του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ
Με άξονα την εμβληματική
φράση «Στη Μόσχα, στη Μόσχα...» ο θίασος Δρόμος με Δέντρα παρουσιάζει το έργο
του Άντον Τσέχωφ Οι
τρεις αδελφές από 9 Ιουνίου 2012
για 3 βδομάδες στο Baumstrasse. Το
έργο διαπνέεται από τη λαχτάρα για την επιστροφή στην πατρίδα, την επιθυμία της
αληθινής αγάπης, την αγωνία για τη δουλειά, τη νεανική ορμή και την ελπίδα για
ένα καλύτερο μέλλον. Ο θίασος εστιάζει στη μουσική ανάγνωση του κειμένου. Ο
Πανού Μανού εκτελεί ζωντανά στην παράσταση – μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς–
συνθέσεις του που αντανακλούν το πέρασμα από το ρομαντικό ήχο στον ηλεκτρονικό,
από το παρελθόν στο παρόν, από την όπερα ως το μιούζικαλ…
Το 1930 άνθρωποι από όλο τον
κόσμο συνέρρευσαν στην «πρωτεύουσα του κόσμου» για να γίνουν μάρτυρες της
πραγματοποίησης μιας ουτοπικής ιδέας για εργασία χωρίς εκμετάλλευση και για τη
δημιουργία ενός λαμπρού μέλλοντος για όλη την ανθρωπότητα. Από το 1960-1980
έγιναν μάρτυρες μια εξασθενημένης ρωσικής αυτοκρατορίας και το 1990 μιας
πρωτεύουσας άγριου καπιταλισμού. Στις μέρες μας η Μόσχα, μια πόλη με αντιθέσεις
που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη Νέα Υόρκη στον αριθμό των δισεκατομμυριούχων
της, έχει τεράστιο ποσοστό φτώχιας στους μεγαλύτερους σε ηλικία κατοίκους της.
Φυσικά τέτοιες αντιθέσεις μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πρωτεύουσες της
Αμερικής και της Ευρώπης.
Είναι το παρόν και το μέλλον
του δυτικού πολιτισμού. Είναι η Αθήνα που ζούμε σήμερα. Λοιπόν:
à Moscou, στη Μόσχα, to Moscow, nach Moskau!
Μέσα σε ένα στρατιωτικό
πολεμικό περιβάλλον και σε μια περιοχή δεύτερης κατηγορίας οι ήρωες του Τσέχωφ
λαχταρούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους με οποιοδήποτε κόστος. Έχοντας
επίγνωση της προσωπικής τους ανικανότητας υπόσχονται να αλλάξουν προς το
καλύτερο. Το φανταστικό είναι η μόνη τους πραγματικότητα. Στη Μόσχα όλα όσα
ονειρεύονται θα αποκτήσουν υπόσταση. Στη Μόσχα οι ζωές τους θα εκπληρωθούν.
Δελεάζονται από τις δυνάμεις του ονείρου της Μόσχας. Στο τέλος όλα καταρέουν
σαν τραπουλόχαρτα.
Σημείωμα Σκηνοθετών
Ο Τσέχωφ τοποθετεί το έργο σε
μια τυχαία χρονική στιγμή στην ευρωπαϊκή ιστορία, πριν από πολέμους και επαναστάσεις
που θα συντάρασσαν τον κόσμο, στο μεταίχμιο μιας νέας εποχής. Σε μια παρόμοια
χρονική στιγμή σήμερα, αναζητάμε τα μοτίβα που μας συνδέουν με το τότε και μας
φανερώνουν το σήμερα: Η ελπίδα και η απελπισία, το όνειρο και η ματαίωση, ο
στόχος και η αδράνεια, η μουσική και η σιωπή.
Ο ρόλος της μουσικής στο έργο
του Τσέχωφ είναι ξεχωριστός. Η μουσική, συμπεριλαμβανομένων των θορύβων με
νόημα, των ήχων των πουλιών και των καμπάνων, ή της μελωδίας, τραγουδιών και
μουσικής, που ακούγονται από μακρυά, αντικατοπτρίζει συχνά την ψυχική κατάσταση
ενός χαρακτήρα. Οι Τρεις αδελφές
έχουν δομηθεί γύρω από μια επανάληψη μοτίβων που παραπέμπουν σε μουσικό
διάλογο, σε μουσικές ερωταποκρίσεις. Στην παράσταση τα μοτίβα αυτά έχουν
υιοθετηθεί σε μουσικά στυλ που περνάνε από την όπερα ως το μιούζικαλ.
Ο θίασος εξελίσσει την
εργασία του πάνω στην «Παγκόσμια ιστορία της αϋπνίας», ένα αιώνιο work in
progress βασισμένο σε μερικά από τα σημαντικότερα διηγήματα του Χόρχε Λουίς
Μπόρχες και στην Αραβική νύχτα του
Ρόλαντ Σιμελπφένιχ. Οι ηθοποιοί γίνονται συνδημιουργοί και συσκηνοθέτες της
παράστασης αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου το καλλιτεχνικό έργο, ερευνώντας ένα
σκηνοθετικό και ερμηνευτικό κώδικα όπου η παράσταση ορίζεται και αναπτύσσεται
μέσα από τη ζύμωση των ίδιων των ηθοποιών. Αναδεικνύει έτσι την
πολυπρισματικότητα των κειμένων, μέσα από τις διαφορετικές αναγνώσεις τους.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Αντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ (1860-1904)
Ο Αντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ είναι
από τις πιο σημαντικές μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας και άσκησε μεγάλη
επίδραση στη θεατρική λογοτεχνία του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στο μικρό λιμάνι
Ταγκανρόγκ,
στη νότια Ρωσία, στις 17 Ιανουαρίου 1860. Γιος παντοπώλη με παππού δουλοπάροικο
που εξαγόρασε την ελευθερία της οικογένειάς του. Ο Τσέχωφ πέρασε την παιδική
του ηλικία δουλεύοντας στο μαγαζί του πατέρα του, παράλληλα με το σχολείο "Αριστοκρατικό",
στο οποίο φοιτούσε, σχολείο της πλούσιας Ελληνικής Παροικίας. Παρόλα τα
οικονομικά προβλήματα της οικογένειας κατάφερε να σπουδάσει Ιατρική στη Μόσχα,
ενώ παράλληλα γράφει μικρά χιουμοριστικά διηγήματα σε περιοδικά. Συνεργάστηκε
με τα περιοδικά «Ξυπνητήρι», «Θεατής», «Μόσχα», «Φως και σκιά», «Θραύσματα» κ.ά.
Το επάγγελμα του γιατρού το εξάσκησε σε όλη του σχεδόν τη ζωή, ασχολιόταν
ακατάπαυστα με την καταπολέμηση της χολέρας που μάστιζε εκείνα τα χρόνια τη
κεντρική Ρωσία. Ένα χρόνο πριν πάρει το πτυχίο του εκδίδει και το πρώτο του
βιβλίο με τίτλο «Παραμύθια της Μελπομένης»
(1884). Ακολουθεί το «Φανταχτερές Ιστορίες» (1885).
Ο Τσέχωφ είχε δύο αγάπες στη
ζωή του, την ιατρική και τη λογοτεχνία, τη νόμιμη γυναίκα μου και την ερωμένη
μου, όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Θεατρικά έργα άρχισε να
γράφει αργότερα στην καριέρα του. Το 1886 γράφει το πρώτο του μονόπρακτο με
τίτλο «Κύκνειο άσμα». Την επόμενη χρονιά ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Κορς
στη Μόσχα το έργο του «Ιβάνοφ. Στην αρχή τα έργα του δεν έτυχαν της αποδοχής
που τους άξιζε. Το 1898 είναι μία σημαντική χρονιά για τον συγγραφέα. Κερδίζει
το βραβείο Πούσκιν για το διήγημά του «Το σούρουπο» και συναντά τον
Στανισλάφσκι και το «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας». Εκεί γνωρίζει και τη μελλοντική
σύζυγό του, την ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης, Όλγα Κνίπερ. Ο Τσέχωφ σε συνεργασία
με τον Στανισλάφσκι ανέβασε τον «Γλάρο» (1898) και γίνεται διάσημος. Ακολουθούν
με θριαμβευτική πορεία τα έργα του «Ο Θείος Βάνιας» (1899), «Οι Τρεις Αδελφές»
(1901) και «Ο Βυσσινόκηπος» (1904). Το 1899 γίνεται μέλος της Ρωσικής
Ακαδημίας, θέση από την οποία αργότερα θα παραιτηθεί, ως ένδειξη διαμαρτυρίας
γιά την ακύρωση της εκλογής του φίλου του Γκόργκι από τον Τσάρο Νικόλαο Β΄. Μετά
την πρεμιέρα του «Βυσσινόκηπου» φεύγει από τη Ρωσία, λόγω της επιδείνωσης της
υγείας του, είχε φυματίωση. Στις 15 Ιουλίου του 1904 ο Τσέχωφ πεθαίνει στη
Γερμανία και θάβεται στη Μόσχα. Ηταν μόλις 44 ετών.
Λίγα λόγια για το έργο
Η συγγραφή του έργου «Οι
Τρεις Αδερφές» ήταν πιο δύσκολη για τον Τσέχωφ από ότι τα έργα «Ο Γλάρος» και «Ο Θείος Βάνιας», τα
οποία προορίζονταν για το Moscow Art Theatre (MAT). «Ήταν πολύ δύσκολο να γράψω
τις «Τρεις Αδερφές»- παραπονέθηκε σε ένα γράμμα του προς τον Γκόρκι-, «Τρεις
ηρωίδες, με ξεχωριστό χαρακτήρα η καθεμία και όλες κόρες ενός στρατηγού. Το
έργο διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη, που μοιάζει με το Περμ, το
περιβάλλον στρατιωτικό, πολεμικό». Τα βασικά θέματα του έργου και η ιστορία
είναι τα ίδια: 1. Η λαχτάρα της επιστροφής στην πατρίδα, τη Μόσχα, με
οποιοδήποτε κόστος, 2. Το θέμα της εργασίας στο παρελθόν και το παρόν. Τα
θέματα αυτά, ωστόσο, αντιμετωπίζονται με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Στο
έργο «Οι Χωρικοί» δίνεται έμφαση σε ένα είδος κοπιαστικής, αδιάφορης αγροτικής
εργασίας, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζώα. Στις «Τρεις Αδερφές» ο ευσεβής
πόθος υπερισχύει της εργασίας ως ένα ιδανικό που ενώνει και εξυψώνει τους
εργάτες, γίνονται όλοι αδέρφια.
Σε μια πόλη, που μοιάζει με το Περμ, όπου οι
ζωές των αδερφών κυλούν ανάλογα με τις περιστάσεις ή τη μοίρα, όλα είναι
μέτρια, όλα είναι δεύτερης κατηγορίας: οι συζητήσεις, τα συναισθήματα, ο
καιρός. Στην πραγματικότητα οι φιγούρες του Τσέχωφ, ως άνθρωποι της Ασημένιας
Εποχής, καταλαμβάνουν μια τυχαία στιγμή μέσα στην ευρωπαϊκή ιστορία, πριν από
την εποχή των πολέμων και των επαναστάσεων, που θα συντάραζαν τη Ρωσία και τον
κόσμο. Εκείνοι όμως κυριεύονται από αποκαλυπτικά συναισθήματα, που ελέγχονται
από μια επίγνωση του παραλογισμού της ύπαρξης, και από την ελπίδα ενός λαμπρού
μέλλοντος. Όταν βλέπουν τους εαυτούς τους μέσα από αυτή τη μελλοντική οπτική,
τότε οι ζωές τους τους φαίνονται, κατά τα λόγια της μιας πρωταγωνίστριας,
«παράξενες, στενάχωρες, ανόητες, ακάθαρτες, ίσως και αμαρτωλές».
Οι κεντρικοί
χαρακτήρες στο έργο «Οι Τρεις Αδερφές» έχουν επίγνωση της προσωπικής τους
ανικανότητας, υπόσχονται στο εξής να αλλάξουν προς το καλύτερο και να αρχίσουν
να ζουν πραγματικά τη ζωή που ονειρεύτηκαν. Για εκείνους το φανταστικό είναι
είναι η μόνη πραγματικότητα, ενώ τα προσωπεία της επαρχιακής πόλης, που τους
περικυκλώνει, δεν έχουν την παραμικρή αξία και μπορεί να εξαφανιστούν, όπως
πιστεύουν, ανά πάσα στιγμή. Σε αυτό το
στάδιο εμφανίζεται στο προσκήνιο το θέμα της Μόσχας, ως μίας πόλης, στην οποία
όλα όσα έχουν ονειρευτεί θα αποκτήσουν υπόσταση και θα πραγματοποιηθούν, χωρίς
καμία αποτυχία. Έτσι, η μικρότερη αδερφή, η Ιρίνα, πιστεύει ότι θα συναντήσει
την αγάπη μόνο στη Μόσχα: «Όλο περίμενα πως θα γυρίζαμε στη Μόσχα κι εκεί θα
συναντούσα την αληθινή αγάπη· Τον ονειρευόμουν, τον αγαπούσα… αλλά φαίνεται πως
ήταν όλα ανοησίες, όλα ήταν ανοησίες…». Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τα λόγια αυτά,
είναι ξεκάθαρο, ότι αγαπάει ήδη την «αληθινή αγάπη», πριν ακόμα τη συναντήσει,
αλλά γνωρίζει ότι η συνάντηση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στη Μόσχα. Ο
αδερφός της, Αντρέι, παραπονιέται λέγοντας ότι στις ταβέρνες της Μόσχας δεν
αισθάνεται ξένος, ακόμα και όταν δεν τον γνωρίζει κανένας, ενώ στο χωριό «που
τους γνωρίζεις όλους και όλοι σε γνωρίζουν, είσαι ένας ξένος… ένας μοναχικός
ξένος».
Αντίθετα με το σερβιτόρο και τη
γυναίκα του, οι πρωταγωνιστές στις «Τρεις Αδερφές» δε δελεάζονται από τη Μόσχα
για κάποιο συγκεκριμένο λόγο- δελεάζονται καθαρά από τις δυνάμεις του ονείρου/
του φανταστικού, από την ελπίδα ότι εκεί, στην πρωτεύουσα, οι ζωές τους
επιτέλους θα εκπληρωθούν με έναν εκπληκτικό, ουσιώδη τρόπο. Συνεπώς, στο τέλος
του έργου όλα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα: η Όλγα προσλαμβάνεται ως
διευθύντρια σχολείου στην επαρχία, ο Αντρέι αποτυγχάνει να γίνει επιστήμονας
και ασχολείται με την αγροτική διαχείριση, η Ιρίνα δεν αποδρά στη Μόσχα και
αναλαμβάνει μια θέση «στερημένη από ποίηση, στερημένη από ιδέες» και η Μάσσα
χωρίζει με τον αγαπημένο της…
Ο ρόλος της μουσικής στα έργα
του Τσέχωφ, συμπεριλαμβανομένου του έργου «Οι Τρεις Αδερφές», είναι ξεχωριστός.
Η μουσική, συμπεριλαμβανομένων των «θορύβων με νόημα, των ήχων των πουλιών και
των καμπάνων, ή της μελωδίας τραγουδιών και μουσικής, που ακούγονται από
μακρυά», αντικατοπτρίζει συχνά την ψυχική κατάσταση ενός χαρακτήρα. Στις «Τρεις
Αδερφές» αυτά τα μουσικά μοτίβα εκδηλώνονται με αρκετούς τρόπους, συμβάλλοντας
στο συνολικό μουσικό υπόστρωμα του έργου: η επανάληψη από τον Τσεμπουτίκιν της
φράσης «Tαραραμπουμπια», το βιολί του Αντρέι, η κιθάρα του Φεντοτίκ και του
Ρόντε και το σιωπηλό «ερωτικό ντουέτο» της Μάσσα και του Βερσινίν (Βερσινίν:
«Ταμ- ταμ», Μάσσα: «Τρα- ρα- ρα», Βερσινίν: «Τρα- τα- τα»). Η δυναμική
ανταλλαγή μεταξύ της Μάσσα και του Βερσινίν υποδηλώνει την πνευματική
οικειότητα που έχουν αναπτύξει οι δυο τους και αντιπροσωπεύει «την πιο
αυθεντική δήλωση αγάπης σε ολόκληρη τη λογοτεχνία επί σκηνής!» Επιπλέον, τα
έργα του Τσέχωφ έχουν συγκριθεί με «μουσικές δομές, καθώς χαρακτηρίζονται από
έναν εσωτερικό ρυθμό». Οι «Τρεις Αδερφές» έχουν δομηθεί γύρω από μια επανάληψη
μοτίβων, που παραπέμπουν σε έναν μουσικό «διάλογο» μεταξύ οργάνων.
Λίγα λόγια για την ομάδα
Δρόμος με δέντρα
Η ομάδα εργάζεται από το
2000. Αποτελείται από τους Μάρθα Φριντζήλα, Βασίλη Μαντζούκη, Δέσποινα
Αναστάσογλου και Δημήτρη Αγαρτζίδη. Παράλληλα συνεργάζεται με έναν σταθερό
πυρήνα καλλιτεχνών από όλους τους χώρους της τέχνης. Από το Δεκέμβριο του 2002
ως τον Ιούλιο του 2009 στεγαζόταν στον «Κρατήρα» στον Κεραμεικό οργανώνοντας
δοκιμές με την παρουσία του κοινού, γιατί υποστηρίζει πως όλα τα στάδια πρόβας
αφορούν το κοινό και πως η παράσταση δεν είναι το τέλος μιας εργασίας αλλά ένα
μέρος της.
Το 2003 η ομάδα παρουσίασε
τον Ίωνα του Ευριπίδη, μια παράσταση
που επικεντρώθηκε στη διαχείριση του πραγματικού χρόνου και τη συνειρμική προσέγγιση
και ερμηνεία του κειμένου. Το 2004 η ομάδα παρουσίασε μια σύνθεση
δραματοποιημένων ποιημάτων και πεζών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε σε μια παράσταση
που εστίαζε στην αφύπνιση των αισθήσεων και ειδικότερα στο οικείο της τύφλωσης.
Το 2005 επέλεξε να εργαστεί
πάνω στις γλωσσικές ταχυδακτυλουργίες χάρης και κομψότητας του Μαριβώ μέσα από
το έργο Η κληρονομιά σε μετάφραση
Ανδρέα Στάικου. Την ίδια χρονιά η ομάδα παρουσίασε το μονόπρακτο Έρωτας της ρωσίδας Λιουντμίλλα
Πετρουσέφσκαγια επικεντρώνοντας τη δουλειά της στον φυσικό χρόνο επικοινωνίας.
Οι παρουσιάσεις αυτές έγιναν με τη μορφή ανοιχτής πρόβας.
Το 2006 η ομάδα
πραγματοποίησε σε συνεργασία με το Κέντρο Αρχαίου Δράματος, θεατρικό σεμινάριο,
ενασχολούμενη με τον Αίαντα του
Σοφοκλή. Αποτέλεσμα της σεμιναριακής αυτής εργασίας υπήρξε μια πρώτη ανοιχτή
δοκιμή του Αίαντα τον Μάιο του 2006
στον Κρατήρα. Στην παρουσίαση συμμετείχαν επίσης η Μαρία Κεχαγιόγλου, ο Μανώλης
Μαυροματάκης και ο καλλιτέχνης του θεάτρου σκιών Άθως Δανέλλης.
Η ολοκληρωμένη εκδοχή της
παράστασης παρουσιάστηκε ως εργασία εν εξελίξει στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου
την περίοδο 2007 - 2008.
Την περίοδο 2007 - 2008 η
ομάδα παρουσίασε σε παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου την δραματοποιημένη
νουβέλα του Νικολάι Λέσκοφ Κατερίνα
Ισμαήλοβα, με τη συμμετοχή των Λαέρτη Μαλκότση και Μαρίας Κεχαγιόγλου.
Με το σύγχρονο λόγο του Ρόλαντ
Σιμμελπφένιχ και το έργο του Αραβική
νύχτα ασχολήθηκε η ομάδα το χειμώνα του 2007 και μετά τις ανοιχτές δοκιμές
στον Κρατήρα το παρουσίασε την περίοδο 2007-2008 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και
στο φεστιβάλ του δήμου Κορωπίου.
Για την περίοδο 2008 - 2009 η
ομάδα ανέβασε στο θέατρο Χώρα τον Έρωτα
της Λιουντμίλλα Πετρουσέφσκαγια.
Από το 2002 ως το 2009 η
ομάδα παρουσίασε σε μορφή πειραματικού δρώμενου τις τραγωδίες: Ικέτιδες, Ηλέκτρα, Ηρακλείδες, Βάκχες,
Τραχίνιες, Ρήσος, Ιππόλυτος, Προμηθέας Δεσμώτης και Ανδρομάχη.
Παράλληλα με τις ενασχολήσεις
της με το θέατρο, η ομάδα οργάνωσε εργαστήρια και σεμινάρια για την λειτουργία
της αφήγησης, το επικό θέατρο, το θέατρο σκιών, το παραδοσιακό τραγούδι.
Στον «Κρατήρα»
πραγματοποιήθηκαν επίσης παραστάσεις Θεάτρου Σκιών, μουσικά και εικαστικά
δρώμενα, αναγνώσεις και ποιητικές βραδιές, μαθήματα σύγχρονου χορού,
παραδοσιακών χορών, ακροβατικών καθώς και χαριστικά και ανταλλακτικά παζάρια.
Από τον Ιανουάριο του 2011 η
ομάδα στεγάζεται στο νέο της χώρο στο Βοτανικό-BAUMSTRASSE.
Τον Μάρτιο του 2011
παρουσίασε την «Παγκόσμια ιστορία της αυπνίας», ένα αιώνιο work in progress
πάνω σε κείμενα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.
Τον Ιούνιο του 2011 ανέβηκε
σε καινούρια μετάφραση της Νικολέττας Φριντζήλα η Hλέκτρα του Ευριπίδη που συνέχισε την πορεία της και την περίοδο
2011/12. Η παράσταση πήρε μέρος στο Δεκαπενθήμερο Σύγχρονης Καλλιτεχνικής
Δημιουργίας του δήμου Ελευσίνας.
To 2011 η ομάδα «Δρόμος με Δέντρα» συνεχίζοντας την
ερευνητική και εκπαιδευτική της δραστηριότητα, διοργανώνει φεστιβάλ
πειραματικού θεάτρου με θέμα «Έξι τραγωδίες -η επαφή με το σήμερα».
Το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στο “baumstrasse
studio”.
Το φεστιβάλ αποσκοπεί στη
μελέτη και σκηνική παρουσίαση ως πειραματικού δρώμενου έξι από τις σπάνια
παιζόμενες τραγωδίες των τριών τραγικών ποιητών, συγκεκριμένα: Αισχύλου: Προμηθέας Δεσμώτης, Επτά επί Θήβας, Σοφοκλή:
Τραχίνιες, Αίας, Ευριπίδη: Ικέτιδες, Ηλέκτρα
Από τον Απρίλιο του 2011
μέχρι και τον Απρίλιο του 2012 παρουσιάζεται η καθεμία τραγωδία με τη μορφή
πειραματικού δρώμενου ως μια εργασία εν εξελίξει πάνω στον τραγικό λόγο, στη
διαχρονικότητα και στην επικαιρότητα των θεμάτων που θίγει. Εκτός από την
επίσημη παρουσίαση καθεμιάς τραγωδίας θα
είναι ανοιχτή στο κοινό και ολόκληρη η διαδικασία της επεξεργασίας της. Στο
φεστιβάλ παίρνουν μέρος οι μαθητές των εργαστηρίων του BAUMSTRASSE και
απόφοιτοι της ανωτέρας σχολής δραματικής τέχνης του Εθνικού Θεάτρου.
Το φεστιβάλ πραγματοποιείται
με την ευγενική υποστήριξη του ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.
Στο BAUMSTRASSE διοργανώθηκαν
το 2011 και το 2012 εργαστήρια υποκριτικής και φωνής με τους Μάρθα Φριντζήλα ,
Μαρία Κεχαγιόγλου Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινα Αναστάσογλου, φωτογραφίας με
τον Ορφέα Εμιρζά, μουσικοθεραπείας με τη Σταυρούλα Παυλίκου και την Ξανθούλα
Ντακοβάνου, παραστάσεις θεάτρου σκιών με τον Άθω Δανέλλη και πλήθος μουσικών
παραστάσεων με μουσικούς όπως ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο Μιχάλης Σιγανίδης, ο
Αντώνης Ανισέγκος, ο Shoji Hano, Sancho 003, Night on earth κ.α.
Για τις παραστάσεις
"Παγκόσμια Ιστορία της Αϋπνίας'' και "Αραβική νύχτα" η ομάδα
επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Για την εκτέλεση εργασιών
ανακαίνισης στο BAUMSTRASSE η ομάδα Δρόμος με Δέντρα δέχτηκε τον Απρίλιο του
2011 την ευγενική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα
Δραματουργική επεξεργασία, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Σύρμω Κεκέ, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Πανού Μανού, Θεανώ Μεταξά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα Πίττα, Φοίβος Συμεωνίδης, Μιχάλης Τιτόπουλος
Σκηνικός χώρος: Βασίλης Μαντζούκης
Κοστούμια: Ηλιάννα Σκουλάκη
Μουσική: Πανού Μανού
Φωτισμοί: Mελίνα Μάσχα
Videos: Άρης Ζάγκλης/ Busybee studio
Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Σύρμω Κεκέ, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Πανού Μανού, Θεανώ Μεταξά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα Πίττα, Φοίβος Συμεωνίδης, Μιχάλης Τιτόπουλος
Trailer: Busybee studio
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς, Θωμάς Αρσένης
BAUMSTRASSE, Σερβίων 8, Βοτανικός, τηλ. κρατήσεων: 6983 313302, www. dentra.gr
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 9 – 26 Ιουνίου 2012
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Παρασκευή–Σάββατο–Κυριακή–Δευτέρα–Τρίτη στις 21.00
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ Γενική είσοδος 10 €
Πληροφορίες:
ΠΕΡΙΟΧΗ
Baumstrasse
Σερβίων 8, Βοτανικός
2ος όροφος
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ
6983 313302
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
9 – 26 Ιουνίου 2012
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή–Σάββατο–Κυριακή–Δευτέρα–Τρίτη
στις 21.00
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
Γενική είσοδος 10 €
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
150 λεπτά (με διάλειμμα)
ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΚΗΝΗΣ
60 άτομα
