Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να κάνει θέατρο και κινηματογράφο ταυτόχρονα; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί να ντύσει με πανί τις θάλλασσες, με χαρτόνια τους πάγους, με μουσαμάδες τα τοπία, με σίδερο τα πουλιά, με ξύλο τα καράβια, με ανεμιστήρες τους ανέμους, με φως το φεγγάρι, για να δηιγηθεί την ωραιότερη ιστορία του κόσμου, εκείνη που περνά μέσα από τα στενά της Αλήθειας για να βγεί κάποτε στο Ακρωτήρι της "τρελής" ίσως , μα της Ελπίδας! Yπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν μέσα σε λίγα λεπτά να στήνουν και να ξεστήνουν σκηνικά, να αλλάζουν κοστούμια, να φωτίζουν την παράσταση, να φτιάχνουν τον ήχο, τον αέρα, την σκιά, την θύελα, να ντύνονται ιθαγενείς, ευγενείς, πρωθυπουργοί, βασιλείς, κατάδικοι, ινδοί ακόλουθοι, κινέζοι λευκαντές και να ζωντανεύουν μπροστά μας σελίδες και πρόσωπα και μέρη ιστορικά από την αυτοκτονία - (πολιτική δολοφονία;) του "ερυθρού αρχιδούκα", διαδόχου του θρόνου της Αυστρίας, πρίγκηπα Φραγκίσκου Καρόλου Ιωσήφ Ροδόλφου στα 1889, που βρέθηκε νεκρός μαζί με την ερωμένη του Μαρία Βετσέρα στο βασιλικό κυνηγετικό περίπτερο στο Μάγιερλινγκ, ως την κήρυξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου , την δολοφονία του Ιδρυτή του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν Ζορές και τον πόλεμο των Φώκλαντς;
Η απάντηση δίνεται κάθε βράδυ , ως τις 19/06 , στην σκηνή της Μετροπόλιταν Expo , όπου ένα καράβι μπαρκάρει καθημερινά με καπετάνιο το πολιτικό θέατρο της Αριάν Μνουσκίν και συνεπιβάτες τους 36 ακούραστους εργάτες του θεάτρου που συναποτελούν τον θίασο του θρυλικού Θεάτρου του Ήλιου προς τις ακτές της Ουτοπίας, της Ελπίδας, της Αλήθειας, της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, του Ανθρωπισμού, του Σοσιαλισμού.
Στους Ναυαγούς της Τρελής Ελπίδας η Ελέν Σιξούς και η Αριάν Μνουσκίν , που συνυπογράφουν το θέαμα εμπνεύστηκαν τόσο από το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βέρν "Στη Μαγγελανία", το οποίο ο συγγραφέας ολοκλήρωσε λίγο πριν τον θάνατό του το 1905 και ο γιός του Μισέλ το ξαναέγραψε προκειμένου να τύχει της πιθανότητας έκδοσης χρησιμοποιώντας το όνομα του πατέρα του με τον τίτλο "Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν" όσο και από βιβλίο του Βέρν "Φάρος στην Άκρη του Κόσμου".
"Ο μόνος αγώνας που αξίζει να δώσεις για να αλλάξεις τον κόσμο , είναι εκείνος που περνά μέσα από την τέχνη... φαίνεται λέει κάποιος στρατιώτης που νοσταλγεί τις μέρες της ειρήνης χωμένος τώρα μέσα στα λασπωμένα χαρακώματα. Μιλά σε κάποιο φίλο του Καμίγ (Ζαν Ζάκ Λεμέτρ). Του δίνει ραντεβού πως κάποτε θα επιστρέψει για να μιλήσει για την τρέλα του πολέμου, την αγριότητα του ιμπεριαλισμού, το νόημα της ειρήνης μέσα την τέχνη ενός κινηματογράφου, λαϊκού, εκπαιδευτικού, πασιφιστικού.
Κάπου εκεί στο λυκαυγές ενός αιώνα που ξεκινούσε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για την Ευρώπη, για τον Κόσμο, για τον Άνθρωπο για να ξυπνήσει τους χειρότερους εφιάλτες, στις αρχές του 20 αιώνα, λίγο πριν το ξημέρωμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα "τρελών" , πιονέρων του βωβού κινηματογράφου ξεκινούν το ταξίδι τους στον απέραντο ορίζοντα της 7ης Τέχνης. Το σκαρί τους αυτοσχέδιο, σχεδόν παιδικό, αυθόρμητο, αγνό, φτιαγμένο μόνο από μεράκι, πάθος και όνειρα κλεισμένα σε μπομπίνες, όμως γερό, ανθεκτικό σε κάθε φουρτούνα, ξεπερνάει με επιμονή τις πολιτικές αναταραχές που ξεσπούν γύρω τους εκείνο το καλοκαίρι του 1914. Πως ; Με μια φράση! "Γύρνα την Μανιβέλα!"
Μαζί της γυρίζουμε κι εμείς στην σοφίτα του εξοχικού , λαϊκού καμπαρέ "Τρελή Ελπίδα" στις όχθες του Μάρνη, ιδιοκτησίας του κυρίου Φελίξ, όπου ο Ζαν Λα Παλέτ , η αδελφή του Γκαμπριέλ και ο μουσικός Καμίγ αποφασίζουν να γυρίσουν , με όσα μέσα διαθέτουν, μια ταινία για το ναυάγιο ενός πλοίου που ναυάγισε στο δρόμο από το Κάρντιφ προς την Αυστραλία, σε ένα μυστηριώδες νησί κοντά στο Ακρωτήρι Χόρν, στην Γη του Πυρός.
Στην αρχή ενός κόσμου που έπλεε μεταξύ των ιδανικών του Ρουσσώ και Μαρξιστικών Θεωριών, κινώντας άλλοτε όλο χαρά για την βιομηχανική ανάπτυξη που θα έντυνε την γύμνια του σώματος με τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού και άλλοτε για ατέρμονους αγώνες ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, εργοδότες και εργαζόμενους , που θα έμεναν στην ιστορία ως πάλη των τάξεων, οι ναυαγοί που βλέπουμε πιστεύουν και αγωνίζονται για μια νέα κοινωνία. Εκείνη της κοινοκτημοσύνης. Όπου όλοι μετέχουν στην παραγωγή του πλούτου αλλά και στα κέρδη του με μόνη δέσμευση την παρεμπόδιση της φτώχειας και της αδικίας και την υπεράσπιση του γενικού καλού. Εκεί που πνέει μονάχα ο άνεμος της ελευθερίας, της έκφρασης, του λόγου, της πίστης. Που δεν χωρά «Ούτε Θεός, Ούτε Αφέντης», όπως είναι το πιστεύω του Kaw-Djer, του ήρωα του μεγάλου μυθοπλάστη Ιουλίου Βερν που πρωταγωνιστεί στο πιο πολιτικό του έργο, με τίτλο «Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν». Εκεί που δεν χρειάζεται πια να μεριμνούμε για την πάλη των τάξεων γιατί δεν θα υπάρχουν ούτε πλούσιοι , ούτε φτωχοί. Όλοι θα είναι ίσοι. Όλοι θα ζουν και θα αμοίβονται το ίδιο.
Όπως συμβαίνει με την 75 μελή θεατρική κολλεκτίβα της Αριάν Μνουσκίν, το περίφημο Θέατρο του Ήλιου, που ιδρύθηκε από την ίδια το 1964 με μοναδικό εφόδιο την πίστη ότι το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και 900 φράγκα που συνέβαλαν εκείνη και άλλα 8 μέλη, πήρε το όνομά του όταν κάποιος σε ερώτηση της τι αγαπάς πιο πολύ , απάντησε τον Ήλιο και από το 1970 εδρεύει στο πρώην εργοστάσιο πυρομαχικών, την θρυλική Καρτουσερί. Όμως από την αρχή της συγκρότησής του ισχύει η Αρχή της Ίσης Αμοιβής Για Όλους, ανεξαρτήτως της εργασίας που προσφέρουν (και ας είναι λιγότερα από το μισθό ενός πρωτοδιοριζόμενου δασκάλου) και ο σεβασμός για τα χρήματα αυτά, μιας και μεγάλο μέρος τους προέρχονται από τους Γάλλους φορολογούμενους και δίνονται με την μορφή επιχορήγησης.
Φτιαγμένο από όση αλήθεια κρύβει πάντοτε μέσα της η παιδική αθωότητα και αγνότητα ενός κόσμου που δεν έχει προλάβει καλά – καλά να τυφλωθεί από την λάμψη του χρυσού, που σκοτεινιάζει πάντα τις ψυχές των ανθρώπων εκεί που βασιλεύει, το πολιτικό θέατρο της Μνουσκίν δίνεί το μόνο που ίσως έχει ανάγκη σήμερα η πολιτική, η κοινωνία και η ανθρωπότητα, όχι απλά την ελπίδα για κάτι αλλά το κάτι για να ελπίσει με την Ελευθερία ως βάση, την Ισότητα ως μέσο και την Αδελφοσύνη ως στόχο.
Εμπρός για Ουτοπίες που δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί , αλλά μπορούν!
