Από την Λεωφόρο του Χόλυγουντ στην σκηνή του Τόπος Αλλού!
«Επτά καρό, τέσσερα κούπα, εννέα μπαστούνι, άσσος κούπα, τρία μπαστούνι… Η κούκλα πρέπει να περπατήσει. Μόνη της. Αυτά τα πόδια πρέπει να μάθουν να περπατούν, πρέπει να μάθουν να φεύγουν, να το σκάνε», μονολογεί μέσα στο χάρτινο φουστάνι της η Νόρα του Νίκου Καμτσή και αμέσως το μικροσκοπικό κορίτσι, με τα καστανά μαλλιά, το γλυκό χαμόγελο και τα λαμπερά μάτια γεμίζει την σκηνή του Τόπος Αλλού. Φύσει γελαστή, αισιόδοξη, προσγειωμένη, γεμάτη πάθος για το θέατρο αλλά και μια άσβεστη φλόγα να σκάβει ακατάπαυστα κάτω από κάθε ρόλο, για να γεννήσει εικόνες και συναισθήματα , η Μαρλέν Σαίτη, στα 27 της μόλις χρόνια κουβαλά στις αποσκευές της την γνώση και την αυτοπεποίθηση που της χάρισαν τα τρία χρόνια θεατρικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ στην Αγγλία και άλλα τόσα στην Λί Στράσμπεργκ στο Λος Άντζελες, πάνω από είκοσι ρόλους στο θέατρο, τρείς πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ανεξάρτητες παραγωγές στην Αμερική και στην Ελλάδα, ανάμεσα στις οποίες οι «Μικρές Ελευθερίες» του Κ. Ζάππα (20007), μια συμμετοχή στην ταινία After the Sunset με τους Πίρς Μπρόσναν και Σάλμα Χάγιεκ και κυρίως πάρα πολύ ταλέντο. Στο μικρό καφέ της Πλατείας Μαβίλη η συζήτηση μαζί της θα μπορούσε να κρατήσει ώρες. Και κράτησε. Όσο χρειάστηκε για να χωρέσει η περιπέτεια της στο θαυμαστό κόσμο του θεάματος από της θεατρικές παραστάσεις με τον Γ. Ρεμούνδο στο Κολλέγιο Αθηνών, ως τον ρόλο της Χάνυ στην Βιρτζίνια Γούλφ του Στράσμπεργκ και τους πρώτους της πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Ελλάδα.
Πώς προέκυψε ο ρόλος της Νόρας και η συνεργασία με τον Νίκο Καμτσή;
Ήθελα να ασχοληθώ με ένα έργο κλασικό που θα μπορούσα να το αναγάγω σε ένα άλλο επίπεδο. Στο έργο του κ.Καμτσή μου δόθηκε αυτή η μεγάλη ευκαιρία και τον ευχαριστώ βαθύτατα γιἀ᾽υτό. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο προβληματισμός και η πνευματική αφύπνιση της ηρωίδας. Με τον Νίκο Καμτσή είχαμε ξανασυνεργαστεί στο Φεγγάρι που Ματώνει που είχε παιχτεί πριν από δυο χρόνια στο Τόπος Αλλού. Αμέσως μετά με είδε στην Ιφιγένεια της Ευρυπίδου και έπειτα έγινε η πρόταση να συνεργαστούμε στην Νόρα.
Πρόκειται για έναν ρόλο που εμβαθύνει πάρα πολύ στην γυναικεία ψυχοσύνθεση. Πόσο ένιωσες ότι σε αφορά αυτός ο ρόλος και ως γυναίκα;
Είναι τρομερό γιατί ειδικά προχθές μετά την παράσταση, με ρώτησε η αδερφή μου «πως πήγε;» και της είπα: «στο σημείο που η ηρωίδα λέει: μια γυναίκα πρέπει να μην μιλάει , να μην επεμβαίνει… ένιωσα πως μίλησα για τις γυναίκες όλου του κόσμου.» Με προβλημάτισε πάρα πολύ και έπρεπε να παλέψω με πολλούς δαίμονες μέσα μου, πραγματικά για να αποδείξω τι μπορώ να κάνω. Όλοι μου έλεγαν ποιόν θα πείσεις ότι είσαι παντρεμένη και ότι έχεις κάνει τρία παιδιά. Αλλά και στην καθημερινότητά μου το έχω συναντήσει αυτό λόγω της εμφάνισης και της ευγένειας μου. Ένα καλημέρα και ένα χαμόγελο από μια κοπέλα δίνει καμιά φορά την εντύπωση μιας «κούκλας» που μπορεί κανείς εύκολα να την χειραγωγήσει, ενώ αντίθετα υπάρχει πολύ περισσότερη δύναμη μέσα της.
Ποιο στοιχείο του ρόλου σε βοήθησε στην αναζήτηση της Ιψενικής ηρωίδας;
Η ψυχή της. Η Νόρα είναι μια κοπέλα που μπορεί να τα καταφέρει μόνη της, που δεν συμβιβάζεται, που της αρέσει η εξωτερική ομορφιά όσο και η εσωτερική αλλά πάνω από όλα την ενδιαφέρει η ουσιαστική επικοινωνία και μέσα στο σπίτι και έξω από το σπίτι. Όλα αυτά τα ξαναλέω καθημερινά στον εαυτό μου. Δεν είναι ότι έφτιαξα τον ρόλο και τον άφησα. Κάθε μέρα προσπαθώ να βιώσω από την αρχή τον ρόλο και να προκαλέσω τον προβληματισμό του κοινού. Όχι μόνο του γυναικείου αλλά και του ανδρικού. Και χαίρομαι πραγματικά γιατί υπάρχουν άνδρες που μετά την παράσταση θα έρθουν να μου πουν ότι παρόλο που είναι ένα γυναικείο έργο με έκανε να σκεφτώ και τον ρόλο του άνδρα.
Πότε συνειδητοποίησες ότι ήθελες να ακολουθήσεις το επάγγελμα του ηθοποιού;
Κατα τη διάρκεια της φοίτησης μου στο Κολλέγιο Αθηνών και μέσα στο πλαίσιο του ακαδημαϊκού προγράμματος μας δινόταν η ευκαιρία να παρακολουθούμε κάποια μαθήματα ΣΕΠ. Παράλληλα έτυχα και πάνω στην μεταρρύθμιση, οπότε καταργήθηκαν οι δέσμες. Το θέατρο με άγγιζε από τότε πάρα πολύ και στο σχολείο είχαμε κάποιους δραματικούς ομίλους και οργανώναμε παραστάσεις. Εκεί είδα ότι ήταν κάτι που με αφορούσε πάρα πολύ. Έτσι ακολούθησα το International baccalaureate, σαν ένα προθάλαμο για το πανεπιστήμιο, στο πλαίσιο του οποίου μπορούσαν να επιλέξω το θέατρο ως μάθημα. Δυστυχώς όμως το μάθημα υπήρχε μόνο στο φυλλάδιο καθώς δεν είχε συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός μαθητών και ο μόνος τρόπος να το παρακολουθήσω ήταν να βρω άλλους πέντε ενδιαφερόμενους. Έτσι και έκανα. Τότε αποφάσισα ότι θα ακολουθούσα θεατρικές σπουδές και θα έφευγα στην Αγγλία.
Οι πανελλαδικές σου πέρασαν από το μυαλό ως επιλογή;
Όχι γιατί δεν ήξερα αν θα περνούσα στην σχολή της επιλογής μου και από πολύ μικρή ήμουνα συνειδητοποιημένη ως προς το τι ήθελα να ακολουθήσω. Από τότε ήθελα να φύγω στην Αμερική αλλά οι δικοί μου με συμβούλευσαν να πάρω πρώτα το πτυχίο μου το θεωρητικό. Έτσι βρήκα ένα θεωρητικό και πρακτικό πτυχίο στην Αγγλία , στο Λάνκαστερ, μέσα στο πλαίσιο των οποίων διασκευάζαμε έργα, ασχολούμασταν με την σκηνοθεσία, την σκηνογραφία, την ενδυματολογία, το μακιγιάζ τα πάντα. Ήταν το μέρος όπου πήρα πολύ καλές θεατρικές βάσεις και ξύπνησα θεατρικά.
Επιστρέφοντας από την Αγγλία σκέφτηκες να δώσεις εξετάσεις και στην Ελλάδα;
Τα καλοκαίρια μου δεν ήθελα να κάθομαι και έτσι αποφάσισα ανάμεσα στο 2ο και 3ο έτος σπουδών μου στην Αγγλία να δώσω και στο Υπουργείο και στο Εθνικό. Πέρασα τις εξετάσεις του Υπουργείου αλλά στο Εθνικό δεν με πήρανε. Η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα όμως είπα μέσα μου «κάθε εμπόδιο για καλό». Έτσι κι αλλιώς ήθελα να φύγω για Αμερική. Γύρισα να τελειώσω τις σπουδές μου στην Αγγλία και έφυγα για Ν. Υόρκη , με μια τσάντα και μια λίστα με πάρα πολλές σχολές και πήγα σε κάθε σχολή, για να βρω εκείνη που τελικά θα με κρατούσε. Κάπως έτσι βρέθηκα στη σχολή του Λί Στράσμπεργκ, στο Λος Άντζελες, όπου σπούδασα Method Acting. Εκεί ένιωσα πως θα έβρισκα αυτό που έψαχνα. Ένα χέρι να με χτυπήσει φιλικά στην πλάτη και να μου πει «εντάξει θα τα καταφέρεις, συνέχισε…»
Τι διδάσκεται ένας ηθοποιός εκεί;
Καταρχήν ξυπνάει το σώμα σου έτσι ώστε να αντιδρά σωστά στα ερεθίσματα και να μην βγάζει προς τα έξω κάτι επιτηδευμένο. Βασική αρχή είναι η λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Είχα τη τύχη και την ευλογία να έχω σπουδαίους καθηγητές που φοίτησαν δίπλα στον ίδιο τον Λι Στράσμπεργκ καθώς και τον γιό του Ντέιβιντ Στράσμπεργκ και την γυναίκα του Άννα. Όλοι τους επέμεναν πάρα πολύ σε αυτό. Ο πρώτος αυτοσχεδιασμός που κάνεις είναι εκείνος που ‘φτιάχνεις’ καφέ. Είναι ζεστός; Τι χερούλι έχει ; έχει αφρό ; τι γεύση είναι; Είναι ανάγλυφο το φλυτζάνι; Είναι άσπρο από μέσα; Έπρεπε να τα δεις όλα αυτά και να ακούσεις ακόμα και τον ήχο που κάνει το κουταλάκι όταν ανακατεύεις την ζάχαρι. Επί 6 μήνες έκανα αυτό το πράγμα μέχρι να νιώσω την υφή , να μυρίσω την μυρωδιά και να ακούσω τον ήχο που θα κάνει το νύχι μου χτυπώντας πάνω στο φλυτζάνι. Για να είμαι συγκεκριμένη. Γιατί όσο πιο συγκεκριμένος είσαι, τόσο πιο αληθινός είσαι και ξυπνάνε οι αισθήσεις σου.
Μετά την σχολή πόσο εύκολο ήταν να ανοίξουν οι πόρτες εκεί ;
Λίγο πριν τελειώσω την σχολή ο Ντ.Στράσμπεργκ με επέλεξε για την παράσταση «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» με προσκεκλημένους διάφορους ατζέντηδες με σκοπό να επιλέξουν κάποια πρόσωπα. Κάπως έτσι ξεκίνησα για να κάνω τις πρώτες μου δουλειές. Γιατί εκεί δεν δουλεύεις χωρίς ατζέντη. Διαφορετικά είναι δύσκολο να σε επιλέξουν. Ειδικά μια Ελληνίδα που δεν έχει καλά – καλά την προφορά. Μπορεί να μιλάς πολύ καλά την γλώσσα αλλά πρέπει να έχεις πολύ καλή προφορά στην Αμερική. Να μην φαίνεσαι ξένος γιατί μετά κατηγοριοποιείσαι. Είσαι πάντα για λίγους ρόλους. Κάνεις πάντα την ξένη. Όμως και πριν αποκτήσω ατζέντη έπαιρνα την εφημερίδα και έψαχνα σε όλες τις ακροάσεις. Ήθελα να εξοικειωθώ με τις ακροάσεις, με το να είμαι στην ουρά με άλλα 150 άτομα, να έχω ελάχιστο χρόνο για να κάνω δυο αυτοσχεδιασμούς και να μην τα βρω σκούρα. Αυτό το τρέξιμο μου έδωσε τρομερή δυναμική και άλλο τρόπο σκέψης όταν ήρθα εδώ στην Ελλάδα να βγω στην αγορά εργασίας.
Στην Ελλάδα γιατί επέστρεψες;
Γιατί με επέλεξαν εκείνη την εποχή για μια τηλεοπτική δουλειά, ανάμεσα σε πάρα πολλές κοπέλες. Τελικά δεν τον πήρα το ρόλο αλλά αμέσως μετά ακολούθησαν κάποιες άλλες συνεργασίες εδώ και έτσι σιγά – σιγά χωρίς να το πολύ καταλάβω γύρισα στην Ελλάδα. Δεν το μετάνιωσα. Η Ελλάδα μου έχει δώσει μέχρι στιγμής πολλές ευκαιρίες να ερμηνεύσω πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όμως τα πράγματα δεν ήταν από την αρχή εύκολα. Το βιογραφικό μου δεν ήταν αρκετό για να ανοίξουν οι πόρτες. Ίσα – ίσα που κάποιες έκλεισαν. Όμως συνέχισα και επέμεινα.
Στην ζωή σου είσαι αισιόδοξη;
Υπάρχει ένα σημείο στο έργο που η ηρωίδα λέει «πώς να βγεις να περπατήσεις στην λεωφόρο την καυτή». Έψαχνα κάθε μέρα να βρω ποια είναι για μένα αυτή η λεωφόρος. Τι συμβολίζει. Για μένα συμβολίζει την αισιοδοξία. Ότι τα πράγματα θα πάνε καλά και ότι τελικά θα αφήσω πίσω μου κάτι που θα αξίζει τον κόπο. Όχι από εγωισμό αλλά από πραγματική αγάπη σε αυτό που κάνω.
Τελικά η Νόρα..μετά , φεύγει ή μένει, επαναστατεί ή συμβιβάζεται;
Για μένα είναι ίσως κάπως πιο απαισιόδοξο το τέλος του κ. Καμτσή από εκείνο του Ίψεν. Και πραγματικά αναρωτήθηκα κι εγώ τι θα ήταν πιο ξεκάθαρο να την βλέπαμε μετά με τα ρούχα της διαφορετικά, σε ένα άλλο γάμο, να έχει γίνει ας πούμε μια δικηγορίνα; Για μένα δραπέτευσε η ψυχή της Νόρας αφήνοντας το σώμα της πίσω. Η ψυχή της είναι πλέον έξω στα οράματά της, στις επιθυμίες της. Δυστυχώς είναι αδύναμη σωματικά και πλέον το σώμα της είναι δύσκολο να την στηρίξει σε αυτή την απόδραση. Σε κάποιο σημείο του έργου η ηρωίδα λέει «έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξεις κατάματα την ζωή ακόμα κι αν μαραμαρώσεις». Η Νόρα κάνει αυτό ακριβώς. Κοιτά κατάματα την ζωή και μαρμαρώνει. Όμως η ψυχή της είναι πια ελεύθερη.
